Isa sa mga pinakanakakakilabot na kasong tumatak sa kasaysayan ng India ay ang nangyari sa tinaguriang Burari Family Deaths—isang pangyayaring tila hinugot mula sa isang pelikulang horror, ngunit totoo at naganap sa gitna ng isang tahimik na komunidad sa Delhi. Isang umaga ng Hulyo 2018, natagpuang wala nang buhay ang labing-isang miyembro ng pamilyang Chundawat sa loob ng kanilang bahay—nakatali, may takip ang mga mata, at tila sabay-sabay na isinagawa ang isang kakaibang ritwal.

Walang senyales ng sapilitang pagpasok sa bahay, walang bakas ng away, at wala ring nawalang gamit. Sa unang tingin, tila isa itong kasong puno ng kababalaghan—isang buong pamilya na nawala sa isang iglap, at walang makapagsabi kung paano o bakit.

Ang mga biktima ay pawang magkakamag-anak—tatlong henerasyon ng pamilya na sama-samang nakatira sa isang tatlong palapag na bahay. Sa baba, may maliit silang grocery store at plywood business na nagbibigay ng kabuhayan sa kanilang lahat. Ayon sa mga kapitbahay, mabait, relihiyoso, at disiplinado ang pamilya. Laging sabay-sabay kumakain, sabay nagsisimba, at halos walang kaaway.

Ngunit sa likod ng imahe ng perpektong pamilya, may unti-unting umuusbong na misteryo. Ilang araw bago ang insidente, nakita raw ng mga kapitbahay ang ilang miyembro ng pamilya na bumibili ng mga upuan, tali, at scarf—mga bagay na kalaunan ay matatagpuan din sa eksenang krimen. Sa CCTV, makikita silang kalmado, tila walang kabang nararamdaman, at walang senyales ng takot. Para bang alam na nila kung ano ang mangyayari—at handa na silang harapin ito.

Nang dumating ang mga pulis, hindi nila makakalimutan ang kanilang nakita. Sampung katao ang nakabitin sa kisame, magkakatabi, nakapiring at may bulaklak sa tenga, habang ang pinakamatandang miyembro ng pamilya ay natagpuang patay sa kabilang silid. Tanging ang aso nilang si Tommy ang nakaligtas, nakakadena sa rooftop, nanginginig sa lamig at takot.

Habang patuloy ang imbestigasyon, lumabas ang nakakagulat na katotohanan: walang ibang pumasok sa bahay. Walang bakas ng pagnanakaw o panlaban. Sa halip, natagpuan ng mga pulis ang isang serye ng mga diary na isinulat ng isa sa mga miyembro ng pamilya—si Lalit, ang bunsong anak ng pamilya na tumayong haligi matapos mamatay ang kanilang ama noong 2007.

Ang mga diary, na isinulat sa loob ng labing-isang taon, ay naglalaman ng mga detalyadong “utos” at “ritwal.” Nakasulat doon kung paano nila dapat itali ang kanilang sarili, kung anong mga dasal ang uusalin, at kung paano sila makakamit ng “kaligtasan.” Sa isang bahagi ng sulat, mababasa ang nakakakilabot na linya:
“Do not be afraid. The moment is coming. You will not die. The spirit will protect you.”

Lalong lumalim ang hiwaga nang mabatid ng mga pulis na simula nang mamatay ang ama ng pamilya, naniniwala si Lalit na kinakausap siya ng kaluluwa nito. Ayon sa mga sulat, tinuturuan daw siya ng kanyang ama kung paano iligtas ang pamilya sa mga kasalanan at kung anong ritwal ang dapat nilang gawin. Para kay Lalit, ang ritwal na ito ay paraan para makamit nila ang “spiritual salvation”—isang pagsasanib ng mga kaluluwa sa kabilang buhay, na may kasunod na “muling pagkabuhay.”

Ngunit hindi ito ordinaryong paniniwala. Ayon sa mga psychologist, ang buong pangyayari ay halimbawa ng collective delusion—isang kondisyon kung saan ang buong grupo ay sabay-sabay na naniniwala sa isang maling paniniwala. Sa kaso ng pamilyang Chundawat, naniwala silang ang kanilang pagkakabitin ay hindi kamatayan, kundi isang daan patungo sa kaligtasan.

Ang lahat ng miyembro ng pamilya ay sumunod nang walang pag-aalinlangan. Sa kultura ng India, kung saan ang lalaki o “paternal figure” ay may malaking impluwensya, sinunod nila si Lalit bilang ama ng tahanan—hanggang sa huli. Ang kanilang “blind faith” at pagnanais ng kaligtasan ang nagtulak sa kanila sa trahedya.

Ngunit kahit matapos ang imbestigasyon, hindi pa rin matanggap ng ilan na ang pamilya mismo ang may gawa ng ritwal. May mga teoryang baka may kinalaman ang isang kulto, o posibleng may pumatay at ginawang mukhang ritwal upang itago ang krimen. Hanggang ngayon, nananatiling palaisipan ang ilan sa mga detalye. May mga kapitbahay na nagsasabing nakakaramdam sila ng presensya sa loob ng bahay—mga aninong dumaraan, mga bulong na tila tinatawag ang pangalan ng bawat isa.

Ang bahay sa Burari ay muling binuksan paglipas ng panahon, at inuupahan na ng ibang pamilya. Ngunit sa mga nakatira sa paligid, mananatili itong tahanan ng isang misteryong hindi kailanman lubusang masasagot. Isang paalala na minsan, ang labis na pananampalataya, kapag napunta sa maling direksyon, ay maaaring magtulak ng buong pamilya tungo sa kapahamakan.

Hanggang ngayon, maraming tanong ang nananatiling bukas: Sino ang dapat sisihin—si Lalit, ang kanilang relihiyosong paniniwala, o ang bulag na tiwala ng isang pamilyang naniwalang sila’y babalik mula sa kamatayan? Isa lamang ang tiyak: ang Burari family ay patunay na ang pinakamatinding takot ay hindi laging galing sa mga multo—minsan, ito ay galing sa ating sariling paniniwala.