Akala ni Aling Puring, isang simpleng kasambahay lang si Ria — tahimik, masipag, walang reklamo sa trabaho. Bagong buwan pa lang si Ria sa mansyon ng mga Soriano, ngunit dahil sa pagiging masipag at walang kaartehan, agad siyang nagustuhan ng matandang mayordoma. Tahimik si Ria. Wala siyang reklamo. Gising siya bago pa ang lahat, at tulog na kapag tapos nang silbihan ang buong bahay. Walang cellphone, bihira ring makipagkwentuhan. Tanging litrato ng isang matandang babae na palagi niyang sinisilip bago matulog — iyon lang ang nagpapakita ng kanyang emosyon.

Habang nagwawalis siya sa harapan ng mansyon, biglang huminto ang isang itim na van sa kalsada. Tatlong lalaking may takip ang mukha ang bumaba. “Ikaw si Isabella, ‘di ba?” sigaw ng isa, sabay hawak sa braso niya. “Ha? Hindi po—” Hindi pa man siya nakakatapos magsalita, tinakpan na ang bibig niya ng panyo. Huling naaninag ni Ria ay ang nag-aalalang mata ni Aling Puring bago siya tuluyang mawalan ng malay.

“ANAK NI DON MIGUEL SORIANO, DINUKOT!” — sigaw ng balita sa TV kinabukasan. Ang problema? Wala naman silang anak, ayon kay Doña Margarita, ang legal na asawa ni Don Miguel. “Mayroon kaming anak noon, pero… namatay siya sa ospital pagkasilang. Ria lang ang kasambahay namin,” umiiyak na paliwanag ng donya. Ngunit hindi makapaniwala si Don Miguel. Nang makita niya ang litrato ni Ria sa balita, natigilan siya. “Hindi… hindi siya basta kasambahay… may hawig siya sa…”

Sa isang lumang bodega sa Rizal, nagkamalay si Ria — nakagapos, nanginginig, pero hindi takot. “Bakit niyo ako dinukot? Wala akong pera!” sigaw niya. “Hindi pera ang habol namin, Isabella,” sabi ng lalaking mukhang lider. “Kundi ang katotohanan.” Dahan-dahang lumapit ang isa pang lalaki, may dalang lumang diary at birth certificate. “Bago mamatay ang nanay mo, sinabi niyang anak siya ni Don Miguel Soriano. Itinago ka niya sa probinsya. At ngayon, panahon na para malaman mong hindi ikaw si ‘Ria’—ikaw si Isabella Soriano, tagapagmana ng lahat ng yaman ng pamilya.” Nabigla si Ria. “Hindi… imposible…” Pero ang lahat ng dokumento — pati birthmark niya sa balikat — nagpatunay sa lahat.

Taong 2003, may kasambahay na buntis sa mansyon — si Letty. Walang nakakaalam na anak pala siya ni Don Miguel sa dating sekretarya. Isinilang niya si Ria, ngunit tinakot siyang paaalisin kung hindi niya ibibigay ang bata sa ampon. Sa takot, tumakas si Letty, nagtago sa probinsya, at pinalaking malayo sa mundo si Ria. Ngunit nang mamatay si Letty dahil sa karamdaman, ibinilin niya sa isang kaibigan — isang dating miyembro ng mafia na lumabas na sa mundo ng kasamaan — na ipaalam sa anak niya ang katotohanan. Kaya ngayon, mismong dating “kalaban” ang nagligtas kay Ria.

Pagkalipas ng tatlong araw, pinakawalan ng grupo si Ria — pero hindi bilang bihag, kundi bilang anak. Hindi siya dumiretso sa mansyon, kundi sa isang lugar na mas tahimik: sa puntod ng kanyang ina. “Ma… totoo pala ang lahat. Hindi ako ulila. Pero ngayon, mas malaki ang dalang tanong… Paano kung hindi nila ako matanggap?”

Sa loob ng mansyon, isang pagtitipon ang nagaganap. Inimbitahan ni Don Miguel ang press, mga abogado, at ilang pamilya. Pagdating ni Ria — nakaayos, may suot na simpleng blusa at slacks, at hawak ang lumang diary ni Letty — natahimik ang lahat. “Siya ang anak ko,” buo ang tinig ni Don Miguel. “At matagal na siyang dapat nasa piling ko.” Tumutol si Doña Margarita. “Hindi ito pwedeng basta tanggapin!” “Wala ka man sa dugo niya,” sagot ng don, “pero ikaw ang magpapasya kung mas pipiliin nating pairalin ang galit kaysa katotohanan.” Tumulo ang luha ni Ria. “Hindi ko po ito hiningi. Pero andito ako… hindi para agawin ang kahit ano, kundi para kilalanin kung sino talaga ako.”

Makalipas ang anim na buwan, unti-unting nagbago ang lahat. Si Ria ay nagtuloy sa kolehiyo, kinuha ang kursong Social Work — para tumulong sa mga batang tulad niya noon. Si Don Miguel ay nagretiro, at si Ria ay tinuturuan nang mamahala sa ilang sangay ng kanilang negosyo. Si Doña Margarita? Hindi man agad naging malapit, natutong tanggapin si Ria. Isang umaga, iniabot niya ang kwintas ng yumaong anak nila. “Isabella rin ang pangalan ng nawala naming anak. Siguro… ikaw talaga ‘yon.”

Ngayon, kilala siya bilang Isabella Soriano — CEO, advocate ng mga ulilang kabataan, at tagapagmana ng pamilyang minsan niyang pinaglingkuran. Ngunit para sa sarili niya, siya pa rin si Ria — ang babaeng minahal ng kanyang ina sa kabila ng takot at lihim.

ARAL NG KWENTO:
Hindi mo kailanman malalaman ang halaga mo hangga’t hindi mo hinaharap ang katotohanan. Minsan, ang inaakalang “pagkakamali” ng nakaraan ay daan pala sa pinakamatamis na kapalaran.