Mainit ang sikat ng araw nang umagang iyon, ngunit ang simoy ng hangin ay malamig at sariwa. Hawak ni Ramon ang maliit na kamay ng kanyang walong taong gulang na anak na si Miguel. Matagal na nilang pinaplano ang hiking trip na iyon—isang bonding na matagal inasam matapos ang ilang buwan ng pagtatrabaho at pag-aaral. “Handa ka na ba, anak?” tanong ni Ramon, habang inaayos ang backpack ng bata. “Opo, Papa!” nakangiting tugon ni Miguel, sabik na sabik makita ang talon sa dulo ng trail. Nang araw na iyon, umalis sila na punô ng pag-asa at tuwa. Ngunit hindi na sila muling nakabalik.

Nang hindi sila nakauwi pagsapit ng gabi, nagdagsaan ang rescue teams. Sinuyod ang buong kabundukan—may mga aso, may helicopter, may mga boluntaryo mula sa bayan. Ngunit sa bawat araw na lumilipas, lalo lamang lumabo ang pag-asa. Pagkaraan ng tatlong linggo, ipinahayag ng mga awtoridad: “Itinigil na ang search operation.” Ang asawa ni Ramon na si Elena, halos mabaliw sa sakit. Bawat gabi, nakatanaw siya sa bintana, umaasang biglang kakatok ang mag-ama. Ngunit walang dumating.

Lumipas ang limang taon. Ang kabundukan ay nanatiling tahimik, para bang itinatago ang sarili nitong lihim. Ang mga tao sa bayan ay natuto nang tanggapin na marahil, kinuha na ng kalikasan ang mag-ama. Ngunit para kay Elena, hindi siya kailanman naniwala na wala na ang kanyang pamilya.

Isang Sabado, isang grupo ng kabataang hiker ang naglakbay sa parehong trail. Habang dumaraan sila sa isang matarik na bahagi ng bangin, napansin ng isa sa kanila ang isang piraso ng tela na nakaipit sa siwang ng bato. Nang hilahin nila iyon, isang lumang backpack ang bumungad. Bahagya itong napunit, ngunit nakaligtas mula sa ulan at hangin dahil sa pagkakaipit. Sa loob, may natagpuang isang laruan na maliit na kotse na kalawangin na, isang bote ng tubig na halos walang laman, at isang notebook na bahagyang basa ngunit mababasa pa rin. Sa unang pahina, nakasulat: “Kung sino man ang makakakita nito, ako si Ramon. Kasama ko ang anak kong si Miguel. Nawawala kami…”

Habang binabasa ng mga hiker, nanlamig sila. Ang mga pahina ay nagsasalaysay ng mga huling araw ni Ramon at Miguel. “Naligaw kami nang bumigay ang tulay sa may ilog. Sinubukan naming bumalik, pero inabot kami ng dilim. Wala kaming signal. Si Miguel ay natatakot, pero pinapalakas ko ang loob niya.”
“Tatlong araw na kaming walang sapat na pagkain. Binigay ko kay Miguel ang natitirang biskwit. Hindi ako kumain. Nakangiti pa rin siya kahit gutom. ‘Papa, kakayanin natin,’ sabi niya.”
“Kung sakaling hindi kami makalabas, nais kong malaman ng asawa ko na ipinaglaban ko hanggang huli ang aming anak. Huwag mong sisihin ang sarili mo, Elena. Mahal na mahal kita.”
“Umuulan nang malakas. Si Miguel ay nakasandal sa akin, natutulog. Mahina na siya. Ngunit kahit anong mangyari, nais kong tandaan niya na hindi ko siya iniwan. Kung hindi na kami makaligtas, ang panalangin ko—sana matagpuan ang mga sulat na ito, at maramdaman ng pamilya ko na mahal na mahal namin sila.”

Matapos iyon, wala nang kasunod.

Dinala ng mga hiker ang natuklasan sa barangay at agad namang ipinasa sa mga awtoridad. Sa balita, sumabog ang istorya. Lahat ay nakiramay. Ngunit higit sa lahat, muling binuksan nito ang sugat sa puso ni Elena. Hawak ang notebook, isa-isa niyang binasa ang mga pahina. Bawat salita ni Ramon ay parang tinig na muling bumuhay sa kanyang alaala. Sa pagitan ng mga luha, mahigpit niyang niyakap ang gamit na iyon na tila ba muling yumakap sa kanyang asawa at anak.

Habang pinapakita ng mga eksperto ang mga gamit, may natuklasan silang maliit na sobre na nakatago sa likod ng pabalat ng notebook. Doon nakasulat: “Para kay Miguel, kung hindi tayo sabay na makakalabas.” Sa loob, may maliit na guhit—isang mapa. Isang shortcut papunta sa isang kuweba na posibleng pinagtaguan nila.

Nagpasya ang rescue team na sundan ang mapa, kahit huli na. Sa loob ng kuweba, natagpuan nila ang ilang piraso ng damit, at sa isang sulok, isang maliit na kahoy na may nakaukit na: “Papa + Miguel, 2018.” Wala nang katawan. Wala nang buto. Ngunit sapat na ang marka upang patunayan: hanggang sa huli, magkasama silang lumaban.

Sa halip na tuluyang malugmok, ginamit ni Elena ang kuwento ng kanyang mag-ama upang magbigay inspirasyon. Nagsimula siyang magtayo ng isang foundation para sa mga nawawalang hiker at kanilang pamilya. Tinawag niya itong: “Miguel’s Light.” Bawat taon, daan-daang pamilya ang natutulungan—may nagkakaroon ng training sa tamang paghahanda, may mga naibibigay na kagamitan, at higit sa lahat, may mga pusong nakakaranas ng pag-asa.

Limang taon mang nawala, ang pagmamahalan nina Ramon at Miguel ay hindi nawala. Ang kanilang kuwento ay naging paalala sa lahat na kahit sa pinakamadilim na oras, may liwanag na magdadala ng pag-asa. At tuwing umaakyat si Elena sa bundok kung saan huling nakita ang kanyang pamilya, dinadala niya ang notebook at binubuksan sa pahina kung saan nakasulat: “Huwag mong sisihin ang sarili mo, Elena. Mahal na mahal kita.” At doon, nakangiti siya sa gitna ng luha, dahil alam niyang ang pag-ibig ay hindi kailanman nawawala—kahit sa piling ng kawalan.

👉 Ang mga bundok ay maaaring magtago ng misteryo, ngunit hindi nito kayang itago ang katotohanan ng isang pusong tapat at isang pag-ibig na walang hanggan. 🌄❤️