Tahimik ang hapunan sa mala-mansyon na tahanan ng mga Ramírez—isang pamilya na kilalang-kilala sa negosyo, yaman, at marangyang pamumuhay. Pero sa likod ng magagarang chandelier, mga mamahaling kubyertos, at tila perpektong pamilya, may tensiyon na matagal nang lumulubog sa pagitan ng isang batang inosente at ng babaeng bagong asawa ng kaniyang ama.

Si Aliana, walong taong gulang, ay likas na tahimik at maobserba. Simula nang mag-asawa muli ang kaniyang ama—ang businessman na si Marco Ramírez—napansin niyang may mga bagay na hindi tugma sa kilos ng madrasta niyang si Clarisse. Maganda, sopistikada, at laging maayos ang postura ni Clarisse, pero may kung anong lamig ang presensiya nito kapag silang dalawa lamang ang magkasama.

Habang nagkakatatawanan sina Marco at Clarisse sa hapag-kainan, halos hindi kumikibo ang bata. Inikot niya ang kanyang kutsara, tinitingnan ang pagkain sa harap niya habang paulit-ulit na naglalaro ang iisang tanong sa kanyang isip.

Bakit parang iba ang amoy ng soup?

Ilang beses na niyang naramdaman iyon nitong mga nakaraang araw—pagkain na may kakaibang lasa, inumin na medyo mapait, at minsan ay tinutukso siya ng madrasta: “Kumain ka lang, huwag kang magtanong.”

Nang hindi na mapigilan ang kaba, marahang hinawakan ni Aliana ang braso ng ama niya. “Papa…” bulong niya.

Ngumiti si Marco. “Hmm? Bakit, iha?”

Lumapit ang bata, halos hindi marinig ang boses. “Papa… may nilagay si madrastra sa pagkain.”

Tumawa si Marco, hindi makapaniwala. “Anak, hayaan mo na ang mga imahinasyon mo. Hindi gano’n si Clarisse.”

Pero bago siya makapagtuloy, napansin niya ang tingin ni Clarisse—isang ngiting pilit pero matalim, hindi tugma sa kilig na inaasahan mula sa isang mapagmahal na asawa.

“Honey, bakit ganyan ang tingin mo?” biglang tanong ni Clarisse, habang inaabot ang baso para kay Marco. “Uminom ka muna ng juice mo.”

Sinubukan ni Marco ngumiti, pero may kung anong kirot ng duda ang sumundot sa puso niya. Ilang linggo na siyang madaling mapagod, madalas sumasakit ang ulo, at minsan ay sumusumpong ang pagkahilo. Akala niya’y dahil lang sa trabaho. Pero ngayong sinabi ng anak ang tungkol sa pagkain…

Tumingin siya kay Aliana. Nakatingin ang bata sa kanya, nanginginig ang labi pero puno ng tapang ang mga mata.

“Papa, huwag mong inumin.”

Doon nagsimulang mag-iba ang ihip ng hangin sa loob ng marangyang dining room.

Mahigpit ang hawak ni Clarisse sa baso. “Marco, seryoso ka ba? Pakikinggan mo ‘yan? Bata lang ‘yan—”

Hindi na siya nakapagtuloy. Tumayo si Marco, kinuha ang baso, at dahan-dahang inilapit sa ilong niya. Hindi halata, pero may kakaibang amoy talaga—maasim, mapait, parang pinaghalong gamot at alak.

Huminga siya nang malalim. “Clarisse… ano ‘to?”

“Multivitamins!” mabilis na sagot ni Clarisse. “Para sa’yo! Lagi kang pagod, hindi ba? Bakit ba parang pinagbibintangan mo ako?”

Pero nakita ni Marco ang bahagyang panginginig ng mga daliri ni Clarisse. Kita ring hindi na natural ang tono nito—hindi luha ang tumutulo, kundi takot.

Dahan-dahang lumapit si Marco sa anak. “Anak, kailan mo pa napapansin ‘to?”

“Matagal na, Papa,” sagot ni Aliana. “Pero akala ko hindi mo maniniwala. Ngayon ko lang sinabi kasi kagabi… narinig ko siya. May sinasabi siya sa phone… tungkol sa’yo.”

Nalaglag ang kutsara ni Marco.

At sa unang pagkakataon mula nang mag-asawa sila, hindi nakapagsalita si Clarisse.

Kinabukasan, hindi sa hapag-kainan nagkita ang tatlo. Nasa harap sila ng isang pribadong investigator—isang taong matagal nang pinagkakatiwalaan ni Marco sa negosyo. Ipinakita nito ang mga dokumentong nagpatibay sa hinala: mga bank transfer papunta sa lalaking dati nang nakarelasyon ni Clarisse, mga biniling gamot na maaaring makapagpahina ng katawan ng tao kapag naipainom nang patago, at higit sa lahat—isang planong paghahain ng annulment at paghati ng ari-arian.

Hindi lamang pala sila mag-asawa. Plano ni Clarisse siguraduhing mapupunta sa kanya ang kalahati—o higit pa—ng kayamanan ni Marco, kahit kapalit pa ang kalusugan nito.

Nang ilapag ng investigator ang huling ebidensya, napaupo si Marco. Tahimik. Galit. Lito. Pero higit sa lahat, nagpasalamat sa kaisa-isang taong nagligtas sa kanya—ang anak na hindi niya agad pinakinggan.

Habang ibinababa si Clarisse ng mga awtoridad, nakayuko ito, hindi makatingin sa mag-ama.

Lumapit si Marco kay Aliana, hinaplos ang buhok ng anak. “Pasensya ka na, anak… Hindi agad kita pinaniwalaan.”

Mahinang ngumiti si Aliana. “Basta safe ka, Papa.”

Sa gitna ng mga komplikadong plano, yaman, at pagpapanggap, isang bulong ng inosenteng bata ang naging susi para mabuksan ang katotohanang halos ikasira ng kanilang pamilya.

At mula noon, walang kahit anong halakhak, luho, o relasyong bago ang papantay sa tiwala at pagmamahal ng isang anak—lalo na kung ang boses niyang maliit ang magsasabi ng pinakamalaking katotohanan.