May isang mahirap na babaeng bulag na pinalaki ang kanyang nag-iisang anak nang may pagmamahal, sakripisyo, at pag-asa.

Araw-araw, nagtatrabaho siya: naglalaba sa kapitbahay, nagluluto kahit di nakikita ang niluluto, at naglalakad sa daang kabisado lang ng kanyang mga paa—lahat para mabigyan ang anak ng mas maayos na buhay.

Lumaki ang bata, ngunit hindi siya naging proud.
Pinagtatawanan siya ng mga kaklase at laging binubully:
“Yung nanay mo bulag!”
“Ang creepy naman!”

Tahimik lang ang bata. Pero sa puso niya, nahihiya siya.
Bakit ganun?
Bakit di na lang normal ang kanyang ina?

Habang lumalaki siya, naging matigas ang kanyang damdamin.
Nag-aral siya nang mabuti—hindi para sa pangarap, kundi para makatakas.
Makatakas sa kahirapan.
Makatakas sa kahihiyang dulot ng kanyang ina.

Nakapasa siya sa isang scholarship sa kolehiyo sa siyudad.
Doon, binura niya ang nakaraan.
Sinabi niyang ulila na siya.
Walang magulang. Wala nang nakaraan.

Lumipas ang mga taon.
Naging matagumpay siya—maganda ang trabaho, may sariling pamilya, may isang anak na babae.
Maayos ang lahat. Maaliwalas ang buhay.
At ang kanyang ina?
Nakalimutan na.
Tinabunan ng hiya.

Isang araw, may matandang kumatok sa kanilang bahay.
Payat. Lukot ang kasuotan. At bulag pa rin.

Ang kanyang anak na babae ang nagbukas ng pinto.
“Mommy! Daddy! May multo sa labas!”

Lumabas ang lalaki.
Natigilan siya.
Kilala niya agad.
Ang kanyang ina.

Ngunit sa halip na yakapin ito, galit siyang sumigaw:
“Umalis ka na! Huwag kang magpakita rito!”

Walang sinabi ang ina.
Pumikit lang ang kanyang mga mata—na di na nakakakita—at tumalikod, tahimik na umalis.

Muling lumipas ang panahon.

Inimbitahan siya ng dati niyang paaralan para sa alumni homecoming.
Habang pauwi, may kung anong bumabagabag sa kanyang puso.
Naalala niya ang dati nilang bahay.
Bumaba siya at dumaan.

Ang bahay ay luma na. Tahimik. Wala nang tao.
Pumasok siya at may nakita sa lumang mesa—isang liham, sulat-kamay nang isang may nanginginig na mga daliri.

………………………………………………………………..

“Anak,

Patawad kung naipahiya man kita.
Hindi ko kailanman naipaliwanag sa’yo ang totoo.

Noong bata ka, naaksidente ka.
Malapit ka nang mabulag.

Ibinigay ko sa’yo ang aking mga mata.

Sabi ng doktor, posible naman daw. Hindi na ako nag-isip pa.
Ang gusto ko lang—makita mo ang mundo, kahit hindi ko na makikita kailanman.

Ipinagmamalaki kita, anak.
Hinintay ko ang araw na babalik ka.
Hindi bilang isang matagumpay at mayaman.
Kundi bilang anak ko.

Mahal na mahal kita.
– Nanay”

……………………………………………………………………

Nahulog ang liham mula sa kanyang kamay.
Lumuhod siya.
Umiyak—hindi lang dahil wala na ang ina niya,
kundi dahil sa mga panahong ikinahiya niya ang taong nagmahal sa kanya nang lubusan,
at ibinigay ang lahat…
Maging ang paningin.

Aral:
Minsan, ang mga taong itinataboy natin
ay sila pala ang may pinakamalalim na pagmamahal.

At minsan, doon lang tayo natututong magmahal…
kapag huli na ang lahat.