Sa Pagitan ng Pangarap at Realidad: Ang Masalimuot na Kuwento ni Mateo

Sa payapang bayan ng Cavite, kilala si Mateo bilang anak ni Mang Ernesto, isang batikang karpintero na pinagkakatiwalaan ng kanilang komunidad. Mula sa murang edad, hinubog siya ng kanyang ama, hindi lamang sa pagpapanday ng kahoy kundi maging sa pagpanday ng sarili niyang pangarap—ang maging isang mahusay na karpintero, tulad niya. Isang simpleng pangarap na hinding-hindi niya pinagsisihan, kahit pa ang mga kaibigan niya ay nagpatuloy sa pag-aaral at nakapagtapos ng kolehiyo. Sa bawat hampas ng martilyo, sa bawat piraso ng kahoy na kanyang hinuhubog, ramdam niya ang pag-ibig at dedikasyon sa kanyang trabaho. Ang kanyang mga kamay ay naging extension ng kanyang puso, at ang kanyang mga gawa ay sumasalamin sa kanyang pagkatao.

Hindi man natuloy sa kolehiyo, naging matagumpay naman si Mateo sa kanyang propesyon. Ang kanyang kasipagan at dedikasyon ay nagbunga. Mula sa simpleng hanapbuhay, dumoble ang kanilang kita ng kanyang ama, at naging kilala sila sa buong komunidad. Dahil din sa araw-araw na pagbabanat ng buto, unti-unting nabuo ang kanyang katawan, na lalong nagbigay sa kanya ng lakas at kumpyansa. Hindi man siya kasing guwapo ng mga artista, ang kanyang kasipagan ay naging daan para mapansin siya ng mga kababaihan sa kanilang lugar. Ngunit sa dami ng mga nagpaparamdam, iisa lang ang tumatak sa kanyang puso—si Miranda, isang dalagang nagmula sa mayamang pamilya.

Magkaeskwela sila noong high school, ngunit magkaiba ng mundo. Si Miranda ay nasa Section 1, habang siya ay nasa Section 3. Subalit hindi iyon naging hadlang para hangaan ni Mateo ang katalinuhan at kabaitan ng dalaga. Sa kanyang isipan, si Miranda ay tila isang bituin na imposibleng abutin. Ngunit ang tadhana ay may kakaibang laro. Isang araw, tinawagan siya ng pamilya ni Miranda para gumawa ng isang maliit na storage area sa kanilang bakuran. Isang malaking proyekto na hindi lamang magbibigay ng malaking kita, kundi magiging daan din upang maging malapit siya kay Miranda.

Sa bawat araw na magkasama sila, mas lalo pang lumalalim ang pagtingin ni Mateo kay Miranda. Sa simpleng pag-abot ng meryenda, sa mga kwentuhan sa ilalim ng puno, naramdaman niyang may pag-asa pa rin. Ang isang simpleng paghanga ay nauwi sa pag-ibig. Naging lihim silang magkasintahan, at ang bawat sandali na magkasama sila ay tila isang pangarap. Ngunit tulad ng isang pangarap, nagising siya sa katotohanan. Nahuli sila ng mga katulong, at agad na ipinagsumbong sa mga magulang ni Miranda.

Sa pagitan ng pag-ibig at pamilya, pinili ni Miranda na sundin ang kanyang mga magulang. Ang pangarap niya na maging isang nurse ang naging dahilan upang iwanan niya si Mateo. Hindi niya kayang talikuran ang kanyang mga magulang at ang pangarap niya sa buhay. Isang desisyon na nag-iwan ng malaking sugat sa puso ni Mateo. Ngunit ang pagsubok na ito ay simula pa lang ng mas matinding trahedya.

Isang araw, habang abala siya sa pagtatrabaho, biglang dumating ang kanyang ina, puno ng kaba at pagkabalisa. “Mateo, kailangan nating pumunta agad sa ospital!” bulalas ni Aling Rosario. Ang kanyang ama, si Mang Ernesto, ay naaksidente. Nabagsakan siya ng kahoy sa ulo habang nagtatrabaho. Sa ospital, tumambad sa kanila ang isang masakit na katotohanan. “Dead on arrival po siya,” paliwanag ng doktor. Bumagsak ang mundo ni Mateo. Ang taong nagturo sa kanya ng lahat, ang taong nagbigay inspirasyon sa kanyang pangarap, ay biglang nawala.

Sa kabila ng matinding sakit, nanatiling matatag si Mateo. Siya na ang naging haligi ng kanilang pamilya. Ipinangako niya sa sarili na ipagpapatuloy ang legacy ng kanyang ama. Sa pagbabalik ng kanyang mga kaibigan, muling bumalik ang sigla at lakas ni Mateo. Nagpagawa sila ng bahay sa kanya, at sa pamamagitan nito, muling bumangon si Mateo. Ngunit ang pagkawala ng kanyang ama at ang paglayo ni Miranda ay naging mabigat na pasanin. Ang kalungkutan ay unti-unting naging kasama ni Mateo, at upang pansamantalang makalimutan ang sakit, natuto siyang mag-inom.

Sa isang inuman, nakilala niya si Esmeralda, isang dalagang matagal nang may pagtingin sa kanya. Naging malapit sila, at hindi nagtagal, nagkaroon sila ng relasyon. Ngunit isang araw, isang balita ang dumating na magbabago sa kanilang buhay: buntis si Esmeralda. Sa kabila ng pagkabigla, agad niyang pinanindigan ang responsibilidad. Nagpakasal sila, at unti-unting itinayo ang kanilang sariling pamilya. Nagpatayo siya ng isang maliit na kubo malapit sa kanila, at pinangalanan ang kanilang anak na Nestor, mula sa pangalan ng kanyang ama.

Ang pangarap niyang simple at masayang pamilya ay tila natagpuan na niya. Ngunit tulad ng isang masamang panaginip, ang kanyang asawa ay naging sanhi ng mas matinding problema. Matapos manganak, tila hindi nagbago si Esmeralda. Madalas siyang lumalabas ng bahay upang mag-inom kasama ang mga kaibigan. Ang kanilang simple at masayang pamilya ay naging isang bangungot. Bukod pa sa pag-inom, natuto rin siyang magsugal. Ang kanyang pagiging lasinggera at sugarol ay naging malaking pasanin sa kanilang pamilya. Ang perang pinagpapaguran ni Mateo ay nawawala lang sa isang iglap.

Madalas na kinokompronta ni Mateo si Esmeralda. “Hindi na tama ito, Esmeralda. Kailangan mong magbago para sa ating anak,” ang kanyang laging sinasabi. Ngunit hindi siya pinakikinggan. “Maliit lang naman ang sinasahod mo, kaya sinusugal ko para baka sakaling lumaki pa ang pera natin,” sagot ni Esmeralda, na walang pakialam. Hindi niya naiintindihan na ang pagsusugal ay hindi tamang paraan para magtagumpay.

Ang sitwasyon ay lalong lumala. Minsan, umuwi si Esmeralda na walang dalang pera dahil natalo sa sugal. Ang pangarap ni Mateo na magandang kinabukasan ay tila nagiging abo. Sa kabila ng lahat, nanatili siyang matatag. Hindi niya kayang iwanan si Nestor. Siya ang kanyang lakas at inspirasyon. Ang bawat hampas ng martilyo ay para sa kanyang anak, upang mabigyan siya ng magandang kinabukasan na hindi niya naramdaman. Ang kanyang ina, si Aling Rosario, ay laging nasa tabi niya upang magbigay ng lakas. “Laban lang anak. Huwag kang susuko para kay Nestor,” ang kanyang laging sinasabi.

Isang gabi, habang nag-iinuman si Esmeralda at ang kanyang mga kaibigan, sinubukan siyang sunduin ni Mateo. “Wala kang karapatang diktahan ako, Mateo,” sigaw ni Esmeralda, na halos magwala. Naging mainit ang kanilang pagtatalo, at sa huli, umuwi si Mateo na mag-isa. Ang bigat ng responsibilidad ay tila isang napakalaking bato sa kanyang balikat. Alam niyang kailangan niyang magpatuloy para sa kanyang anak, ngunit ang sitwasyon nila ay tila walang pag-asa.

Isang araw, habang abala si Mateo sa pagkakarpintero sa kanilang bakuran, biglang may dumating na grupo ng mga tao. Halatang galit at puno ng tensyon ang mga ito. “Nasaan si Esmeralda?” tanong ng isa sa mga lalaki. Tumigil ang mundo ni Mateo. Ang kanyang pamilya, na akala niya’y nabubuo na, ay tuluyan nang gumuho. Ang kanyang pangarap na simple at masayang buhay ay tuluyan nang naging bangungot. Ang kanyang kuwento ay hindi lamang tungkol sa isang karpinterong nagsusumikap. Ito ay kuwento ng pag-asa, pagmamahal, at paglaban sa kabila ng lahat ng hamon. Ang huling tanong na nag-iwan ng suspense ay ano ang magiging kapalaran niya sa mga taong naghahanap sa kanyang asawa.