Sa biglaang pagputok ng balitang may “hamon” daw ang abogado ni Zaldy para kay Boying, sumabog ang isang malawak na intriga na mukhang hindi basta sasalansangin ng publiko. Ang hindi inaasahang pahayag—nakuha lamang sa isang 47-segundong clip mula sa isang leaked na kopya ng press huddle—ay nagmistulang mitsa ng sunud-sunod na haka-haka sa social media. Sa isang bansa kung saan ang politikal na hype ay kadalasang mas malaki kaysa sa katotohanan, nagmistulang gasolina ang bawat bulong, bawat screenshot, bawat “narinig ko raw,” at bawat “may nag-send sa akin.”

Sa gitna ng lahat ng ito, isang tanong ang nangingibabaw: Ano ba talaga ang hawak ni Zaldy? At bakit tila nagmamadaling umiwas sa usapan ang ilang opisyal at spokesperson na dati namang mabilis maglabas ng pahayag?

Ang pangyayaring ito ay nagsimula lamang sa isang maliit na press room na walang dekorasyon, walang malaking backdrop, at walang opisyal na livestream. Sa katunayan, ang mismong audio ng viral clip ay puno ng static at may halong tunog ng mga papel na halos hindi marinig kung ano ang eksaktong sinasabi. Pero sa politika, hindi kailanman naging hadlang ang mahinang audio. Ang mas mahalaga ay kung paano babasahin ng publiko ang kilos, ekspresyon, at pahiwatig na tila may itinatago.

Makikita sa footage na tahimik ang abogado, ngunit seryoso ang mukha, at ang paraan niya ng paghawak sa makapal na folder ay parang may bigat na higit sa laman ng papel. May ilang netizens na nagsabing parang “acting” lamang iyon, ngunit may ilan namang naniniwalang may mas malalim pa kaysa sa nakikita. Sa mismong video, hindi malinaw ang sinabi niya, ngunit may iisang linya na lumutang sa ingay: “Kung ayaw n’yong sagutin ngayon, may ibang paraan kami.” At dito na nagsimulang mag-ingay ang komento ng publiko.

Marami ang nagtanong kung si Boying ba talaga ang tinutukoy niya. Hindi binanggit ang pangalan nang diretso, ngunit malinaw na ipinaparinig niya ang naturang pahayag matapos tanungin ng isang hindi kilalang reporter kung “may kinalaman ba rito ang Department.” Sa puntong iyon, nagbigay ng half-smile ang abogado, isang ngiti na maaaring magpahiwatig ng kumpiyansa o pahiwatig lamang ng pag-iwas sa direct confirmation. Pero para sa social media, sapat na iyon para magmukhang totoo ang anumang assumption.

Sa loob ng ilang oras, iba’t ibang interpretasyon ang kumalat. May nagsasabing may hawak daw silang dokumento na “istorya pa ng isang dekada.” May nagsasabing hindi dokumento kundi recording, at may nagsasabing hindi raw ito tungkol sa legal na usapin, kundi isang personal na problema na “dapat noon pa nilinis.” Ngunit ayon sa isang observer na nasa event, hindi raw totoo ang alinman sa mga ito. Sa katunayan, sinabi niya sa isang private chat na ang laman ng folder ay maaaring ordinaryong case notes lamang, at ang bigat na nakikita sa mukha ng abogado ay maaaring pagod lamang.

Ngunit sa mundo ng politika, ang pagod na mukha ay madaling gawing simbolo ng “lalim ng ebidensya,” at ang simpleng folder ay agad nagiging “dossier na kinasasabikan ng buong bansa.” Hindi ba’t ilang beses nang nangyari ang ganito sa nakaraan? Isang ordinaryong press photo, biglang nagiging “secret meeting.” Isang folder, biglang nagiging “exposé.” Sa kasalukuyang panahon, ang mga mata ng tao ay sanay nang maghanap ng kwento kahit wala.

Nang lumabas ang video sa YouTube, Facebook Groups, at TikTok, hindi na ito nakontrol. May gumawa ng slow-motion breakdown ng bawat galaw ng abogado, may gumawa ng analysis na parang crime documentary, may naglagay pa ng dramatic music para “umangat ang tensyon.” Sa iilan pang bersyon, pinakiusapan ang AI voice-over para bigyan ng mas madilim na tono ang sinasabi sa video, na lalo lamang nagpalala ng intriga.

Sa kabilang banda, ang grupo naman ni Boying ay nanatili sa isang tahimik ngunit matatag na posisyon—walang pahayag, walang kumpirmasyon, walang pagtanggi. Hindi dahil may tinatago, kundi dahil ayaw nilang dagdagan ang ingay. Subalit sa mata ng publiko, ang katahimikan ay may dalawang kahulugan: proteksiyon o pag-iwas. At dahil hindi malinaw kung ano ang laman ng folder, nagmistulang mas malaki pa ang misteryo kaysa sa tunay na kaganapan.

Habang tumataas ang tensyon, pumasok ang mga legal analysts. May nagsasabing hindi naman ito mukhang malaking legal threat. May nagsasabing baka political maneuver lamang. May nagsasabing isa lang itong dramatization ng isang ongoing process. Ngunit kahit ilan pa ang maglabas ng rational explanation, hindi ito umabot sa kasikatan ng mga conspiracy videos. Mas pinaniniwalaan ng tao ang malalim, madilim, at misteryosong bersyon.

Sa sumunod na araw, isang insider ang nagbahagi ng anonimong mensahe: may tatlong “ibang tao” raw na lumapit sa abogado, at may dala raw na envelope. Hindi raw kilala ng sinuman kung sino sila. Ang sabi raw nila, may gusto silang “ idagdag sa nalalaman ng abogado.” Ngunit hindi ito nakumpirma. Puwede itong tsismis lamang na pinalaki ng social media. Ngunit dahil madaling tanggapin ng tao ang kwento ng “secret informants,” kumalat ito nang mabilis.

Marahil ang pinakamalaking dahilan kung bakit lumabo ang lahat ay ang patuloy na paglitaw ng mga bagong kwento kahit walang malinaw na source. May isang viral comment na nagsabing narinig daw sa hallway ng isang opisina ang salitang “cross-checking.” May isa pang nag-post na may nakita raw siyang “tatlong USB” sa mesa during the huddle. Hindi verified, pero kumalat. At sa online world, kapag kumalat, nagiging bahagi na ng kwento.

Sa kabilang banda, ang abogado ni Zaldy ay hindi na nagbigay ng karagdagang pahayag. Sa isang video interview hindi niya tinanggihan ang posibilidad na maglabas sila ng mas detalyadong impormasyon “kung kinakailangan.” Ngunit bago pa man ito madugtungan, bigla na lang pinutol ang interview dahil may naka-schedule na court appointment. Para sa karamihan, natural lamang ito. Pero para sa mga naghahanap ng drama, ang pagpapatigil ng interview ay mistulang “pag-iwas.”

Sa isa pang anggulo ng kuwento, lumitaw ang mga political strategists na nagsasabing maaaring bahagi lamang ito ng mas malaking narrative war. Anila, hindi dapat tingnan ang video bilang literal na ebidensya ng tensyon. Sa halip, tingnan daw ito bilang sintomas ng mas malawak na pagkakahati-hati sa landscape ng pulitika ngayon. Kung sino man ang nagpakalat ng clip, malinaw na marunong sila sa timing—sapagkat ginawa nila ito sa panahong mataas ang tensyon sa iba’t ibang national issues. At ang paglalagay ng pangalang Boying ay tila sadyang idinikit para makakuha ng atensyon.

Habang nagpapatuloy ang usapan, dumating ang isang punto na parang lahat ng tao ay may kanya-kanyang bersyon ng “katotohanan.” Ang iba nagsasabing malakas ang loob ng abogado dahil may backup nila mula sa ibang grupo. May nagsasabing baka naman isa itong pressure tactic para makakuha ng concession mula sa isang isyu na hindi pa nailalabas sa publiko. At may nagsasabing baka ito ay simpleng miscommunication lamang na pinalaki ng editing at captioning.

Ngunit marahil ang pinaka-kapansin-pansin sa buong drama ay ang reaksyon ng publiko—kung gaano sila kasabik na may lumabas na “malaking rebelo,” kung gaano sila kapursige na makita kung ano ang laman ng folder, at kung gaano kabilis nilang tanggapin ang anumang clue bilang patunay. Dahil dito, ang press room na dapat ay ordinaryong event lamang ay biglang naging epicenter ng isang digital phenomenon.

May mga naghintay sa online streams para sa anumang bagong pahiwatig, may mga gumawa ng countdown para sa susunod na interview ng abogado, at may mga nag-post pa ng memes na ginawang simbolo ang folder na parang ito ang magiging “turning point ng bansa.” At habang tumatagal, lalong nagiging imposible ang pagbalik sa normal na pagtingin dito.

Sa huli, nananatiling isang malaking tanong ang hindi sinasagot ng sinuman: may laman ba talaga ang folder na sinasabi ng abogado? O isa lamang itong ordinaryong compilation na ginamitan ng social media ng sariling imahinasyon? Sa kawalan ng malinaw na sagot mula sa magkabilang panig, patuloy na yuyugyog ang intriga. Ang mga tao’y patuloy na maghahabi ng sariling interpretasyon, patuloy na magbabantay sa anumang clue, at patuloy na maghihintay sa “susunod na kabanata” kahit wala namang nagsasabing may kasunod.

Ang tanging malinaw ay ito: sa panahon ngayon, hindi kailangan ng dokumento para magkaroon ng malaking kwento. Minsan, isang folder lang, isang tingin, isang pangungusap na hindi buo—at isang bansa na naghahanap ng drama ang magpapatuloy ng naratibo hanggang sa maging mukhang totoo ang kathang-isip.

At hanggang hindi nagsasalita ang mga taong nasa gitna ng usapan, ang misteryo ay mananatiling buhay at lalong pagtatalunan. Ang folder ay magiging simbolo ng “hindi pa nalalaman,” ang abogado ay magiging simbolo ng “bakal na loob,” at si Boying ay magiging simbolo ng “gustong malaman ng lahat ngunit walang sinasabi.”

Sa puntong ito, hindi mahalaga kung ano ang tunay na laman ng dokumento. Ang tunay na kwento ay kung paano ang isang maliit na eksena ay naging isang pambansang intriga—isang kwento na mas malaki pa kaysa sa mga tauhan, mas malawak pa kaysa sa mga papel, at mas malakas pa kaysa sa anumang opisyal na pahayag. At hangga’t may naniniwala na may “malaking ibubunyag,” ang kwento ay hindi matatapos.