Ang araw ng Agosto 17, 2024, ay isang araw na kailanman ay hindi na mabubura sa kasaysayan ng isang tahimik na komunidad sa Boracay, Aklan. Sa isang maliit na bahay sa tabing-dagat, natagpuang wala na ang isang babae na bagong uwi lamang mula sa Qatar, isang Overseas Filipino Worker na nag-alay ng taon ng paghihirap para sa kinabukasan ng kaniyang pamilya. Ang kanyang asawa, si Ronald, isang tahimik na tricycle driver, ay ang kusang sumuko sa mga awtoridad kinabukasan, basang-basa ng ulan, at wala nang ibang sinabi kundi, “Hindi ko na kinaya.” Ang trahedya ay nag-iwan ng dalawang bata, si Nico at Ella, na naiwan sa kanilang lolo’t lola, umiiyak, habang pinapanood ang mga pulis na umaalis. Ang masaya at simpleng pamilya ay biglang naging wasak dahil sa isang lihim na natuklasan ng isang video na naglakbay sa kabilang panig ng mundo. Ang kwentong ito ay isang nakakakilabot na paalala kung paanong ang matinding pagtataksil ay maaaring magpabago sa isang mabuting asawa tungo sa isang taong nagdulot ng matinding pinsala na hindi na mababawi.

Taong 2023, sa Boracay, araw-araw na inikot ni Ronald ang kalsada, pawisang nagmamaneho ng kanyang tricycle, sapat na para may maiuwing pagkain sa dalawang anak. Siya ay kilala sa kanyang ngiti at pagiging positibo, kahit gaano kahirap ang buhay. Tahimik at masaya ang pamilya nila ni Mira, ang kanyang asawa, na laging handang maghain ng tanghalian sa kanilang maliit ngunit punung-puno ng pagmamahal na bahay. Ngunit nitong mga huling linggo bago ang kanyang pag-alis, napansin na ni Ronald ang madalas na pagtingin ni Mira sa kanyang cellphone, minsan ay tulala, minsan naman ay nakangiti mag-isa, isang senyales ng pagbabagong hindi niya inunawa. Nang magsalita si Mira tungkol sa pag-aabroad sa Qatar, biglang may sumakal sa dibdib ni Ronald. Kahit labag sa kanyang kalooban, at dahil sa pagnanais ni Mira na makatulong sa pag-ahon sa hirap, sumuporta siya. Dahil sa pag-asang matutupad ang pangarap, tiningnan niya ang mga mata ni Mira na puno ng pag-asa at determinasyon, na siyang nagtulak sa kanya upang maghiram, magbenta ng lumang motor, at isakripisyo ang lahat para mabayaran ang malaking placement fee. Sa bawat halagang hiniram, paulit-ulit niyang sinasabi sa sarili, “Para kay Mira, para sa pamilya,” isang pangako na nagdudulot ng lakas.

Ang pag-alis ni Mira ay isang malaking sakripisyo para kay Ronald. Pag-uwi niya, napansin niyang naiwan sa mesa ang wedding ring ni Mira, isang simbolo ng pangako na kinuha niya at itinago. Sa mga sumunod na linggo, balik ulit sa biyahe si Ronald, ngunit malamig na ang bahay, at tahimik ang gabi. Sa kabilang dulo ng mundo, sa Qatar, sinalubong si Mira ng alinsangan ng desyerto at ng kakaibang tanawin. Mababait naman ang kanyang mga amo, ngunit may isa sa kanila ang agad nakakuha ng kanyang atensyon: si Khalid, ang binatang anak ng may-ari ng bahay. Si Khalid ay magalang, laging nakangiti, at tila nakakaintindi sa pagod na nararamdaman ni Mira. Sa bawat araw na lumilipas, unti-unting nakararamdam si Mira ng gaan ng loob tuwing naririnig niya ang boses ni Khalid. Ang simpleng pagpaparamdam ng atensyon ay tila naging lunas sa lungkot at pagod niya sa desyerto.

Ang mga maliliit na kwentuhan ay naging madalas, hanggang sa isang gabi, habang wala ang mag-asawang amo, nag-anyaya si Khalid ng tsaa. Sa tahimik na sandali na iyon, kung saan tanging sila lamang ang naiwan, doon niya napansin ang lambing ng mata ng binata. Mabilis ang tibok ng puso ni Mira, at hindi niya na nagawang kumilos, hanggang sa unti-unting naglapit ang kanilang mga mukha. Kinabukasan, hindi na niya kilala ang babaeng nakikita niya sa salamin; may halong guilt ngunit may halong excitement din siyang naramdaman. Ang atensyon ni Khalid ay nagdulot ng kakaibang saya, na siyang nagpabura sa pagod, sa distansya, at sa mga tawag ni Ronald na madalas niyang i-miss. Ang palusot niya kay Ronald ay “Busy lang ako, Nald.” Ngunit ang totoo, may ibang hangin na ang umiihip sa kanyang buhay, isang lihim na relasyon na unti-unting lumalayo sa langit na dati nilang pinagsasaluhan.

Dumating ang araw na nag-aya si Khalid ng selebrasyon kasama ang mga kaibigan. Akala ni Mira, simpleng salu-salo lamang, ngunit ang gabi ay napuno ng tawanan, musika, at alak. Sa simula, tahimik lang si Mira, ngunit nang dumampi ang alak sa kanyang labi, tila nakalimutan niya ang lahat—ang mga batang naiwan, ang asawang naghihintay. Sa gitna ng gabing iyon, sa init ng desyerto at sa lamig ng alak, unti-unting nabura ang lahat ng linya na dati ay hindi niya kayang tawirin. Habang masaya si Mira sa kabilang dulo ng mundo, sa Boracay, isang mensahe ang pumasok sa cellphone ni Ronald mula sa isang kakilalang OFW: “Kuya Ronald, pasensya ka na ha, pero may kailangan kang makita.” Hindi pa niya alam, ngunit nagsimula na ang unos na magtatapos sa lahat ng akala nilang pagmamahalan.

Madaling-araw, tahimik ang paligid sa Boracay. Si Ronald, kakauwi lang mula sa biyahe, nakatingala sa mga anak na mahimbing na natutulog. Ang vibration ng cellphone ang nagpabago sa lahat. Nang buksan niya ang video na ipinadala, nanlamig ang buong katawan niya. Ang screen ay nagpakita ng mukha ng isang babaeng kilalang-kilala niya—si Mira, kasama ang isang banyagang Arabo. Nanigas ang mga daliri ni Ronald habang nagpe-play ang video. Sa bawat tawa, bawat yakap, bawat galaw, unti-unting nababasag ang tiwala at pagmamahal na matagal niyang iningatan. Hindi niya kayang tanggapin. Ang galit, sakit, at hiya ay nag-apoy sa kanyang dibdib. Pilit siyang sumigaw nang mahina, pinipigilan ang boses para hindi magising ang mga bata. Naisip niya, “Bakit Mira? Anong nagawa kong mali?” Ang video at ang mga kasunod pang screenshot ay nagpatunay sa lihim na relasyon na matagal nang nakatago sa desyerto.

Kinagabihan, habang tulog ang mga bata, tumingin si Ronald sa kalendaryo. Sa isang buwan, darating si Mira para magbakasyon. Sa sumunod na mga araw, tahimik lang siya, bihira nang ngumiti, at gabi-gabi niyang iniisip kung paano pa niya kakayanin makipag-usap sa babaeng minsan niyang tinuring na buhay niya. Nang dumating ang araw ng pag-uwi, mainit ang sikat ng araw, at sa gitna ng terminal, nakita niya si Mira, nakangiti, dala ang mga pasalubong, ngunit iba na ang tingin ni Ronald. Wala na ang lambing, wala na ang dating saya. Sa biyahe pauwi, walang imikan. Pagdating sa bahay, sinalubong si Mira ng mga bata, ngunit tahimik lang si Ronald. Gabi, umuulan sa labas. Habang inaayos ni Mira ang mga pasalubong, biglang nagsalita si Ronald sa likod niya. “Yan ba ang dala mo galing Qatar? Mga pasalubong?” Inilapag niya sa mesa ang cellphone at pinindot ang video.

Nanlumo si Mira, namutla. “Ronald, I can explain.” Ngunit huli na ang lahat. Sa galit ni Ronald, halos pasigaw niyang sinabi, “Anong i-explain mo na hindi ikaw ‘yan? Hindi ‘yan mga kamay mo, mga halik mo?” Napaluhod si Mira, umiiyak, at nagsabing, “Hindi ko alam kung anong nangyari. Pagod ako, Ronald. Mag-isa ako doon.” Ngunit ang galit ni Ronald ay hindi na napigilan. “Pagod?! Eh ako na araw-araw nagbabanat ng buto dito para sa mga anak natin? Pagod din ako! Pero hindi ako nagtaksil!” Sa gitna ng hikbi, nagpahayag si Mira ng nais na paghihiwalay. “Kung ayaw mo na, hiwalay na lang tayo,” sabi niya. Umiling si Ronald, nanginginig ang kamay, “Hindi mo pwedeng sabihin ‘yan! Hindi pagkatapos ng lahat ng sinira mo!” Sinubukan ni Mira na lumayo, ngunit bago siya makalabas ng pinto, biglang humawak si Ronald sa braso niya. Ang boses nila ay unti-unting tumataas. Sa labas, humahampas ang ulan sa bubong. Isang mabilis na galaw, isang sigaw, at sa gitna ng dilim, bumagsak si Mira.

Tahimik. Tanging ulan na lang ang maririnig. Unti-unti niyang binitawan ang hawak niya. Lumuhod sa tabi ni Mira. “Bakit mo ako pinilit dito, Mira?” mahina niyang sabi. Ang pag-ibig na naging galit ay nagdulot ng isang insidente na hindi na mababawi. Pagkatapos ng lahat, tumayo si Ronald, tulala, at tumawag sa mga awtoridad. Tahimik siyang naglakad palabas, basang-basa ng ulan, habang nasa likod ang mga sirena. Sa selda, tumingin siya sa sahig, hawak ang isang maliit na larawan—sila ni Mira at ang dalawang anak, nakangiti. “Sorry,” bulong niya. Wala nang luha, wala nang natira. Ang trahedya ay nag-iwan ng isang malaking butas sa buhay ng dalawang bata na walang malay sa kasalanang hindi na kayang hugasan kahit ng pinakamalakas na bagyo. Ang pag-ibig na sinubok ng distansya at tinapos ng pagtataksil ay nagdulot ng isang pagkawala na mananatiling nakaukit sa puso ng mga naiwan.