Sa isang maliit na bayan sa Quezon, naghahanda ang magkasintahang sina Marco at Lea para sa kasal na ilang taon nilang inipon at pinaghandaan. Pareho silang galing sa simpleng pamilya, at bawat sentimo sa ipon nila ay may kasamang pagod, puhunan, at pag-asang makabuo ng isang bagong simula. Ngunit isang linggo bago ang kanilang kasal, gumuho ang tiwala ni Marco matapos niyang matuklasan ang isang lihim na itinago ni Lea—isang lihim na may kinalaman sa pera, sa pamilya, at sa tunay na dahilan ng pag-ibig.

Si Marco ang panganay sa tatlong magkakapatid. Lumaki siyang may malaking responsibilidad dahil ang kanilang ina, si Aling Rosa, ay matagal nang may iniindang sakit sa puso. Matagal nang sinasabi ng doktor na kailangan nito ng operasyon, ngunit hindi iyon matuloy-tuloy dahil inuuna nila ang pang-araw-araw na gastos at ang pag-iipon para sa kasal. Kahit hirap, tiniis ni Marco dahil gusto niyang maging maayos ang simula nila ni Lea. Gusto niyang iparamdam na kaya niyang maging mabuting asawa at mabuting anak.

Sa loob ng apat na taon, parehong nagtiis at nagtipid ang magkasintahan. Nagtinda si Lea ng iba’t ibang handmade crafts online habang si Marco ay nag-overtime sa construction site. Naging pangarap nilang dalawa ang magkaroon ng isang simpleng kasal sa maliit na garden venue, na may kaunting bisita at pagkain na sapat lamang sa pinakaimportanteng tao sa kanilang buhay. Hindi sila maluho; sapat na ang kasal na may pagmamahal.

Kaya ganoon na lamang ang pagkabigla ni Marco nang isang araw, nag-text ang coordinator nila: “Sir, kailangan po nating i-confirm ang full payment bukas. Hindi pa po ito nababayaran.”

Napakunot-noo siya. Alam niyang dalawang linggo bago iyon ay may iniabot siyang malaking halaga kay Lea—ang buong final balance para sa venue, catering, at coordinator. Malinaw pa ang usapan nila: siya ang magbabayad, ngunit kay Lea niya ipapadaan dahil ito ang nakakausap ng suppliers. Nang tawagan niya si Lea, hindi sumasagot. Nang i-chat niya, hindi rin nagre-reply.

Hanggang sa gabi, hindi siya mapakali. Tinawagan niya ang catering, ang florist, at ang photographer—pare-parehong sagot ang narinig niya: hindi pa sila nababayaran.

Doon na nagsimulang manginig ang kamay ni Marco. Hindi dahil sa galit, kundi dahil sa takot na may mas malalim pang dahilan. Nang makauwi si Lea kinagabihan, agad siyang hinarap ni Marco.

“Nasaan ang pera para sa kasal?” ramdam ni Lea ang bigat ng tinig nito.

Hindi agad sumagot ang dalaga. Sa unang pagkakataon, nakita ni Marco na tila hindi siya makatingin nang diretso. Ilang sandali bago ito tuluyang umiyak.

“Hindi ko ginastos sa kasal,” mahina nitong sabi.

Parang nabingi si Marco. “Anong ibig mong sabihin?”

At doon na bumagsak ang lahat ng paliwanag.

Humingi ng tulong sa kanya ang nakababatang kapatid na babae. Nakipaghiwalay ito sa isang lalaking nanakit sa kanya. Dahil walang trabaho at bagong panganak, wala itong kakayahang sustentuhan ang anak niya. Wala rin silang mahingan ng tulong dahil galit pa rito ang mga magulang matapos itong humiwalay sa boyfriend. Sa takot at awa, ibinigay ni Lea ang perang para sa kasal upang matulungan ang kapatid nitong makapagpa-checkup ang sanggol, makahanap ng matitirhan, at makapagsimula ng panibagong buhay.

“Pera natin iyon, Marco… alam ko. Pero hindi ko maatim na hayaan silang mapahamak. Wala silang ibang malalapitan,” umiiyak na paliwanag ni Lea.

Ngunit hindi iyon ang tumama kay Marco. Ang tumama sa kanya ay ang kasunod na sinabi nito.

“At hindi ko nasabi agad dahil natatakot ako… na baka isipin mong hindi ko pinahahalagahan ang kasal natin.”

Doon napabuntong-hininga si Marco. Hindi pera ang pinakamabigat sa lahat—kundi ang pagkawala ng tiwala. Pero bago pa siya makapagsalita, may isa pang rebelasyon na mas nakapagpayanig sa kanya.

“May natira pa sa perang inilagay mo… at iyon ang ibinayad ko sa ospital ng mama mo.”

Napalingon si Marco, hindi makapaniwala. “Ano?”

“Nalaman ko kay Tita Linda na sumasama ang pakiramdam ni Mama Rosa. Ayaw ka nilang abalahin kasi alam nilang pagod ka sa trabaho. Dinala ko siya sa ospital dahil natatakot ako… ayokong may mangyaring masama sa kanya. Kailangan niya ng tests at gamot. Kaya ko ibinayad ang natira.”

Hindi nakapagsalita si Marco. Kung kanina ay galit ang nararamdaman niya, ngayon ay hindi na niya alam. Ang perang para sa kasal na ilang taon nilang pinaghirapan… ibinigay ni Lea sa pamilya nito. Ang natira—para naman sa ina niya. Hindi niya alam kung magpapasalamat ba siya o maiiyak.

Ang akala niya’y taong iniwan siya sa ere itong bride-to-be niya. Pero sa katotohanan, buong araw pala itong nagtatakbo sa ospital kasama ang nanay niya, hawak-hawak ang kamay nito, nagdedesisyon para sa gamutan.

Hindi niya alam kung paano haharapin ang halo-halong emosyon. Ngunit ang pinakamasakit sa lahat ay ang hindi pag-amin sa kanya.

“Bakit hindi mo sinabi? Kahit isa lang sa mga iyon?” tanong niya, may halong sakit at pagod.

“Dahil ayaw kong isipin mong ginagamit ko ang pera natin para sa pamilya ko… o para sa mama mo nang hindi mo nalalaman,” sagot ni Lea, nangangatog ang tinig.

Tahimik si Marco. Pero habang pinagmamasdan niya si Lea—umiiyak, nanginginig, pero puno ng malasakit—unti-unti siyang napagtanto ang pinakamarahas na katotohanan:

Hindi pera ang nasira sa kanila. Kundi tiwala. At ang tiwala, hindi basta ibinabalik ng isang sorry.

Kinabukasan, kinausap ni Marco ang ina. Doon niya unang nalaman na si Lea ang nagdala sa kanya sa emergency room nang masama ang pakiramdam nito. Si Lea ang nagbayad ng tests. Si Lea ang nag-asikaso ng gamot. Si Lea ang nagbabantay habang siya ay nasa trabaho.

Habang kinukuwento iyon ng ina niya, napayuko si Marco. Hindi pala pera ang nawala. Ang nawala ay ang paniniwalang alam niya ang lahat. Hindi niya alam na ilang linggo palang inaayos ni Lea ang mga problema ng dalawang pamilya—habang pilit nitong pinapaganda ang sarili sa harap niya.

Sa huli, nag-usap sila nang mahinahon. Inamin ni Lea na handa siyang harapin ang anumang galit at batikos ni Marco. Handa rin siyang magtrabaho muli, kahit pa mangahulugan iyon na ipagpaliban ang kasal o gawing mas simple kaysa sa plano nila.

At saka niya sinabi ang hindi inaasahan ni Marco.

“Hindi ko gustong mawala ang kasal natin. Pero mas gugustuhin kong mabuhay ang mama mo kaysa magkaroon tayo ng perfect na wedding.”

Tumayo si Marco, naglakad papunta sa bintana, at doon napahawak sa mukha. Napahinga siya nang malalim. Sa puntong iyon, doon niya lamang lubos na naunawaan:

Pera ang nawala. Pero kabutihan ang ibinalik.

Minsan, ang tunay na pagmamahal ay hindi nasusukat sa perpektong araw—kundi sa mga araw na handa kang maging makatao, kahit pa masira ang plano.

At sa puntong iyon, napagtanto ni Marco na mas mahal niya si Lea kaysa sa anumang wedding venue, gown, at dekorasyon.

Niyakap niya ito. Hindi agad nawala ang sakit, pero nagsimula silang muli—hindi bilang dalawang taong nag-aaway, kundi bilang dalawang taong handang buuin ang tiwala na muntik nang mabasag.

Sa huli, itinuloy nila ang kasal… ngunit sa pinakamaliit na venue, pinakamurang dekorasyon, at pinakasimpleng handaan.

At doon nila nadiskubre: minsan, ang pinakamagandang kasal ay hindi iyong pinakamagara. Kundi iyong puno ng kabutihang hindi nakikita ng mata, pero ramdam ng puso.