Ang tuktok ng St. Luke’s Medical Center ay isang lugar na malapit sa langit, ngunit para kay Leo, ito ang perpektong lugar para lisanin ang mundo. Sa edad na dalawampu’t lima, ang kanyang buhay ay isang sunod-sunod na kabiguan. Nalugi ang kanyang maliit na negosyo, iniwan siya ng kanyang nobya, at ang kanyang pamilya ay tila walang pakialam sa kanyang paghihirap. Puno ng utang at walang pag-asa, umakyat siya sa rooftop ng pinakamataas na gusali na kanyang nakita, handa nang tapusin ang lahat.

“Huwag kang lalapit!” sigaw niya sa mga pulis at security guard na unti-unting lumalapit. “Isang hakbang pa, tatalon ako!”

Ang buong eksena ay naging isang media circus. Ang mga camera ay nakatutok, ang mga helicopter ay umuugong sa himpapawid, at ang mga tao sa ibaba ay parang mga langgam na nanonood ng isang trahedya.

Isang negosyador ang sinubukang kausapin siya, ngunit si Leo ay sarado na. Ang kanyang mga mata ay walang buhay, ang kanyang desisyon ay buo na.

Habang nagkakagulo ang lahat, isang babae ang dahan-dahang lumabas mula sa pinto ng rooftop, lampas sa police line. Siya ay si Nurse Angela Reyes. Isang senior nurse sa psychiatric ward ng ospital. Ang kanyang mukha ay kalmado, ang kanyang mga galaw ay tiyak.

“Ma’am, bawal po! Delikado!” sigaw ng hepe ng pulis.

Ngunit hindi siya nakinig. Naglakad siya papalapit kay Leo, hindi mabilis, hindi rin mabagal. Huminto siya mga sampung talampakan mula sa binata.

“Ako si Angela,” sabi niya, ang kanyang boses ay malumanay ngunit malinaw, sapat para marinig sa kabila ng ugong ng hangin. “Isa akong nurse. Nandito ako para makinig.”

“Wala nang dapat pakinggan!” sigaw ni Leo. “Lahat kayo, pare-pareho lang! Aalis din sa huli!”

“Alam ko ang pakiramdam na mag-isa,” sabi ni Angela. “Alam ko rin ang pakiramdam na parang wala nang pag-asa.”

Sa loob ng isang oras, kinausap ni Angela si Leo. Hindi niya ito pinilit na bumaba. Hindi niya ito binigyan ng mga pekeng pangako. Nakinig lang siya. Nakinig siya sa kwento ng mga pangarap na gumuho, sa sakit ng pusong winasak, at sa bigat ng isang mundong tila tumalikod na.

Dahan-dahan, tila kumakalma si Leo. Ang kanyang mga balikat ay nagsimulang mag-relax. Ang galit sa kanyang mga mata ay napalitan ng luha.

Umupo siya sa gilid ng bubong, ang kanyang mga paa ay nakabitin sa kawalan. Isang mapanganib na posisyon.

“Salamat,” bulong ni Leo. “Salamat sa pakikinig. Pero… pagod na ako.”

Dahan-dahan siyang tumayo. Humarap siya sa kalangitan. At ipinikit ang kanyang mga mata, handa nang gawin ang huling hakbang.

“Leo, sandali!” sigaw ng mga pulis.

Ngunit si Angela… ay hindi sumigaw.

Sa isang kilos na gumulantang sa buong mundo, mabilis siyang lumapit sa likuran ni Leo. Ngunit hindi para yakapin. Hindi para pigilan.

Itinulak niya ito.

Isang malakas na tulak.

Isang kolektibong sigaw ng takot at gulat ang umalingawngaw. Ang mga tao sa ibaba ay napapikit. Ang mga reporter ay hindi makapaniwala sa kanilang nakikita.

Ngunit si Leo ay hindi nahulog sa kanyang kamatayan.

Nahulog siya sa isang dambuhalang inflatable air cushion na palihim na inihanda ng mga bumbero sa kabilang bahagi ng gusali, isang bagay na hindi nakikita mula sa posisyon ng media. At sa sandaling tumama ang kanyang katawan dito, isang grupo ng mga paramedic, na nag-aabang na, ang sumugod para asikasuhin siya.

Ang lahat ay isang perpektong kalkuladong plano.

Bago pa man makapag-react ang sinuman, si Angela ay mabilis na pinosasan ng mga pulis. “Arestado ka para sa attempted murder!”

Habang dinadala siya palayo, isang pamilyar na mukha ang kanyang nakita sa karamihan—ang hepe ng pulis, na bahagyang tumatango sa kanya, isang lihim na hudyat ng kanilang napag-usapan.

Naging isang pambansang eskandalo ang nangyari. “Ang Nurse na Nagtulak.” Hinusgahan siya ng lahat. Isang halimaw sa uniporme ng isang anghel. Ang kanyang lisensya ay kinansela. Ang kanyang pangalan ay naging putik.

Sa korte, sa kanyang paglilitis, nanatili siyang tahimik.

Ngunit sa araw ng paghahatol, isang hindi inaasahang testigo ang iprinisinta ng kanyang abogado: si Leo.

Magaling na, malusog, at may isang bagong liwanag sa kanyang mga mata.

“Ano ang huli mong naramdaman bago ka ‘mahulog’, Mr. Leo?” tanong ng abogado.

“Takot,” sagot ni Leo. “Sa sandaling naramdaman ko ang tulak, sa sandaling nawala ang sahig sa ilalim ng aking mga paa, isang bagay ang aking na-realize. Ayoko pa palang mamatay. Gusto ko pang mabuhay.”

“At ano ang naramdaman mo sa ginawa ni Nurse Angela?”

Tumingin si Leo kay Angela, ang kanyang mga mata ay puno ng pasasalamat. “Iniligtas niya ako. Hindi niya ako tinulak patungo sa kamatayan. Tinulak niya ako pabalik sa buhay.”

At pagkatapos ay ipinaliwanag ng isang ekspertong psychiatrist ang isang kontrobersyal na teorya na tinatawag na “Intervention Crisis” o “Push Therapy.” Isang radikal na pamamaraan kung saan ang isang taong suicidal ay binibigyan ng isang biglaang “shock” para gisingin ang kanilang “survival instinct.”

Nalaman ng korte na si Angela pala, bago naging isang nurse, ay isang dating sundalo, isang miyembro ng special forces na sinanay sa hostage negotiation at psychological warfare. Ang kanyang desisyon ay hindi isang biglaang kilos, kundi isang kalkuladong sugal, na lihim niyang ipinaliwanag sa hepe ng pulis sa pamamagitan ng hand signals habang “kinakausap” si Leo. Isang sugal na kanyang ipinanalo.

Ang kaso laban kay Angela ay ibinasura. Siya ay hindi isang kriminal; isa siyang bayani.

Ngunit ang kwento ay may isa pang mas malalim na dahilan.

Pagkatapos ng paglilitis, pinuntahan ni Leo si Angela.

“Bakit?” tanong niya. “Bakit mo isinugal ang lahat para sa isang estranghero?”

Ngumiti si Angela, isang ngiting malungkot. “Dahil hindi ka isang estranghero sa akin, Leo.”

May ipinakita siyang isang lumang litrato. Isang litrato ng isang masayang pamilya. Isang ama, isang ina, at dalawang bata—isang babae, at isang sanggol na lalaki.

“Ang aking kuya,” sabi ni Angela. “Sampung taon na ang nakalipas, sa parehong bubong, sa parehong gilid, tumalon siya. At walang sinuman ang nakapigil sa kanya. Walang sinuman ang ‘tumulak’ sa kanya pabalik.”

Tumingin siya kay Leo. “Ang iyong mukha… ang iyong mga mata… ang iyong kwento… ay eksaktong katulad ng sa kanya. Sa pagtulong sa iyo, Leo, pakiramdam ko, binigyan ko ang aking kapatid ng pangalawang pagkakataong hindi niya kailanman nakuha.”

“Pero may isa pang dahilan,” dugtong niya.

“Noong gabing iyon, bago tumalon ang aking kuya, mayroon siyang huling sinabi sa akin. ‘Alagaan mo siya.’ Ang akala ko, ang tinutukoy niya ay ang aming ina. Ngunit hindi.”

“Ang aking kuya, si Ben, ay may isang lihim na pag-ibig. Isang babaeng kanyang nabuntis. Ngunit dahil sa takot at sa kahihiyan, hindi niya ito kayang panagutan. Ang gabing iyon, nalaman niyang ipapalaglag ng babae ang bata. Iyon ang dahilan ng kanyang pagpapakamatay.”

“Ang batang iyon… ay hindi naipalaglag. Ipinanganak siya. At ipina-ampon. Sa loob ng maraming taon, hinanap ko siya. Ang tanging palatandaan ko ay ang isang pambihirang birthmark sa kanyang likod. Isang birthmark na hugis-kometa.”

Nanlamig si Leo.

“Sa ospital,” sabi ni Angela, “habang wala kang malay, nakita ko ito.”

Ang batang kanyang iniligtas… ang lalaking kanyang tinulak… ay ang kanyang nawawalang pamangkin. Ang anak ng kanyang kapatid.

Ang kanilang pagkikita sa bubong ay hindi isang nagkataon. Ito ay isang tadhanang pilit na pinag-uugnay ang dalawang pusong sinira ng parehong trahedya.

Ang tulak ni Angela ay hindi lang isang therapy. Ito ay isang pag-angkin. Isang pag-angkin ng isang tiyahin sa isang pamangking matagal nang nawawala.

Hindi na bumalik sa pagiging nurse si Angela. Hindi na rin bumalik sa dati niyang buhay si Leo. Magkasama, itinayo nila ang “Ben’s Comet Foundation,” isang organisasyon na nagbibigay ng suporta at pag-asa sa mga taong nakikipaglaban sa depresyon at sa mga pamilyang kanilang nai-iwan.

Natutunan nila na ang pagliligtas ng buhay ay hindi laging sa pamamagitan ng malumanay na salita. Kung minsan, kailangan ng isang tulak—isang tulak na nagmumula hindi sa galit, kundi sa isang desperado at walang-hanggang pag-mamahal.

At ikaw, sa iyong palagay, tama ba ang ginawang “Push Therapy” ni Angela? O ito ay isang napakamapanganib na paraan na hindi dapat pamarisan? I-comment ang iyong opinyon sa ibaba!