Sa isang tahimik na hapon sa bayan ng Balasis, Pangasinan, taong 2000, ang katahimikan ay biglang binasag ng tatlong sunod-sunod na putok ng baril. Sa loob ng isang Honda Civic na sumalpok sa gilid ng kalsada, naliligo sa sariling dugo si Kagawad Alfonso Makaraeg. Ang kanyang bunsong anak, na kasama niya sa sasakyan, ay umiiyak sa takot ngunit milagrosong hindi nasaktan.

Ang balita ay mabilis na kumalat. Isang respetado at matulunging opisyal ng barangay ang tinambangan. Isinugod siya sa ospital, naghihingalo, habang ang buong komunidad ay nagulantang. Sino ang gagawa ng ganitong karumal-dumal na krimen sa isang taong walang ibang ginawa kundi tumulong?

Habang si Kagawad Alfonso ay nakikipaglaban para sa kanyang buhay, ang mga bulungan ay nagsimula na. At lahat ng bulong ay tumuturo sa isang direksyon na mahirap paniwalaan—sa kapilya sa kanto, sa isang taong dapat sana ay tagapagturo ng kabutihan. Ang itinuturong mastermind: si Pastor Nelo Ragasa.

Sa unang tingin, si Pastor Nelo ang huwaran ng isang mabuting lingkod ng Diyos. Maayos manamit, palangiti, at laging may bitbit na banal na salita para sa lahat. “Pagpalain kayo ng Panginoon,” ang kanyang madalas na bati. Ngunit sa likod ng kanyang puting kasuotan at malumanay na boses ay nagtatago ang isang sikreto, isang katauhang ganap na kabaliktaran ng kanyang ipinapangaral.

Pagkatapos ng mga sermon sa hapon, ang kapilya ay nagiging simula pa lamang ng kanyang gabi. Si Pastor Nelo ay nagiging si “George,” isang kilalang parokyano sa mga bahay-aliwan sa kabilang bayan. Doon, sa ilalim ng mga ilaw na pula, ang pera ng donasyon mula sa mga debotong miyembro ay ginagastos niya sa alak at mga babae. Ang kanyang moralidad ay natutunaw kasabay ng yelo sa kanyang baso. Natuto siyang gumamit ng kanyang impluwensya, hindi para sa kabutihan, kundi para makipagsabwatan sa mga lokal na opisyal at negosyante, gamit ang relihiyon bilang isang magandang harang.

Sa kabilang banda, si Kagawad Alfonso Makaraeg, 42 taong gulang, ay ang tunay na larawan ng serbisyo-publiko. Isang taong hindi lang nakaupo sa opisina, kundi makikitang nag-aayos ng kalsada at nakikipag-usap sa mga residente. Ang kanyang buhay ay tila perpekto, lalo na sa piling ng kanyang asawang si Imelda, 32.

Si Imelda ay maganda, maputi, at may maamong mukha. Sampung taon ang agwat ng kanilang edad, at para sa marami, si Kagawad Alfonso ay “sinuwerte” na makabingwit ng isang batang asawa. May tatlo silang anak, at ang kanilang pamilya ay tinitingala sa kanilang baryo.

Ang perpektong larawan na ito ay nagsimulang magkabitas-bitas nang isang araw, naimbitahan si Imelda sa kapilya ni Pastor Nelo.

Mula sa pagiging isang tahimik na miyembro na nakaupo sa likod, mabilis na naging “kanang-kamay” ng pastor si Imelda. Siya na ang nag-aayos ng bulaklak sa altar, ang laging abala sa mga gawain. Ang kanilang pagiging malapit ay napansin ng ilan. Mula sa mga pabulong na usapan pagkatapos ng sermon, nauwi ito sa mga pagtatagpo sa opisina ng pastor. Hindi nagtagal, isang tricycle driver at isang kaibigan ni Alfonso ang nakakita: si Imelda at si Pastor Nelo, magkasamang pumasok sa isang motel sa kabilang bayan.

Ang balita ay parang isang matalim na punyal sa puso ni Kagawad Alfonso. Ang kanyang mundo ay gumuho. Ang dating masayang tahanan ay napuno ng sigawan. Si Alfonso, sa tindi ng sakit, ay nagsimulang maglasing. Si Imelda naman ay lalong lumayo ang loob, ang kanyang puso ay tila tuluyan nang naangkin ng pastor.

Isang gabi, sa sobrang galit at kalasingan, sinugod ni Kagawad Alfonso ang kapilya. Nagwala siya sa harap ng gate, isinisigaw ang lahat ng kanyang sama ng loob at ang mga maaanghang na salita laban sa pastor. Ngunit sa gitna ng eskandalo, si Pastor Nelo ay nanatili sa loob, kalmado, at ayon sa mga nakakita, nakangiti pa habang pinapanood ang pagwawala ng kagawad.

Sa mata ng pastor, ang ginawa ni Alfonso ay hindi isang banta, kundi isang kumpirmasyon. Si Kagawad Alfonso ay isang sagabal na kailangang alisin.

Dito nagsimula ang madilim na plano. Sa isang pag-uusap nila ni Imelda, binitawan ng pastor ang kanyang hatol: “Hindi tayo magiging malaya hangga’t nandiyan si Alfonso.” Mula sa pagiging isang kabit, si Imelda ay naging kasabwat sa isang tangkang pagpatay.

Nag-hire si Pastor Nelo ng dalawang lalaki, mga dating bodyguard na kilala sa “maruruming trabaho.” Ang utos: iligpit si Kagawad Alfonso Makaraeg.

At dumating ang hapon ng Oktubre. Tatlong bala ang tumama sa dibdib ni Alfonso. Ang plano ay tila nagtagumpay.

Ngunit ang tadhana ay may ibang plano. Sa isang milagrong hindi maipaliwanag, si Kagawad Alfonso ay nakaligtas. Nagbalik ang tibok ng kanyang puso sa emergency room. Ngunit ang himalang ito ay may kapalit na habambuhay na parusa: ang mga bala ay tumama sa kanyang gulugod, at hindi na siya makakalakad kailanman.

Habang si Alfonso ay naparalisa, ang kanyang pamilya ay nagsimulang gumalaw. Ang unang karma ay hindi sa pastor, kundi kay Imelda.

Nang makauwi si Alfonso sa kanilang bahay, sakay ng kanyang wheelchair, ang dating kagawad ay isa na lamang anino ng kanyang dating sarili. Ang kanyang mga anak, na nakakarinig ng mga bulungan, ay kinamuhian ang kanilang ina. Ang panganay ay hindi na siya iginagalang, sinasabihan siyang “malandi” at masahol pa sa pokpok. Si Imelda ay naging isang estranghero sa sarili niyang bahay.

Ang pormal na hatol ay dumating nang bumisita ang mga kapatid ni Alfonso, ang makapangyarihang angkan ng Makaraeg. Si Romulo, ang panganay na kapatid mula sa Canada, ang humarap kay Imelda. “Kung hindi dahil sa kalandian mo, hindi sana ganito ang kapatid namin,” madiin niyang sabi. “Lumayas ka na rito. Hindi ka na Makaraeg.”

Pinalayas si Imelda. Bitbit lamang ang ilang damit, iniwan niya ang bahay, ang mga anak, at ang asawang kanyang ipinagkanulo. Ito ang una at mabilis na karma.

Ang kaso ng pamamaril kay Kagawad Alfonso ay nanlamig. Alam ng mga pulis kung sino ang may gawa, ngunit walang pormal na nagreklamo. Ang pamilya Makaraeg, sa kabila ng kanilang galit, ay piniling manahimik. Ngunit ang kanilang katahimikan ay hindi nangangahulugang pagpapatawad.

Nagsimula ang ikalawang bahagi ng plano: ang paghihiganti.

Ang mga Makaraeg ay mayaman at maimpluwensya. Para sa kanila, ang hustisya ay hindi makukuha sa korte, kundi sa kalsada. Mula sa Canada, si Romulo ay nagpadala ng isang sobre. Naglalaman ito ng pondo, at isang larawan ni Pastor Nelo Ragasa.

Isang buwan ang lumipas. Isang ordinaryong umaga, bandang alas-otso, si Pastor Nelo, maayos ang suot at bitbit ang bibliya, ay lumabas ng kapilya papunta sa kanyang kotse. Sa tapat ng gate, dalawang binatilyo ang naghihintay.

“Magandang umaga, mga iho,” bati pa ng pastor, na walang kamalay-malay.

Bago pa niya mapaandar ang sasakyan, isang putok ang bumasag sa salamin at tumama sa pagitan ng kanyang mga mata. Agad siyang namatay. Ngunit para makasiguro, ang isa sa mga binatilyo ay lumapit, binuksan ang pinto, at pinutukan pa siya ng dalawang beses sa dibdib at sentido.

Mabilis na tumakas ang mga bumaril at naglaho.

Nang dumating ang mga pulis, nakita nila ang isang eksenang tila pamilyar: isang taong pinagbabaril sa loob ng kanyang kotse. Ngunit hindi tulad ng kaso ni Kagawad Alfonso, ang pagkamatay ni Pastor Nelo ay tinanggap ng baryo nang may nakabibinging katahimikan.

Walang gustong magsalita. Walang nakakita. Walang nakarinig. Ang kaso ng pagpatay kay Pastor Nelo, tulad ng kaso ng pagbaril kay Kagawad Alfonso, ay opisyal na idineklara bilang “unsolved.”

Ang mga pulis, ang mga residente, at ang bawat isa sa Balasis ay alam ang katotohanan. Alam nila kung sino ang nagpatumba sa pastor. Ngunit sa isang bayang nasaksihan ang pagtataksil ng isang lingkod ng Diyos at ang pagdurusa ng isang mabuting tao, ang katahimikan ay naging kanilang paraan ng pagsang-ayon.

Ang mga Makaraeg ay nagpatuloy sa kanilang buhay. Ang mga bata ay inalagaan at pinag-aral ng kanilang mga tiyuhin. Si Imelda ay bumalik sa kanyang mga magulang, dala ang habambuhay na pagsisisi. At si Kagawad Alfonso ay nanatili sa kanyang wheelchair, isang buhay na testamento ng isang karahasang sumira sa lahat—ngunit isa ring paalala na ang karma, sa anumang paraan, ay laging nakakahanap ng paraan upang maningil.