Sa loob ng malamig at tahimik na ospital kung saan dapat ang bawat pasyente ay ligtas at kampante, may isang pangyayaring yumanig sa buong lugar—isang insidenteng nagmistulang teleserye, pero mas masakit, mas totoo, at mas mabigat sa puso.

Si Mara, walong buwang buntis, ay dinala sa ospital pagkatapos makaranas ng paninikip ng tiyan. Mabuti na lamang at mabilis siyang naasikaso. Mahina, kinakabahan, pero kalmado—umaasang magiging maayos ang lahat.

Ang hindi niya alam, may isang taong papasok sa silid niya na hindi dapat naroon.

Si Cassandra—ang kabit ng kanyang asawa, isang babaeng sanay makuha ang gusto niya, kahit may masagasaan. Ilang buwan nang sira at gulo ang buhay ni Mara dahil sa pagpasok nito sa kanilang pagsasama. Pero ang akala niyang salitang pananakit lang ang kaya nitong ibigay… ay aabot pala sa pisikal na karahasan.

Habang nagpapahinga si Mara, pumasok si Cassandra na may malamig na ngiting walang kahulugan ng pagkalinga.

“So, buntis ka pa rin,” anito, sabay lapit sa gilid ng kama. “Kahit ayaw ka na niya.”

Napatayo si Mara, nanginginig. “Anong ginagawa mo dito?”

“Simple lang,” bulong ng kabit. “Gusto kong malaman mong hindi ka niya papahalagahan kahit anong mangyari. Kahit may bata ka pa diyan.”

Sinubukan ni Mara pindutin ang call button, pero mabilis itong hinila ni Cassandra. Sa isang iglap, itinulak niya ang buntis sa kama, pinaalog ang tiyan nito, at sinigaw:

“Kailangan mong matut kang mawala!”

Napahiyaw si Mara sa sakit. Mabilis na tumakbo ang isang nurse, pero agad umalis si Cassandra bago pa siya maabutan. Naiwan si Mara, umiiyak, humihingal, at nanghihina.

Doon nga dumating ang bilyonaryong ama ng bata—si Elias Montenegro.

Kababalik niya mula sa business trip nang tumawag ang ospital. “Sir, may insidenteng nangyari sa asawa ninyo…”

Para bang nabingi si Elias. Wala siyang naintindihan kundi ang katotohanang may nanakit kay Mara—ang babaeng ilang taon niyang pinagsilbihan, minahal, pinagsikapan.

Pagpasok niya sa silid, bumungad ang tanawing hindi niya makakalimutan: si Mara, nakapikit, namumutla, at hawak ang tiyan habang umiiyak ang nurse sa gilid.

“Honey?” halos pabulong niyang tanong, nanginginig ang boses.

Pagmulat ni Mara, doon bumagsak ang lahat. “Elias… si Cassandra… sinaktan niya ako. Sinabi niyang… hindi mo na ako kailangan.”

At ang mga salitang iyon, parang kutsilyong ibinaon sa puso ni Elias.

Hindi siya sumigaw. Hindi niya dinuro ang sinuman. Pero ang katahimikan niya’y mas mabigat kaysa galit—at mas nakakatakot.

“Nasaan siya ngayon?” tanong niya sa staff, malamig at walang emosyon.

Kinabukasan, sa mismong ospital, nagpakita si Cassandra. Confident. Nakangiti. Akala niya, siya ang panalo. Akala niya, siya ang pipiliin.

Pero hindi niya inasahan na naghihintay si Elias—hindi bilang karelasyon, hindi bilang partner sa lihim na relasyon—kundi bilang isang taong pinanood ang halos pag-atake sa sariling pamilya.

Hindi man sumigaw, bawat salitang binitiwan ni Elias ay parang sibat.

“Cassandra, tapos na tayo. At anumang ginawa mo kay Mara, babayaran mo. Hindi sa selos, hindi sa away… kundi sa batas.”

Natawa si Cassandra. “Anong batas? Wala ka namang—”

Hindi siya nakapagtuloy nang lumabas ang dalawang security personnel at isang pulis sa likod ni Elias. May dala silang warrant.

“Cassandra Reyes,” sabi ng opisyal, “inaaresto ka sa kasong physical assault laban sa isang buntis, attempted harm, at trespassing sa pribadong silid.”

Nanlaki ang mata niya. “E-Elias? Ginawa mo ‘to? Nagpapadala ka dahil lang diyan?”

“Hindi ‘lang’ yan,” aniya. “Asawa ko siya. Ina ng anak ko. At ang sinaktan mo ay buhay na hindi mo kayang pantayan.”

Habang inaaresto si Cassandra, pilit nitong hinahanap ang mata ni Elias, naghihintay na ipagtanggol siya. Pero ang tanging nakuha niya ay tingin na hindi kailanman magiging kanya uli.

Muli, bumalik si Elias sa silid ni Mara. Tahimik. Mahinahon. Parang lalaking nanalo ng digmaang hindi niya hiningi.

Umupo siya sa tabi nito, hinawakan ang kamay ng asawa.

“Honey… dapat matagal na kitang pinrotektahan. Pero hindi ulit mangyayari na may manakit sa’yo nang hindi ako kumikilos.”

Naluha si Mara. “Bakit ngayon lang?”

Tumingin siya nang diretso, walang pag-aalinlangan: “Dahil ngayon ko lang nakita kung gaano kita kayang mawala. At hindi ko hahayaang mangyari iyon.”

Sa huli, ang akalang mas malakas na kabit ang siyang nagbagsak sa sarili—habang ang babaeng minamaliit nito ang siyang mas pinili, mas pinahalagahan, at mas pinaghandaan ng bilyonaryo.

At sa araw na iyon, natutunan ni Elias ang pinakamahalagang leksyon: ang kayang protektahan ang kanyang kayamanan ay marami; pero ang kayang protektahan ang kanyang anak at asawa—iisa lang siya.