Makulimlim ang langit nang bumuhos ang malakas na ulan sa buong Maynila. Ang mga kalsada ay unti-unting nilamon ng baha, habang ang mga tao’y nagsisiksikan sa ilalim ng mga gusali, umaasang humupa ang unos. Sa kanto ng isang mataong distrito, isang batang lalaki ang gumapang sa ilalim ng kariton na kanyang tinutuluyan. Sa kanyang maliit na kahon ng gamit, may isa siyang kayamanang iniingatan—isang lumang larawan na kupas na at may bahagyang punit sa gilid.

Isang larawan ng kasal.

Sa larawan, makikita ang isang magandang babae na nakasuot ng simpleng wedding gown. Hawak nito ang kamay ng isang lalaking mukhang may kaya, ngunit ang mata ng bata ay laging nakapako sa babae.

“Siya ang nanay ko,” bulong ni Elio, anim na taong gulang, ulilang palaboy sa kalye mula pagkasilang.

Hindi niya alam kung paanong napunta sa kanya ang larawan. Ang sabi ng matandang pulubi na minsang kumupkop sa kanya, ito raw ang tanging naiwan nang matagpuan siyang umiiyak sa harap ng simbahan, nakabalot sa de-kumot na basket, bagong silang pa lamang.

Simula noon, lumaki si Elio sa kalsada—nagkakalkal ng basura, umaasa sa tira-tirang pagkain, at palipat-lipat ng lugar upang makaiwas sa mga abusado. Ngunit sa lahat ng gutom at lamig, isa lang ang hindi nawala sa kanya—ang larawan. At sa bawat gabing tahimik, kinakausap niya ito.
“Nay, kukunin mo rin ba ako? Kailangan mo lang siguro akong makita.”

Hanggang isang araw, napadaan siya sa isang gate na naglalakihan, sa isang subdivision na hindi pangkaraniwan sa mata ng batang musmos. Sa likod ng tarangkahan ay isang mansyong mala-palacio. At doon niya nakita ito.

Isang painting sa pader, sa gilid ng gate. Iyon ang babaeng nasa larawan.

Muli siyang bumulong. “Siya nga… siya talaga.”

Don Armando Santiago—isang negosyanteng kilala sa kanyang matibay na prinsipyo, matalas na pag-iisip, at malamig na damdamin. Biyudo sa loob ng sampung taon, hindi na muling nag-asawa mula nang pumanaw sa aksidente ang kanyang asawang si Marissa.

Walang anak si Don Armando. Hindi dahil ayaw nila, kundi dahil sa misteryosong pangyayaring kahit kailan ay hindi niya naproseso—naglaho si Marissa sa loob ng isang linggo, pitong araw bago ang aksidenteng kinasangkutan nito. At nang matagpuan ang katawan, wala itong kahit anong paliwanag. Walang sulat, walang kausap, walang ebidensya kung saan siya nanggaling.

Inilibing ang mga tanong kasama ng labi ni Marissa. O ganoon ang akala ni Don Armando.

Hanggang sa gabi ng bagyo.

Nang marinig ng guwardya ang maliit na katok sa gate, akala niya’y hayop. Ngunit nang ilawan, nakita niya ang basang batang lalaking mahigpit ang hawak sa isang papel. Halos hindi ito nagsasalita, nanginginig sa lamig. Pinapasok niya sa guardhouse at tinawag si Don Armando.

Inis man sa abala, bumaba si Don Armando at pinilit na tanungin ang bata. Ngunit sa halip na magsalita, iniabot ng bata ang larawan.

Tumigil ang mundo ni Don Armando.

Hindi lang dahil sa larawan ng kasal nila ni Marissa. Kundi dahil sa isang pirma sa likod—isang liham.

“Armando, patawarin mo ako kung hindi ko nasabi. Ang sanggol sa tiyan ko… hindi mo anak.”

Natigilan si Don Armando. Higit isang dekada ang lumipas, at ngayon lang niya nabasa ang liham. At ngayon lang niya nakita ang batang hawak ito—na, kung pagmamasdan nang mabuti, ay may mata’t ilong na hindi maikakailang kay Marissa.

“Anong pangalan mo?” tanong niya, halos hindi makapaniwala.

“Elio po. Pero sabi nila wala naman daw akong nanay. Pero sigurado ako, siya ’yung nasa larawan.”

Tahimik si Don Armando.

Sa mga sumunod na linggo, hindi na bumalik sa kalsada si Elio. Pinatira siya ni Don Armando sa guest house, pinasuri sa ospital, at pina-DNA test.

Ang resulta? Positibo.

Anak siya ni Marissa. Hindi nga anak ni Don Armando—ngunit anak ng babaeng labis niyang minahal.

At sa panahong iyon, napagtanto niya ang isang katotohanan: ang dugo ay mahalaga, ngunit mas mahalaga ang pagkilala at pagyakap sa isang katotohanang matagal mong tinanggihan.

Hindi naging madali. Pinag-isipan niya nang mabuti. Pero sa bawat araw na lumilipas, habang pinagmamasdan ang batang si Elio, unti-unting lumambot ang puso ni Don Armando. Hanggang sa isang umagang malamig, sinundo niya ang bata sa kwarto nito at marahang tinanong:

“Anak… gusto mo bang tawagin akong tatay?”

Tumango si Elio, napaluha, at niyakap ang lalaking hindi niya pinangarap ngunit ngayon ay handang maging mundo niya.

Makalipas ang dalawang taon, si Elio ay isang estudyanteng honor sa isang pribadong paaralan, nakasuot ng maayos, at hindi na muling natulog sa ilalim ng kariton. Nasa ngalan niya na ang apelyidong Santiago.

At sa bawat pagkakataong tinatanong siya kung sino ang pamilya niya, taas-noo niyang sinasabi:
“Ang nanay ko ang babaeng minahal ng mundo. At ang tatay ko, ang lalaking minahal siya ng totoo—kahit hindi ako galing sa dugo niya.”