Matingkad ang sikat ng araw at payapa ang alon ng dagat sa Batangas nang araw na iyon. Isang mamahaling yate ang naglalayag sa gitna ng karagatan, lulan ang bilyonaryong si Don Gusting at ang kanyang kaisa-isang anak na si Rocco. Si Don Gusting ay kilala bilang isang matagumpay na business tycoon, ngunit sa kabila ng kanyang yaman, siya ay isang simpleng ama na ang tanging hangad ay mapabuti ang kanyang anak. Sa loob ng mahabang panahon, naging pasaway si Rocco. Lulong sa sugal, waldas sa pera, at walang inatupag kundi ang maghintay na mamatay ang ama para makuha ang mana. Gayunpaman, dahil mahal ni Don Gusting ang anak, lagi niya itong pinagbibigyan at pinapatawad.

“Dad, uminom ka muna. Para mag-relax ka,” nakangiting alok ni Rocco sabay abot ng isang baso ng wine. Kinuha ito ni Don Gusting, tuwang-tuwa dahil sa wakas ay niyaya siya ng anak na mag-bonding. “Salamat, anak. Alam mo, masaya ako na nandito tayo. Matagal ko nang gustong makausap ka nang masinsinan tungkol sa kumpanya.” Habang umiinom ang matanda, hindi niya napansin ang masamang tingin ni Rocco. Ang totoo, dinala niya ang ama sa gitna ng dagat hindi para mag-usap, kundi para tapusin ang lahat. Baon na si Rocco sa utang sa mga loan shark at kailangan niya ng malaking pera agad-agad. Ang tanging paraan ay ang makuha ang life insurance at mana mula sa ama.

Nang maramdaman ni Rocco na medyo nahihilo na ang ama dahil sa gamot na inihalo niya sa inumin, sinimulan na niya ang kanyang plano. “Dad, tignan mo ‘yung tubig, ang linaw,” yaya ni Rocco sa ama papunta sa gilid ng yate. Tumayo si Don Gusting, medyo gewang-gewang, at humawak sa railings. “Oo nga anak, napakaganda…” Habang nakatalikod ang matanda, lumapit si Rocco. “Alam mo Dad, pagod na akong maghintay. Ang kunat mo kasi eh. Ayaw mo pang ibigay ang kumpanya.”

Nagulat si Don Gusting at lumingon. “Anong ibig mong sabihin, Rocco?” Ngumisi si Rocco, isang ngiting puno ng demonyo. “Ang ibig kong sabihin… TAPOS KA NA, TANDA! GUSTO KO NA ANG PAMANA!” Sa isang iglap, buong lakas na itinulak ni Rocco ang kanyang ama. “Ahhh!” sigaw ni Don Gusting habang nahuhulog siya sa malamig na dagat. “Plak!” Bumagsak ang katawan ng matanda sa tubig. Dahil sa hilo at katandaan, nahirapan siyang lumangoy. “Rocco! Tulungan mo ako! Anak!” sigaw ni Don Gusting habang lumulubog-lumilitaw sa tubig.

Pero sa halip na tulungan, kumuha pa ng isa pang baso ng alak si Rocco at pinanood ang ama. “Bye, Dad! Huwag kang mag-alala, gagastusin ko nang maayos ang pera mo! Sasabihin ko na lang sa Coast Guard na nadulas ka at nahulog dahil sa kalasingan!” Unti-unting nawalan ng lakas si Don Gusting. Ang huling nakita niya bago siya lamunin ng dilim ng karagatan ay ang mukha ng kanyang anak na tumatawa. Ang sakit ng pagtataksil ay mas matindi pa sa asin ng dagat na pumapasok sa kanyang baga. “Diyos ko… bahala na po kayo sa akin…” bulong niya bago siya nawalan ng malay.

Ang akala ni Rocco, patay na ang ama. Bumalik siya sa pantalan at umarte. Umiyak siya, nag-isteriko, at sinabi sa mga pulis na aksidenteng nahulog ang ama habang nangingisda sila. Dahil walang CCTV sa gitna ng dagat at walang ibang saksi kundi ang bayarang kapitan ng yate (na binayaran ni Rocco ng malaki), naniwala ang mga otoridad. Idineklara itong “accidental death” at nagsimula ang paghahanap sa katawan, na ayon kay Rocco ay siguradong kinain na ng pating.

Ngunit sadyang mapagbiro ang tadhana. Hindi alam ni Rocco na noong mga oras na iyon, may isang maliit na bangkang pangisda ang napadpad sa malapit dahil sa nasiraang makina. Lulan nito si Mang Kulas, isang mahirap na mangingisda. Nakita ni Mang Kulas ang pagtulak. Nakita niya ang lahat. Nang umalis ang yate ni Rocco, mabilis na sumagwan si Mang Kulas papunta sa kinaroroonan ni Don Gusting. Naabutan niya itong palutang-lutang, halos wala nang buhay. Binuhat niya ang matanda at dinala sa kanyang maliit na kubo sa isang liblib na isla na hindi abot ng signal ng cellphone.

Sa loob ng dalawang linggo, inalagaan ni Mang Kulas at ng kanyang asawang si Aling Nena si Don Gusting. Ginamot nila ang mga sugat nito gamit ang halamang gamot at pinakain ng mainit na sabaw. Nang magkamalay si Don Gusting, hindi niya maalala kung sino siya dahil sa trauma at head injury. Tinawag siyang “Lolo Tasyo” ng mag-asawa. Namuhay siya nang simple kasama ang mga mangingisda. Naranasan niya ang buhay na walang yaman pero puno ng malasakit.

Sa kabilang banda, si Rocco ay nagdiwang. Agad niyang inangkin ang mansyon, ang mga sasakyan, at sinubukang i-withdraw ang lahat ng pera sa bangko. Nagpa-party siya gabi-gabi. “Sa wakas! Akin na ang lahat!” sigaw niya habang nagsasaboy ng pera sa mga kaibigan. Pero may problema. Ayaw i-release ng bangko at ng abogado ang buong yaman hangga’t walang “Death Certificate” o bangkay na natatagpuan. Kailangan daw maghintay ng ilang buwan para ideklarang “presumed dead” ang ama. Galit na galit si Rocco. “Bwisit na matanda ‘yan! Kahit patay na, perwisyo pa rin!”

Isang araw, habang nag-aayos ng lambat si Don Gusting sa isla, biglang kumulog nang malakas at bumagsak ang ulan. Ang tunog ng kulog ay nagbalik ng kanyang alaala. Naalala niya ang yate. Naalala niya ang alak. Naalala niya ang tulak. Naalala niya ang mukha ni Rocco. Bumalik ang lahat. Tumulo ang luha ng matanda. Ang anak na minahal niya, pinagtangkaan siyang patayin. “Kulas…” tawag niya sa mangingisda nang may seryosong boses. “Hindi ako si Tasyo. Ako si Gustavo Mondragon. At kailangan kong bumalik sa Maynila. May kailangan akong singilin.”

Gulat na gulat si Mang Kulas nang malaman na ang tinulungan nila ay ang nawawalang bilyonaryo na laman ng balita. Tinulungan nila itong makatawag sa kanyang pinagkakatiwalaang abogado na si Attorney Valdez. Laking gulat ng abogado nang marinig ang boses ng Don. “Don Gusting?! Buhay kayo?! Diyos ko! Akala namin patay na kayo! Si Rocco, inaubos na ang assets ng kumpanya!” “Huwag kang maingay, Attorney,” bilin ni Don Gusting. “May plano ako. Gusto kong ihanda mo ang lahat. Uuwi ako sa araw ng ‘Memorial Service’ na inihanda ng magaling kong anak.”

Dumating ang araw ng Memorial Service. Puno ang mansyon ng mga bisita—mga business partners, politiko, at mga “kaibigan” ni Rocco. Naka-itim si Rocco, nag-aarte sa harap ng entablado kung saan may malaking picture ng ama. “Napakasakit mawalan ng ama,” iyak-iyakan ni Rocco sa mikropono. “Siya ang hero ko. Kung nandito lang siya, sasabihin ko kung gaano ko siya kamahal. Pero wala na siya… kaya bilang tagapagmana, ipagpapatuloy ko ang nasimulan niya.” Palakpakan ang mga tao.

Biglang bumukas nang padabog ang malaking pinto ng mansyon. “HINDI MO NA KAILANGANG IPAGPATULOY DAHIL NANDITO PA AKO!” Ang boses na iyon ay yumanig sa buong bulwagan.

Natahimik ang lahat. Parang tumigil ang oras. Napatingin sila sa pinto. Nakatayo doon si Don Gusting—buhay na buhay, naka-wheelchair (dahil mahina pa ang tuhod), tulak ni Mang Kulas, at kasama ang mga NBI agents at si Attorney Valdez.

Namutla si Rocco. Parang nakakita ng multo. Nalaglag ang mikropono sa kamay niya. “D-Dad? P-Paano…”

“Paano ako nabuhay matapos mo akong itulak sa dagat?” pagpapatuloy ni Don Gusting habang itinuturo ang anak. Nagbulungan ang mga bisita. “Itinulak?!”

“Oo!” sigaw ni Don Gusting. “Ang anak kong ito, na pinalaki ko sa layaw, ay tinangka akong patayin para sa pera! Narinig ko ang huli mong sinabi, Rocco! ‘Tapos ka na tanda, gusto ko na ang pamana!’ Iyon ang sabi mo bago mo ako ihulog na parang basura!”

“Hindi totoo ‘yan! Baliw siya! Trauma lang ‘yan!” sigaw ni Rocco, nanginginig sa takot. “Aksidente ‘yun! Dad, baka nagkakamali ka lang!”

“Hindi siya nagkakamali,” singit ni Mang Kulas na humakbang paabante. “Kitang-kita ko ang ginawa mo. Nasa malapit lang ako noon. Nakita ko kung paano ka tumawa habang nalulunod ang tatay mo.”

Napaupo si Rocco sa sahig. Tapos na ang lahat. Ang mga bisita ay pandidiri ang tingin sa kanya.

“Rocco,” sabi ni Don Gusting na may halong sakit at galit. “Ibinigay ko sa’yo ang lahat. Wala akong ibang hinangad kundi ang kabutihan mo. Pero ang kasakiman mo ang kumain sa’yo. Gusto mo ng pamana? Pwes, ito ang pamana ko sa’yo.”

Inilabas ni Attorney Valdez ang isang dokumento. “Ito ang Revised Last Will and Testament at ang Warrant of Arrest para sa kasong Parricide (Frustrated) at Attempted Murder.”

“Tinatanggalan kita ng karapatan sa lahat ng ari-arian ko,” madiing sabi ni Don Gusting. “Wala kang makukuha kahit singkong duling. Ang lahat ng yaman ko ay ilalagay ko sa isang foundation para sa mga mahihirap at sa pamilya ng taong sumagip sa akin. At ikaw? Mabubulok ka sa kulungan.”

“Dad! Huwag! Patawarin mo ako! Nagipit lang ako! Dad!” pagmamakaawa ni Rocco habang pinoposasan ng mga ahente.

“Pinapatawad kita bilang anak,” sagot ng matanda habang tumutulo ang luha. “Pero bilang kriminal, kailangan mong pagbayaran ang ginawa mo. Ang tiwala, kapag nabasag, mahirap nang buuin. Dalhin niyo na siya.”

Kinaladkad si Rocco palabas ng mansyon, nagsisigaw at umiiyak, habang ang ama ay nakatalikod, ayaw nang makita ang mukha ng anak na nagtaksil sa kanya.

Mula noon, nagbago ang buhay ni Don Gusting. Ibinigay niya ang malaking pabuya kay Mang Kulas, binigyan ito ng bahay, lupa, at malaking bangkang pangisda. Tinuring niyang tunay na pamilya ang mga ito. Si Rocco naman ay hinatulan ng habambuhay na pagkakulong. Sa loob ng selda, wala siyang yaman, wala siyang kapangyarihan, at wala siyang ama na dadamay sa kanya. Doon niya narealize na ang tunay na yaman ay hindi pera, kundi ang pamilyang handang magmahal sa’yo—na siya mismong sinayang at tinapon niya sa dagat.

Napatunayan ng kwentong ito na ang kasamaan ay laging may hangganan. Ang katotohanan ay laging lulutang, gaya ng paglutang ni Don Gusting sa dagat. At ang karma? Hinding-hindi ‘yan nagpapahuli.

Kayo mga ka-Sawi, kung kayo si Don Gusting, kaya niyo bang ipakulong ang sarili niyong anak? O bibigyan niyo pa ng chance? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magsilbing babala sa mga sakim! 👇👇👇