Sa unang tingin, perpekto ang buhay ni Marites kasama ang kanyang asawang si Daniel. Isang simpleng pamilya lamang sila, nakatira sa isang maliit na bayan, at puno ng pag-ibig ang kanilang pagsasama. Ngunit may isang anino sa likod ng kanilang kwento—ang biyenang si Aling Caridad.

Mula pa noong nagsimula silang magsama, ramdam na ni Marites ang malamig na pagtanggap ng kanyang biyenan. Hindi raw siya sapat para kay Daniel. Lagi siyang nakaririnig ng mga patutsada: “Bakit ikaw ang pinili ng anak ko? Maraming mas magaganda, mas mayaman kaysa sa’yo.” Sa bawat salitang iyon, tahimik lamang si Marites, pinipili niyang magtimpi alang-alang sa kanyang asawa.

Ngunit lumala ang lahat nang mabuntis siya. Imbes na suportahan siya ng biyenan, lalo pa siyang sinisi. Araw-araw, pinapagawa siya ng mabibigat na gawain sa bahay, at kapag nagrereklamo, ang lagi nitong sagot ay: “Huwag kang maarte. Hindi ka prinsesa dito.”

Isang hapon, habang naglilinis si Marites sa bakuran, dumating si Aling Caridad. Nakita nitong mabagal siyang kumilos at galit na galit na binitawan ang mga salita: “Wala ka talagang silbi!” Sa gitna ng galit, tinulak niya si Marites. Bumagsak ito sa lupa, hawak-hawak ang kanyang tiyan. Nanlamig ang paligid.

Buti na lamang at narinig ng kapitbahay ang sigawan at agad siyang dinala sa ospital. Ligtas ang sanggol, ngunit hindi maalis kay Marites ang panghihinayang at takot. Doon na rin nagsimulang mabunyag ang madilim na lihim.

Habang nasa ospital, dumating si Daniel. Galit at takot ang kanyang mukha. Ngunit bago pa siya makapagsalita, isang matandang kapitbahay ang lumapit. “Daniel,” sabi nito, “hindi mo siguro alam, pero may matagal nang lihim ang nanay mo.”

Natigilan ang lahat. Doon isiniwalat ng matanda na hindi pala tunay na ina ni Daniel si Aling Caridad. Siya’y inaampon lamang ng pamilya noong bata pa, at dahil dito, nagkaroon ng matinding selos at takot si Caridad na baka maagawan siya ng pagmamahal ng anak na hindi niya kadugo. Ang lahat ng galit na ibinabato niya kay Marites ay nag-ugat sa kanyang insecurity at takot na mawala si Daniel sa kanya.

Umiyak si Daniel sa harap ng lahat. Lumapit siya kay Marites at mahigpit na niyakap ito. “Patawarin mo ako sa lahat ng tiniis mo. Hindi kita iiwan, at hindi ko hahayaang masaktan ka ulit.”

Samantala, si Aling Caridad ay nanatiling tahimik, luhaan sa gilid ng ospital. Nang maglaon, siya mismo ang lumapit kay Marites. Sa unang pagkakataon, yumuko siya at humingi ng tawad. “Nabulag ako ng takot at galit. Hindi ko nakita kung gaano mo kamahal ang anak ko. Ikaw ang tunay na pamilya niya, at pamilya na rin kita.”

Mula noon, nagbago ang lahat. Hindi naging madali ang proseso, ngunit unti-unting natutong tumanggap si Aling Caridad. Sa pagdating ng sanggol, natunaw ang natitirang galit sa kanyang puso. Naging isang mas masayang tahanan ang kanilang pamilya—hindi perpekto, ngunit puno ng pagtanggap at pagmamahalan.

Ang kwento ni Marites ay nagpapaalala na sa likod ng bawat pader ng isang bahay, may mga lihim na hindi natin alam. Ngunit minsan, sa pamamagitan ng sakit at pagtitiis, lumalabas ang katotohanan—at sa huli, ang katotohanang iyon ang nagiging daan upang gumaling ang sugat at magsimula ng bagong pag-asa.