Isa na namang nakakagulat na kaso ng korapsyon ang isiniwalat kamakailan sa Senado. Isang body camera na aabot daw sa presyo ng halos isang kotse? At mga proyektong ghost na binayaran pero wala palang itinayo? Ganito na ba talaga kalala ang bulok na sistema sa likod ng pondo ng bayan?

Sa isang mainit na pagdinig sa Senado, muling pinasiklab ni Senator Raffy Tulfo ang usapin ng overpriced equipment, partikular na ang body cameras na binili umano ng Philippine Ports Authority (PPA) noong 2020. Ang bawat unit ng naturang kagamitan ay nagkakahalaga ng nakagugulat na ₱879,000—halos katumbas na ng isang brand new car.

Ayon sa PPA, hindi raw ito ordinaryong body cam dahil nakakonekta ito sa National Port Surveillance System at sa mga CCTV ng mga pantalan. Pero hindi ito kinagat ni Tulfo. Aniya, kahit pa may server at integration system, napakalayo pa rin ng presyo nito sa karaniwang halaga. Bilang patunay, binanggit niya na ang body cam ng Philippine National Police ay nasa ₱35,000 lamang kada piraso.

Maling Presyo, Maling Proseso?

Lalo pang lumala ang isyu nang lumabas na ang supplier ng mga mamahaling body cam ay isang kumpanya na may maliit na kapital at ang opisina ay nasa isang simpleng apartment lamang. Ang mas masaklap, dati na raw itong na-flag ng Commission on Audit (COA) dahil sa pagbebenta ng sirang kagamitan sa ibang ahensya ng gobyerno.

Hindi maikakaila ni Tulfo na may sabwatan sa likod ng kontratang ito. Sa halip na maayos na background check bago ang bidding, inamin ng PPA na ang beripikasyon sa mga kumpanya ay ginagawa pagkatapos na ma-awardan ng kontrata—isang butas sa proseso na pinagsasamantalahan ng mga mapagsamantalang negosyante at opisyal.

Dagdag pa ni Tulfo, kahit isang simpleng mamamayan ay alam na hindi makatarungan ang presyo ng halos ₱1 milyon para sa isang camera. Kung titingin lang sa online marketplaces, makakakita na ng maayos at mataas na kalidad ng body cam sa presyong libo lamang.

Ghost Projects na Masakit sa Bayan

Kasabay ng isyung ito, lumabas rin ang isang nakakabahalang balita mula sa Department of Public Works and Highways (DPWH). Ayon kay DPWH Secretary Vince Don, matapos inspeksyonin ang 8,000 flood control projects sa buong bansa, nadiskubre nila ang 421 ghost projects—mga proyektong pinondohan pero hindi man lang nagsimula o naitayo.

Ang mga proyektong ito ay dapat sana’y makatutulong para protektahan ang mga komunidad sa gitna ng madalas na pagbaha. Pero imbes na proteksyon, ang naibigay ay panibagong dagok sa mga mamamayang umaasa sa ginhawa mula sa gobyerno.

Karamihan sa mga pekeng proyekto ay natagpuan sa Luzon, habang ang ilan ay nasa Visayas at Mindanao. Sa tulong ng AFP, DND, at Department of Economy Planning and Development, kinumpirma na totoo ang mga pagkukulang—at hindi lang ito maliit na pagkakamali. Isa itong patunay ng sistematikong pang-aabuso sa pondo ng bayan.

Pangakong Hindi Natutupad, Bayan ang Nawawalan

Isa sa mga kasong naging simbolo ng kapabayaan ay ang Sunog Apog Pumping Station project. Halos isang bilyong piso ang inilaan, pero kahit isang beses ay hindi ito umandar. Ang mas masakit pa, may nakalaan pang panibagong pondo para ayusin ang makinang hindi man lang nagamit.

Ayon sa mga residente, taon-taon silang nalulubog sa baha, habang ang mga pangako ng gobyerno ay nananatiling hungkag. Marami ang nawawalan ng kabuhayan, ang ilan ay napipilitang lumikas, at ang iba naman ay patuloy na nagdurusa sa gitna ng walang kasiguraduhang kinabukasan.

May Pag-asa pa ba ang Katarungan?

Bagama’t nangako si DOT Secretary Jaime Bautista ng hiwalay na imbestigasyon sa PPA, at ang DPWH ay naghahanda na ng mga kaso laban sa mga opisyal at kontraktor na sangkot sa ghost projects, hindi pa rin mapigilan ng marami ang pagdududa.

Sabi nga ng ilan, ilang beses na ba tayong umasa na mananagot ang mga dapat managot—pero sa huli, walang nangyari?

Ang masakit na katotohanan: sa bawat proyektong ninanakawan o pinapabayaan, ang mga Pilipinong araw-araw na nakikipaglaban sa baha, kahirapan, at kawalang-pag-asa ang tunay na nawawalan.

Kung hindi ito matutuldukan, paulit-ulit lang ang ganitong kwento—at tuluyan nang mawawala ang tiwala ng taong bayan.

Kaya ang tanong: hanggang kailan tayo magbubulag-bulagan sa harap ng napakalinaw na katiwalian? Sino pa ang dapat managot? At kailan maririnig ang tunay na hustisya para sa bawat Pilipinong binigo ng sistemang dapat sana’y nagtatanggol sa kanila?

Ikaw, ilang beses ka na bang nadismaya sa mga proyektong pinangako pero hindi naipatupad? May kwento ka ba ng paghihintay, ng baha, ng kawalang-aksyon?

Ibahagi mo sa comments—dahil oras na para tayo mismo ang magtanong, at maningil.