Ang hangin sa loob ng maliit na klinika ni Dr. Mendel ay tila hindi gumagalaw. Ang tanging maririnig ay ang mahinang ugong ng air conditioner at ang mabilis, halos hindi marinig na pagtibok ng puso ni Clara. Siya at ang kanyang asawang si Robert, ay nakatitig sa screen ng ultrasound, ang kanilang mga kamay ay magkahawak nang mahigpit. Ilang buwan pa lamang buntis si Clara, ngunit ang kanyang tiyan ay hindi pangkaraniwan sa laki—isang bagay na nagbigay sa kanila ng pag-asa, kaba, at ngayon, isang hindi maipaliwanag na takot.

Si Dr. Mendel, isang beteranong obstetrician na nakakita na ng lahat, ay tahimik na iginagalaw ang transducer sa tiyan ni Clara. Ngunit ang kanyang propesyonal na kalmado ay biglang nawala. Ang kanyang mga kilay ay nagsalubong. Ang kanyang bibig ay bahagyang bumukas.

“Imposible ito,” bulong niya sa sarili, sapat na lakas para marinig ng mag-asawa.

“Ano po ‘yon, Dok?” tanong ni Robert, ang kanyang boses ay nanginginig.

Hindi sumagot si Dr. Mendel. Sa halip, pinindot niya ang isang intercom. “Nurse, kailangan ko ng pangalawang opinyon dito. Ngayon na.”

Ilang sandali pa, ang maliit na silid ay napuno ng iba pang mga doktor at nurse. Ang kanilang mga mata ay nakatuon sa screen. Ang bulungan ay napalitan ng kolektibong pagkabigla.

Huminga nang malalim si Dr. Mendel bago hinarap ang mag-asawa, ang kanyang mukha ay pinaghalong pagkamangha at seryosong pag-aalala.

“Clara, Robert,” simula niya. “Hindi ko alam kung paano ito sasabihin… pero ang nakikita namin dito… ay hindi isa, hindi dalawa, o tatlo.” Itinuro niya ang mga maliliit na imahe sa screen. “Sampung sanggol. Nagdadalang-tao ka ng sampung sanggol.”

Ang katahimikan na sumunod ay nakakabingi. Sampung sanggol. Ang salita ay umalingawngaw sa kanilang mga tainga, isang balitang napakabigat para lubusang maunawaan. Ang pangarap ng isang masayang pamilya ay biglang naging isang napakalaking hamon na tila imposibleng harapin.

Ngunit ang hindi nila alam, ang pinakamalaking pagkabigla ay hindi pa dumarating. Ang isa sa mga “sanggol” na iyon ay may itinatagong isang mapanganib na lihim.

Kabanata 1: Ang Timbang ng Isang Milagro
Ang pag-uwi mula sa klinika ay tila isang panaginip. Si Clara at Robert ay halos hindi nag-usap sa kotse. Paano nila bubuhayin ang sampung anak? Saan sila kukuha ng pera? Paano kakayanin ng katawan ni Clara ang ganoong kabigat na pagbubuntis?

Si Robert, isang taong may malalim na pananampalataya, ang unang bumasag sa katahimikan. “Isang milagro ito, Clara,” sabi niya, kahit na ang kanyang boses ay may bahid ng takot. “Isang milagro, at ibibigay ng Diyos ang paraan.”

Nagpasya silang harapin ito nang may pag-asa. Ang isang ekstrang silid sa kanilang maliit na bahay ay mabilis na ginawang nursery. Ngunit ang balita ng isang “decuplet” na pagbubuntis ay mas mabilis kumalat kaysa sa pintura sa pader.

Ang kanilang komunidad, na sa simula ay nagulat, ay mabilis na kumilos. Ang kanilang maliit na bayan ay may pusong mas malaki pa kaysa sa inaakala nila. Ang mga kapitbahay ay nagsimulang magdala ng mga lutong pagkain. Ang mga kaibigan ay nag-organisa ng isang “diaper drive.” Ang mga estranghero, na narinig ang balita, ay nag-iwan ng mga bag ng mga damit-pambata sa kanilang pintuan.

Ang bahay nina Clara at Robert ay napuno ng mga donasyon—mga kuna, lampin, bote, at maliliit na medyas. Sampu sa bawat isa. Ang takot ng mag-asawa ay dahan-dahang napalitan ng pagpapasalamat. Hindi sila nag-iisa sa paglalakbay na ito.

Subalit, habang ang suporta ay bumubuhos, ang pisikal na pagsubok kay Clara ay lalong bumibigat. Ang kanyang tiyan ay lumaki sa sukat na halos hindi na kapani-paniwala. Ang bawat paghinga ay mahirap. Ang pagtulog ay naging imposible. At higit sa lahat, may isang bagay na kakaiba siyang nararamdaman.

“Robert, masakit,” madalas niyang idaing sa gabi. “At ang paggalaw nila… hindi normal. Parang… parang nag-aaway sila sa loob.”

Ang sakit ay naging mas matindi, mas madalas. Hindi na ito ang karaniwang sakit ng pagbubuntis. Ito ay isang bagay na marahas, isang bagay na tila sumisigaw ng babala.

Si Robert, na puno ng lumalalang pag-aalala, ay hindi na naghintay pa. Kinuha niya ang telepono at nagpatawag ng isang emergency appointment. “Kailangan naming makita si Dr. Mendel. Ngayon na.”

Kabanata 2: “Hindi Ito Sanggol”
Ang pagbabalik sa klinika ay puno ng tensyon. Ang dating pag-asa ay napalitan ng purong pagkabalisa.

“Dok, hindi na po kaya ni Clara,” paliwanag ni Robert habang mabilis na inihahanda ng mga nurse si Clara para sa isa pang ultrasound. “Ang sakit ay sobra na, at ang paggalaw ng mga sanggol… sinasabi niyang hindi ito karaniwan.”

Muling lumitaw ang seryosong ekspresyon sa mukha ni Dr. Mendel. Muli, ang transducer ay gumalaw sa ibabaw ng napakalaking tiyan ni Clara. Ang screen ay muling nagpakita ng siksikang mga imahe ng mga maliliit na katawan.

Ngunit sa pagkakataong ito, ang doktor ay hindi naghahanap ng bilang. Naghahanap siya ng problema.

Ang kanyang mga mata ay nanliit, nakatuon sa isang partikular na bahagi ng screen. Ang kanyang paghinga ay tumigil.

“Diyos ko,” bulong niya, mas malakas kaysa sa dati. “Yung isa sa kanila… hindi isang sanggol.”

“Ano?! Anong ibig mong sabihin, Dok?!” sigaw ni Robert.

“Clara, may nakikita ako,” sabi ng doktor, ang kanyang boses ay sinusubukang maging kalmado ngunit nababahiran ng kagyat na pangangailangan. “Ang isa sa mga anyo na akala natin ay sanggol… ay may ibang katangian. Ibang density. Hindi ito… hindi ito tao.”

Bago pa man ma-proseso nina Clara at Robert ang nakakagambalang balita, isang matinding sakit ang biglang naramdaman ni Clara. Isang sakit na mas matindi pa kaysa sa anumang naramdaman niya noon. Napasigaw siya, isang sigaw na pumuno sa buong klinika.

“Ang tubig ko!” sigaw niya, habang ang likido ay bumuhos. “Robert! Magsisilang na ako!”

Nagkagulo ang mga tauhan. “Maaga pa! Premature ito!” sigaw ng isang nurse.

“Emergency C-section! Ngayon na!” utos ni Dr. Mendel. “Isakay siya sa stretcher! Tumawag sa ospital! Sabihin niyong may siyam na sanggol tayong paparating… at isang hindi pa nakikilalang bagay!”

Kabanata 3: Ang Karera sa Operating Room
Ang mga sumunod na minuto ay isang malaking kaguluhan. Si Clara ay mabilis na isinugod sa operating room. Ang mga ilaw sa pasilyo ng ospital ay tila mga guhit na mabilis na dumadaan sa kanyang paningin. Ang kanyang tanging nakikita ay ang mukha ng kanyang asawa, si Robert, na tumatakbo sa tabi ng stretcher, hawak ang kanyang kamay.

“Mahal kita, Clara. Laban ka,” sabi ni Robert, bago siya harangin ng mga nurse sa pinto ng operating room.

“Hanggang dito na lang po kayo, Sir,” sabi ng nurse.

Naiwan si Robert sa labas, sa malamig at steril na koridor. Ang kanyang pananampalataya ang tanging kanyang makakapitan. Napaluhod siya, nanginginig, at nagsimulang magdasal—isang desperadong panalangin para sa kaligtasan ng kanyang asawa at ng siyam—o sampu—na buhay sa loob.

Sa loob ng operating room, ang tensyon ay mas matindi. Isang buong medical team ang nag-aabang.

“Anesthesia, mabilis!” utos ni Dr. Mendel.

Habang nawawalan ng malay si Clara, ang kanyang huling narinig ay ang kalmadong boses ng doktor: “Okay, team. Isa-isa. Kunin natin sila.”

Ang silid ay napuno ng iyak.

“Isa!” sigaw ng isang nurse, habang ang isang napakaliit na sanggol ay mabilis na inaasikaso.

“Dalawa!”

“Tatlo!”

Ang bawat pag-iyak ay isang himig ng pag-asa. Kahit sa ilalim ng anesthesia, ang mga luha ay tumulo mula sa mga mata ni Clara—mga luha ng tuwa at ginhawa.

Ang mga sanggol ay patuloy na dumating.

“Apat!” “Lima!” “Anim!” “Pito!” “Walo!” “Siyam!”

Ang operating room ay napuno ng siyam na maliliit na incubator, bawat isa ay may lamang isang munting buhay na lumalaban. Pinayagan si Robert na pumasok sa isang saglit. Ang kanyang mga mata ay nalunod sa luha nang makita ang kanyang siyam na maliliit na anak—limang babae at apat na lalaki. Sila ay premature, ngunit sila ay buhay.

Ngunit ang operasyon ay hindi pa tapos. Ang tensyon sa silid ay bumalik.

“Siyam lang?” tanong ng isang nurse. “Akala ko ba sampu?”

Ang lahat ng mata ay napunta kay Dr. Mendel, na nakatitig pa rin sa binuksang sinapupunan ni Clara.

“Nandito pa ang ika-sampu,” sabi niya. “Ihanda ninyo.”

Kabanata 4: Ang Hiwaga ng “Ika-sampung Sanggol”
Ang buong team ay nag-abang. Inaasahan nilang lahat ang isa pang pag-iyak. Ngunit walang dumating.

Sa halip, ang mukha ni Dr. Mendel ay napalitan ng lubos na pagtataka at pagkalito. Nang sa wakas ay maingat niyang inalis ang “ika-sampung” bagay, hindi ito isang sanggol. Ito ay isang solidong masa ng tisyu, madilim ang kulay, at may kakaibang hugis.

“Ano ‘yan?” tanong ng isang nanlalaking-matang nurse.

Si Robert, na nakatayo sa isang sulok, ay namutla nang makita ang bagay na inilagay ng doktor sa isang metal na tray.

Huminga nang malalim si Dr. Mendel at hinarap ang bagong ama. “Robert,” sabi niya, ang kanyang boses ay pagod ngunit malinaw. “Ang nakita namin sa ultrasound na akala naming ika-sampung sanggol… ay hindi pala sanggol.”

Ipinaliwanag niya na ito ay isang napakalaking “myoma,” o uterine fibroid. Isang benign tumor na tumubo sa loob ng matris ni Clara.

“Ito ang dahilan ng lahat,” paliwanag ni Dr. Mendel. “Ito ang dahilan ng matinding sakit. Ito ang kumukuha ng espasyo ng mga sanggol. At ito ang dahilan kung bakit napilitan kang manganak nang maaga. Ang katawan mo, Clara,” sabi niya, kahit alam niyang hindi pa ito naririnig ng kanyang pasyente, “ay sinubukang protektahan ang siyam na malulusog na sanggol mula sa banta ng myoma na ito.”

Ang “ika-sampu” na inakala nilang sanggol ay hindi pala isang milagro. Ito pala ang kalaban.

Nang sa wakas ay magkamalay si Clara at maipaliwanag sa kanila ang lahat, ang mag-asawa ay umiyak. Umiyak sila dahil sa pagkalito. Umiyak sila dahil sa ginhawa. At umiyak sila, sa isang kakaibang paraan, dahil sa pagluluksa.

Nagkaroon ng bahid ng kalungkutan sa “nawala” nilang ika-sampu, isang anak na hindi naman naging totoo, ngunit minahal na nila sa kanilang isipan sa loob ng ilang buwan. Ngunit ang kanilang kalungkutan ay mabilis na napalitan ng tunog na nagmumula sa kabilang silid—ang sabay-sabay na pag-iyak ng kanilang siyam na totoong milagro.

Kabanata 5: Ang Siyam na Dahilan Para Mabuhay
Ang sumunod na dalawang buwan ay mas mahirap pa kaysa sa pagbubuntis. Ang siyam na “nanouplets” ay nasa ilalim ng masinsinang pangangalaga sa Neonatal Intensive Care Unit (NICU). Sila ay maliliit, marupok, at nangangailangan ng tulong sa bawat paghinga.

Ginugol nina Clara at Robert ang kanilang mga araw at gabi sa ospital. Ang kanilang bahay ay nanatiling tahimik; ang kanilang buhay ay umikot sa mga incubator, mga monitor ng puso, at ang pag-aaral kung paano mag-alaga ng mga premature na sanggol.

Ang komunidad na tumulong sa kanila dati ay hindi sila iniwan. Ang mga donasyon ay nagpatuloy, ngunit sa pagkakataong ito, hindi lang damit—ito ay sa porma ng panalangin, ng pagkain para sa mag-asawa, at ng walang sawang suporta.

Natutunan nina Clara at Robert na magpalit ng lampin na kasing-liit ng isang palad. Natutunan nilang magbasa ng mga medical chart. At higit sa lahat, natutunan nilang huwag mawalan ng pag-asa. Ang bawat gramo ng timbang na nadadagdag sa kanilang mga anak ay isang tagumpay.

Pagkatapos ng dalawang buwan ng walang tulog na gabi at walang tigil na panalangin, dumating ang pinakahihintay na araw.

Isa-isa, ang siyam na sanggol ay idineklara na malusog at maaari nang iuwi.

Ang buong ospital—mula sa mga doktor, mga nurse, hanggang sa mga janitor—ay pumila sa pasilyo upang magpaalam sa kanila. Ang komunidad ay nagdiwang. Ang “nanouplets” ay uuwi na.

Ang nursery sa kanilang bahay, na inihanda para sa sampu, ay napuno ng siyam. Ang tatlong malalaking kuna ay naging tahanan ng siyam na maliliit na pangarap.

Ang kwento nina Clara at Robert ay mabilis na kumalat, hindi bilang isang kwento ng kababalaghan, kundi bilang isang kwento ng inspirasyon. Ito ay isang kwento ng isang maling akala na naging daan sa isang mas malaking katotohanan: na ang mga pagsubok ay dumarating, minsan sa anyo ng isang myoma na nagpapanggap na sanggol, ngunit ang tunay na milagro ay matatagpuan sa paglaban.

Lumaki ang siyam na bata na malusog, masaya, at napapaligiran ng pagmamahal—hindi lang mula sa kanilang mga magulang, kundi mula sa isang buong komunidad na naniwala sa kanila mula pa noong una. Ang kanilang pamilya ay naging paalala na sa tulong ng komunidad, pananampalataya, at walang hanggang pagmamahalan, ang pag-asa, kahit na sa harap ng imposibleng sitwasyon, ay hinding-hindi dapat mawala.