Sa mundo ng social media, mabilis kumalat ang balita, at mas mabilis pa rito ang panghuhusga ng mga tao. Kamakailan lamang, naging mainit na usapin sa iba’t ibang platforms ang isang video na nagpapakita sa kasalukuyang tinitirhan ng young boxer na si Eman Bacosa. Si Eman, na madalas bansagan bilang ang “susunod na Manny Pacquiao” dahil sa kanyang tikas, galaw, at pagiging malapit sa Pambansang Kamao, ay inaasahan ng marami na namumuhay na sa kaginhawaan. Ngunit laking gulat ng publiko nang makita ang kanyang tahanan—isang payak na istraktura, may mga dingding na gawa sa light materials o amakan, at malayo sa marangyang mansyon na ini-imagine ng mga fans para sa isang “anak-anakan” ng bilyonaryong si Manny Pacquiao. Ang video na ito ay agad na umani ng samu’t saring reaksyon. Mula sa awa para sa batang boksingero hanggang sa galit na nakadirekta sa kanyang mentor. Ang tanong ng bayan: “Bakit hinahayaan ni Manny na ganito ang tirahan ng bata gayong barya lang sa kanya ang magpatayo ng bahay?” Sa unang tingin, valid ang mga tanong na ito, ngunit sa likod ng mga emosyonal na komento at batikos, may isang malalim na katotohanan at prinsipyo na tila nakakaligtaan ng marami tungkol sa proseso ng pagiging tunay na kampeon.

Kailangang linawin na ang pagtulong ay hindi laging nasusukat sa agarang pagbibigay ng materyal na yaman. Marami sa atin ang sanay sa konsepto ng “instant gratification” o yung gusto natin ay makuha agad ang ginhawa nang walang masyadong paghihirap. Ito ang madalas na pagkakamali ng mga kritiko ni Manny sa isyung ito. Inaakala nila na dahil hindi ipinaayos ni Manny ang bahay, ay pinababayaan na niya si Eman. Ang totoo, si Manny Pacquiao ay kilala sa pagbibigay ng oportunidad, hindi lang limos. Ang ibinigay niya kay Eman ay ang “stage” o entablado—ang pagkakataong magsanay sa world-class na pasilidad, ang exposure sa malalaking laban, at ang guidance mula sa isang living legend. Ito ang mga bagay na hindi nabibili ng pera. Ang tawag dito ay “teaching a man how to fish” sa halip na bigyan lang siya ng isda. Kung bibigyan agad ni Manny ng mansyon at kotse si Eman sa simula pa lang ng kanyang karera, ano pa ang magtutulak sa kanya para gumising ng madaling araw at mag-jogging? Ano pa ang magiging motibasyon niya para magsanay hanggang sa masagad ang kanyang katawan?

Sa boxing, may tinatawag silang “hunger” o gutom. Hindi ito yung gutom sa pagkain, kundi yung matinding pagnanais na magtagumpay para mabago ang buhay. Alam na alam ito ni Manny Pacquiao dahil siya mismo ay nanggaling sa wala. Natutulog siya sa karton, nagtitinda ng tinapay, at lumaban para lang may maipangkain. Ang hirap na iyon ang nagpanday sa kanya para maging matibay. Iyon ang naging dahilan kung bakit hindi siya sumuko kahit bugbog-sarado na siya sa ring. Kung tatanggalin ni Manny ang “hirap” sa buhay ni Eman ngayon, para na rin niyang tinanggalan ng “pangil” ang bata. Ang makita ang kanyang pamilya sa maayos na kalagayan ang pinakamalakas na motibasyon ng isang boksingero. Kapag nakikita ni Eman ang butas sa kanilang dingding, o ang sira sa kanilang bubong, iyon ang nagbubulung sa kanya na, “Kailangan kong manalo sa susunod na laban.” Iyon ang nagbibigay sa kanya ng lakas na higit pa sa kayang ibigay ng anumang energy drink o vitamins. Sabi nga ng mga eksperto sa sports psychology, ang mga atletang masyadong komportable sa buhay ay madalas nawawalan ng “edge” o gigil.

Isa pang anggulo na hindi nakikita ng mga bashers ay ang mismong kagustuhan ni Eman Bacosa. Bilang isang lalaki at bilang isang boksingero, mayroong tinatawag na “pride” at dignidad. Iba ang pakiramdam ng tumira sa bahay na galing sa sarili mong pagsisikap kaysa sa bahay na ibinigay lang sa iyo bilang “charity.” Malamang sa hindi, si Eman mismo ay may pangarap na siya ang mag-aabot ng susi ng bagong bahay sa kanyang mga magulang, at sasabihing, “Ma, Pa, galing ‘to sa panalo ko.” Hinding-hindi matutumbasan ng kahit anong donasyon ni Manny ang sarap ng pakiramdam na iyon. Ang pagtanggal ng karapatang iyon kay Eman ay isang uri ng pagnanakaw sa kanyang personal na tagumpay. Si Manny Pacquiao, bilang isang mentor, ay alam na ang tunay na tulong ay ang pagpapalakas sa kakayahan ng isang tao na tumayo sa sarili niyang mga paa. Sinusuportahan niya si Eman sa training, sa allowance, at sa pagbubukas ng mga pinto sa boxing world. Ang mga ito ay sapat na pundasyon. Ang pagpapatayo ng bahay? Trabaho na iyon ni Eman. At sigurado ako, bawat suntok na binibitawan niya sa training ay inaalay niya para sa pangarap na iyon.

Marami na tayong nakitang kwento ng mga atleta o artista na biglang yaman, tapos bigla ring nawala ang lahat. Bakit? Dahil hindi sila dumaan sa tamang proseso. Hindi nila natutunan ang halaga ng pera at pagsisikap dahil nakuha nila ang lahat nang mabilisan. Ayaw ni Manny na mangyari ito kay Eman. Gusto niyang maging wise si Eman sa paghawak ng tagumpay. Ang pagpapanatili ng humility o pagpapakumbaba ay isa rin sa mga leksyon dito. Sa kabila ng atensyon na nakukuha ni Eman ngayon, ang pag-uwi sa kanyang simpleng tahanan ay nagpapaalala sa kanya kung saan siya nanggaling. Ito ang nagpapanatili sa kanyang mga paa na nakatapak sa lupa. Kapag lumaki na ang kanyang ulo dahil sa kasikatan, nandiyan ang kanyang payak na bahay para ipaalala sa kanya na wala pa siyang napapatunayan na dapat ipagmayabang. Ito ay isang mabisang “reality check” para hindi malunod sa kasikatan.

Kaya sa mga netizens na nanggagalaiti at humusga agad kay Manny Pacquiao, huminga tayo ng malalim at tignan ang mas malaking litrato. Hindi madamot si Manny. Sa katunayan, siya ay nagbibigay ng pinakamahalagang regalo na pwedeng ibigay ng isang mentor: ang regalo ng “character building.” Ang bahay na sira-sira ay aayusin din sa tamang panahon. Pero ang karakter na hindi nahubog nang tama ay habambuhay na sira. Darating ang araw, at malapit na iyon, na makikita natin ang isang magarang bahay na nakatayo para kay Eman Bacosa. At sa araw na iyon, higit na mas matamis ang tagumpay dahil alam nating lahat, lalo na ni Eman, na bawat sentimo nito ay galing sa dugo at pawis niya, hindi galing sa awa ng iba. Hayaan nating tahakin ni Eman ang kanyang sariling paglalakbay. Huwag nating madaliin ang kanyang tagumpay. Dahil sa huli, ang kwento ng isang underdog na umahon sa hirap gamit ang sariling lakas ay mas magandang kwento kaysa sa isang taong sinuwerte lang na may mayaman na ninong. Ito ang tunay na diwa ng boxing, at ito ang tunay na diwa ng buhay.