Isang mainit na Martes ng hapon sa Makati. Puno ng tao ang “Royal Apex Bank,” isa sa pinaka-prestihiyosong bangko sa bansa. Sa gitna ng mahabang pila, tahimik na naghihintay si Lance. Si Lance ay bente-singko anyos, nakasuot ng simpleng puting t-shirt, kupas na maong, at tsinelas. Galing siya sa isang outreach program sa payatas kung saan namigay siya ng pagkain, kaya medyo pawisan at hindi “corporate” ang kanyang itsura. Pumila siya sa bangko para mag-withdraw ng kaunting cash at i-check ang takbo ng operasyon nang hindi nagpapakilala. Ayaw niya ng special treatment. Gusto niyang maranasan kung ano ang nararanasan ng ordinaryong kliyente.

Habang nakapila si Lance, biglang pumasok ang isang lalaking naka-mamahaling suit, amoy pabango, at may bitbit na leather briefcase. Siya si Mr. Ricky Villafuerte, may-ari ng isang construction firm na kasalukuyang naghihingalo at nangangailangan ng malaking loan. Mainit ang ulo ni Ricky dahil sa stress sa negosyo. Nang makita niya ang mahabang pila, lalo siyang nairita. Dumiretso siya sa unahan, sa pwesto kung saan nakatayo si Lance na siya na sanang susunod sa teller.

“Excuse me,” mataray na sabi ni Ricky sabay siksik sa harap ni Lance. “Nagmamadali ako. VIP ako dito.”

Tiningnan siya ni Lance nang mahinahon. “Sir, pasensya na po, pero nakapila po ako. Lahat naman po tayo nagmamadali. Ako na po ang susunod.”

Doon na nagpantig ang tenga ni Ricky. Humarap siya kay Lance at tiningnan ito mula ulo hanggang paa na may halong pandidiri. “Hoy, bata! Kilala mo ba kung sino ako? At tignan mo nga ang sarili mo! Anong ginagawa ng isang tulad mo sa bangkong ito? Magdedeposito ka ba ng barya? O magpapapalit ka lang ng sandaan? Alam mo bang ang isang oras ko ay katumbas na ng isang taong sweldo mo?!”

Natahimik ang buong bangko. Lahat ay nakatingin. Hiyang-hiya ang mga teller pero walang kumikibo.

“Sir,” sagot ni Lance, pinanatiling mababa ang boses. “Customer din po ako. May karapatan po ako sa pila. Respeto lang po sana.”

“Respeto?!” sigaw ni Ricky na halos tumalsik ang laway sa mukha ni Lance. “Ang respeto, binibigay sa mga taong karespe-respeto! Tignan mo nga yang suot mo! Amoy-araw ka! Mukha kang basahan! Baka nga holdaper ka pa eh! Guard! Guard! Bakit niyo pinapasok ang mga ganitong klaseng tao? Bumababa ang standards ng bangko niyo!”

Dahil sa iskandalo, lumabas ang Branch Manager na si Mr. Go. Nakilala niya agad si Ricky Villafuerte, isa sa mga depositors nila na may malaking utang pero “VIP” ang turing dahil sa koneksyon. Tiningnan ni Mr. Go si Lance. Hindi niya kilala si Lance dahil bago pa lang ang Manager sa branch na iyon at ang alam niya, ang may-ari ay nasa abroad.

“Mr. Villafuerte, calm down po,” sabi ng Manager. “Ano pong problema?”

“Itong pulubing ‘to!” turo ni Ricky kay Lance. “Naghaharang sa pila! Paalisin mo ‘yan o ililipat ko lahat ng account ko sa ibang bangko!”

Natakot ang Manager. “Ah, Sir…” baling niya kay Lance. “Iho, baka pwedeng sa labas ka muna maghintay? O kaya sa kabilang counter ka na lang? Priority natin si Sir Ricky.”

Tinitigan ni Lance ang Manager. “Pinaaalis niyo ako dahil sa suot ko? At dahil mas maingay siya?”

“Sumunod ka na lang!” sigaw ni Ricky. “Wala kang pera! Hampaslupa!”

Huminga nang malalim si Lance. Ayaw niyang gumawa ng eksena. Ayaw niyang ipahiya ang Manager sa harap ng maraming tao. Kinuha niya ang kanyang withdrawal slip, nilukot ito, at inilagay sa bulsa.

“Sige,” sabi ni Lance. “Aalis ako. Pero tandaan niyo ang araw na ‘to.”

“Talagang tatandaan ko ‘to! Istorbo!” pahabol pa ni Ricky habang tumatawa ang ibang tao.

Umalis si Lance ng bangko nang nakataas ang noo. Sumakay siya sa isang itim na tinted na SUV na naghihintay sa kanto—isang bagay na hindi nakita ni Ricky.

“Sir Lance,” bati ng driver. “Okay lang po kayo?”

“Dalhin mo ako sa Headquarters,” seryosong utos ni Lance. “Kailangan kong kausapin ang Board of Directors. At paki-check kung sino ang kliyenteng nagngangalang Ricky Villafuerte.”

Kinabukasan, maagang-maaga pa lang ay bihis na bihis na si Ricky. Ito ang araw na i-aapprove ang renewal ng kanyang multi-million loan at investment partnership sa “Royal Apex Group of Companies.” Kung hindi ito ma-approve, bankrupt ang kumpanya niya. Kampante siya dahil kaibigan niya ang ilang board members.

Pagdating niya sa head office, dinala siya sa executive boardroom. Nandoon ang mga matataas na opisyales. Lahat sila ay seryoso. Walang bumabati sa kanya.

“Gentlemen,” bati ni Ricky nang may yabang. “Ready na ba ang kontrata? Let’s sign it so we can make money.”

“Maupo ka, Mr. Villafuerte,” sabi ng isa sa mga Director. “Hinihintay pa natin ang Chairman. Siya ang may final say sa loan na ito dahil sa laki ng halaga.”

“Chairman?” nagtaka si Ricky. “Akala ko nasa Europe siya?”

“Kadarating lang niya kahapon,” sagot ng Director.

Biglang bumukas ang malaking pinto ng boardroom. Pumasok ang mga bodyguard. At sa gitna nila, naglakad papasok ang isang lalaking naka-dark blue na tailored suit, makintab ang sapatos, at may awtoridad na nagpayuko sa lahat ng nasa kwarto.

Paglingon ni Ricky, parang tinakasan siya ng dugo. Nanlaki ang kanyang mga mata. Nalaglag ang kanyang panga. Ang kanyang mga kamay ay nagsimulang manginig nang hindi mapigilan.

Ang Chairman… ang bilyonaryong may hawak ng kanyang kapalaran… ay walang iba kundi ang “GUSGUSING LALAKI” na inalipusta, minura, at pinaalis niya sa bangko kahapon!

Si Lance.

Umupo si Lance sa kabisera. Tahimik. Tinitigan niya si Ricky nang diretso sa mata. Walang galit, kundi purong kapangyarihan.

“Mr. Villafuerte,” panimula ni Lance. Ang boses niya ay kalmado pero parang kulog sa pandinig ni Ricky. “We meet again.”

“S-Sir… M-Mr. Chairman…” utal-utal na sabi ni Ricky. Pinagpapawisan siya nang malapot kahit napakalamig ng aircon. “H-Hindi ko po alam… I mean… Sir, nagbibiro lang po ako kahapon… stress lang po…”

“Stress?” tanong ni Lance sabay taas ng kilay. “Dahil sa stress, may karapatan ka nang yurakan ang pagkatao ng iba? Dahil sa stress, pwede mo nang tawaging hampaslupa ang isang tao dahil lang sa tsinelas niya?”

Inilabas ni Lance ang isang folder. Ang loan application ni Ricky.

“Mr. Villafuerte, ang bangko ko ay naghahanap ng mga partners na may integridad at mabuting karakter. Ang pera, kikitain ‘yan. Pero ang ugali? Mahirap baguhin ‘yan.”

“Sir! Parang awa niyo na!” lumuhod si Ricky sa harap ng boardroom. “Malulugi ang kumpanya ko kapag hindi niyo inapprove ito! Maraming mawawalan ng trabaho! Patawarin niyo ako! Gagawin ko ang lahat! Hahalikan ko ang paa niyo!”

Tiningnan siya ni Lance nang may awa pero may halong lungkot. “Tumayo ka diyan. Hindi ko kailangan ang halik mo sa paa ko. Ang kailangan ko, matuto ka.”

Kinuha ni Lance ang pulang ballpen. Sa harap ni Ricky at ng buong board, ginuhitan niya ng malaking “X” ang loan application at pinirmahan ng “DENIED.”

“Application Denied,” deklara ni Lance. “At isa pa, Mr. Villafuerte. Ipinag-utos ko na sa lahat ng branches ng Royal Apex Bank na isara ang lahat ng accounts mo. We do not do business with people who do not know how to respect others. You have 24 hours to withdraw your funds.”

“Sir! Huwag! Mawawala ang lahat sa akin!” iyak ni Ricky.

“Nawala na ang lahat sa’yo noong sandaling inisip mong mas mataas ka sa iba,” sagot ni Lance. “Guard, please escort him out.”

Kinaladkad ng mga guard si Ricky palabas ng building, parang isang basurang itinatapon. Wala na siyang mukhang ihaharap. Ang kanyang kayabangan ang humukay ng sarili niyang libingan.

Pagkatapos ng meeting, pumunta si Lance sa branch kung saan nangyari ang insidente. Ang Manager na si Mr. Go ay namutla rin nang makita siya.

“Sir… sorry po…”

“Mr. Go,” sabi ni Lance. “Bilang manager, trabaho mong protektahan ang lahat ng kliente, hindi lang ang mayayaman. Dahil kinampihan mo ang mali dahil lang sa pera, tinatanggalan kita ng posisyon. You are demoted to teller starting tomorrow. Matuto kang magbilang ng barya para malaman mo ang halaga ng bawat piso ng mga ordinaryong tao.”

Mula noon, nagbago ang kultura sa Royal Apex Bank. Naging pantay ang turing sa lahat, mayaman man o mahirap. Si Ricky ay tuluyang nalugi at nabaon sa utang. Balita ko, nakikita na lang siya minsan na naglalakad, gusgusin, at mukhang wala sa sarili.

Ang kwentong ito ay paalala sa ating lahat: Ang tunay na yaman ay hindi nakikita sa suot na damit o sa laman ng pitaka. Ito ay nasa paraan ng pagtrato natin sa ating kapwa. Huwag na huwag tayong mangmamata ng tao, dahil hindi natin alam, ang taong tinatapakan natin ngayon ay siya palang may hawak ng ating bukas. Ang karma ay hindi natutulog, at ang pagpapakumbaba ay laging may gantimpala.

Kayo mga ka-Sawi, naranasan niyo na bang maliitin dahil sa itsura niyo? Anong ginawa niyo? At kung kayo si Lance, bibigyan niyo pa ba ng chance si Ricky? Mag-comment sa ibaba at ibahagi ang inyong saloobin! 👇👇👇