Sa buhay, may mga sandaling tinalikuran ka ng mga taong akala mo’y pamilya, ngunit sa parehong sandali, ipinapakita rin ng tadhana kung gaano kalaki ang halaga mo sa iba. Para kay Althea Mendoza, isang dalagang lumaki sa piling ng ampon na pamilya, dumating ang araw na iyon sa paraang hindi niya malilimutan—isang araw na nagsimula sa luha, at nagtapos sa pagdating ng isang private jet… kasama ang mismong Presidente ng bansa.

Lumaki si Althea sa piling ng mga Mendoza, isang kilalang pamilya sa Batangas. Mula pagkabata, ipinadama sa kanya ng kanyang adoptive parents, sina Ernesto at Lorna, na siya ay bahagi ng pamilya—o iyon ang akala niya. Tinuring niyang tunay na kapatid ang kanilang anak na si Bianca, at pinangarap niyang balang araw ay makabawi sa kabutihang ipinakita sa kanya.

Ngunit habang siya’y tumatanda, unti-unting nagbago ang lahat. Kapansin-pansing mas pinapaboran si Bianca sa lahat—sa regalo, atensyon, pati sa simpleng pagmamahal. Si Althea, sa kabila ng sipag at kababaang-loob, ay laging nasa gilid, tila isang paalalang hindi talaga siya kabilang.

Isang araw, dumating si Adrian — isang tahimik ngunit mabait na lalaki, anak ng isang simpleng magsasaka, ayon sa pagkakakilala ng lahat. Naging magkaibigan sila ni Althea, at di nagtagal, naging magkasintahan. Ngunit nang malaman ito ng mga Mendoza, biglang nagbago ang ihip ng hangin.

“Hindi ka namin pinalaki para mapunta sa isang walang kaya,” malamig na wika ni Lorna. “Wala kang dugo ng Mendoza, pero dinala ka namin dito para guminhawa, hindi para magpahirap.”

Sinubukan ni Althea na ipaliwanag, ngunit tila sarado na ang mga puso ng mga dating nagpalaki sa kanya. Ilang araw pagkatapos noon, pinatawag siya ni Ernesto sa sala. Sa harap ni Bianca at ilang kamag-anak, mariin nitong sinabi:
“Umalis ka na. Wala ka nang lugar dito.”

Bitbit ang isang lumang maleta at mga damit, lumabas si Althea sa bahay na itinuring niyang tahanan sa loob ng labingwalong taon. Umuulan nang gabing iyon, at bawat patak ng ulan ay tila paalala ng mga salitang tumatak sa kanyang isip.

“Hindi ako kawawa,” bulong niya sa sarili. “Hindi ako magiging ganon.”

Lumipas ang tatlong araw. Wala pa rin siyang balita kay Adrian. Nawalan na siya ng pag-asa, hanggang sa isang umaga, isang malakas na ugong ng makina ang umalingawngaw sa itaas. Lahat ng tao sa baryo ay napalingon sa langit—isang private jet ang bumababa sa maliit na airstrip malapit sa bahay ng mga Mendoza.

“Anong nangyayari?” tanong ni Lorna, halatang naguguluhan. Sa sandaling iyon, may convoy ng mga sasakyan na pumarada sa tapat ng bahay. Bumaba ang mga security personnel, kasunod ang isang lalaking nakasuot ng simpleng suit.

Pagbukas ng pinto ng jet, bumaba si Adrian—malinis, matikas, at may ngiting puno ng tiwala. Ngunit hindi iyon ang ikinagulat ng lahat, kundi ang taong sumunod sa kanya: ang mismong Presidente ng bansa.

Nagulat ang lahat. Lalong namutla si Ernesto nang makita ang mga camera at bodyguards na bumubuo sa entourage. Lumapit si Adrian kay Althea, na noon ay nakatayo pa rin sa labas, basang-basa sa ulan. Maingat niyang hinawakan ang kamay nito.

“Matagal mo nang gustong malaman kung sino talaga ako,” sabi ni Adrian habang nakatingin sa kanya. “Hindi ko sinabi noon, dahil gusto kong makilala mo ako bilang ako lang. Pero ngayon, kailangan nilang malaman.”

Pagharap ni Adrian sa pamilya Mendoza, tahimik ang lahat. “Ako si Adrian Velasco, tagapagmana ng Velasco Group—at ang proyektong tinanggihan ninyo sa gobyerno dati? Ako ang bagong partner ng Presidente sa pagpapatayo nito.”

Walang imik ang mga Mendoza. Si Lorna ay tila nanigas, habang si Ernesto ay halatang nagpipigil ng hiya. Ngunit ang sumunod na ginawa ni Adrian ang lalong nagpaiyak kay Althea.

Lumuhod siya sa harap ng dalaga, sa harap ng lahat, at marahang sinabi:
“Althea, hindi ko alam kung paano mo kinaya ang lahat ng sakit na ito. Pero mula ngayon, gusto kong maramdaman mo kung gaano ka kahalaga. Huwag mo nang alalahanin kung saan ka nanggaling—ang mahalaga, kung saan ka pupunta. At gusto kong kasama mo ako roon.”

Napaluha si Althea. Sa unang pagkakataon, nakaramdam siya ng tunay na pagmamahal—hindi dahil sa dugo o yaman, kundi sa taong nakakita ng halaga niya kahit wala siya noon.

Naiwan ang mga Mendoza na tahimik habang umaalis ang magkasintahan sakay ng private jet, kasama ang Presidente. Habang papalayo ang eroplano, tanging isang bagay ang malinaw: minsan, kailangang mawala ka muna sa maling tahanan para matagpuan ang tamang pamilya—at ang totoong pagmamahal.