Si Sophia ay tinaguriang “It Girl” ng kanilang opisina. Maganda, laging naka-designer bag, at anak ng isang retiradong heneral. Sanay siya sa buhay-prinsesa. Sa kabila ng kanyang estado, nahulog ang loob niya kay Karding, isang simpleng empleyado sa kanilang kumpanya na taga-ayos ng mga computer. Tahimik si Karding, masipag, at napakabait. Iba siya sa mga mayayamang lalaki na nakilala ni Sophia na puro yabang lang ang alam. Sa loob ng dalawang taon, naging masaya sila. Hindi naging isyu kay Sophia ang sahod ni Karding dahil mayaman naman siya. Pero iba pala ang usapan kapag kasalan na.

Nang mag-propose si Karding, agad na umoo si Sophia. “Kahit anong mangyari, ikaw ang gusto kong makasama habambuhay,” pangako ni Sophia. Bilang paghahanda sa kasal, hiniling ni Sophia na makilala ang pamilya ni Karding at makita kung saan ito lumaki. Medyo nag-alangan si Karding. “Mahal, sigurado ka ba? Iba ang buhay sa amin. Baka hindi ka sanay,” paalala ng binata. “Ano ka ba, Karding? Mahal kita. Tanggap ko kung ano ka at kung saan ka galing,” sagot ni Sophia nang may kumpiyansa.

Dumating ang araw ng biyahe. Sumakay sila ng bus papuntang Bicol. Pagbaba ng bus, sumakay pa sila ng jeep, tapos tricycle, at sa huli ay naglakad sa isang maputik na pilapil sa gitna ng palayan. Habang palayo nang palayo sa kabihasnan, unti-unting nawawala ang ngiti ni Sophia. Ang kanyang mamahaling sapatos ay putik-putik na. Ang init ng araw ay tumatagos sa kanyang balat. “Malayo pa ba?” reklamo niya. “Malapit na, Mahal. Konting tiis na lang,” sagot ni Karding habang bitbit ang lahat ng gamit nila.

Nang huminto si Karding sa tapat ng isang istruktura, nanlaki ang mga mata ni Sophia. Hindi ito bahay. Isa itong barong-barong. Ang dingding ay gawa sa pinagtagpi-tagping plywood at sako. Ang bubong ay kalawanging yero na tinatapalan ng gulong para hindi liparin ng hangin. Walang gate, walang pinto, kundi isang kurtinang marumi. “Ito? Ito ang bahay niyo?” gulat na tanong ni Sophia. Tumango si Karding at ngumiti nang mapait. “Pasensya ka na, Mahal. Ito lang ang nakayanan ng mga magulang ko.”

Lumabas ang nanay at tatay ni Karding. Ang tatay ay nakasando lang na butas-butas, at ang nanay ay naka-duster na kupas. “Anak! Karding!” masayang bati ng mga ito. Niyakap nila si Karding at akmang yayakapin din si Sophia, pero napaatras ang dalaga. Hindi niya maitago ang pandidiri sa amoy ng lupa at pawis. “Good afternoon po,” pilit na bati ni Sophia, pero hindi siya yumakap.

Pumasok sila sa loob. Mas lalong nanlumo si Sophia. Lupa ang sahig. Walang kuryente, gasera lang ang gamit. Ang “sala” ay isang papag na kawayan. Ang kusina ay nasa labas at gumagamit ng kahoy. “Maupo ka, Hija,” alok ng Nanay. Pinunasan pa nito ang papag gamit ang laylayan ng duster nito. Umupo si Sophia nang dahan-dahan, takot na madumihan ang kanyang puting pantalon.

Dumating ang hapunan. Ang inihain ay tuyo, nilagang kangkong, at kanin na medyo maitim. Walang kutsara at tinidor. “Magkamay na lang tayo, Hija. Mas masarap kumain kapag nagkakamay,” sabi ng Tatay. Tiningnan ni Sophia ang pagkain. Nasanay siya sa steak, pasta, at sushi. Ngayon, kakain siya ng pagkaing ni hindi niya ipapakain sa aso nila sa Maynila. Gusto niyang sumuka. “Busog pa po ako,” pagsisinungaling niya.

Kinagabihan, iisang kwarto lang ang meron sila. Walang electric fan. Ang daming lamok. Ang higaan ay banig na inilatag sa sahig. Hindi makatulog si Sophia. Ang init, ang kati, at ang amoy ay nagpapaiyak sa kanya. Tumayo siya at lumabas. Sinundan siya ni Karding. “Mahal, okay ka lang ba?” tanong ni Karding.

Doon na bumigay si Sophia. “Karding, hindi ko kaya! Hindi ko kaya ang ganito! Bakit hindi mo sinabi sa akin na ganito pala kahirap ang pamilya mo? Squatter area pa yata mas maganda dito eh! Parang kulungan ng hayop ang bahay niyo!” Umiiyak si Sophia habang isinisigaw ang mga salitang iyon. Nasaktan si Karding, pero nanatili itong mahinahon. “Sophia, sabi ko sa’yo mahirap lang kami. Pero marangal kami.”

“Marangal? Karding, hindi nakakakain ang dangal! Paano tayo bubuo ng pamilya kung ganito ang uuwian natin? Paano ang mga magiging anak natin? Karding, mahal kita, pero hindi ko kayang ipagpalit ang buhay ko sa ganito!”

Yumuko si Karding. “Naiintindihan ko, Sophia. Kung hindi mo kaya, malaya ka nang umalis bukas. Ihahatid kita sa sakayan. Hindi kita pipilitin.”

Pumasok si Karding sa loob at iniwan si Sophia na umiiyak sa ilalim ng mga bituin. Magdamag na nag-isip si Sophia. Inisip niya ang komportableng buhay niya sa Maynila. Pwede siyang umuwi, kalimutan si Karding, at maghanap ng lalaking mayaman. Pero sa bawat pagpikit niya, mukha ni Karding ang nakikita niya. Ang kabaitan nito. Ang pag-aalaga sa kanya noong may sakit siya. Ang mga panahong pinagtatanggol siya nito. Narealize ni Sophia na aanhin niya ang mansyon kung wala naman si Karding? Aanhin niya ang masarap na pagkain kung wala siyang kasabay na nagmamahal sa kanya nang totoo?

Kinaumagahan, nagising si Karding na wala si Sophia sa banig. Kinabahan siya. “Umalis na siguro,” isip niya. Lumabas siya ng kubo nang malungkot. Pero laking gulat niya nang makita niya si Sophia sa kusina, umuusok ang mata sa usok ng kahoy, at nagpipilit magsaing sa palayok.

“Sophia?” tawag ni Karding.

Humarap si Sophia, may uling sa pisngi, pero nakangiti. “Good morning, Mahal. Sinusubukan kong magluto, pero nasunog yata ‘yung kanin. Sorry ha?”

Lumapit si Karding. “Akala ko umalis ka na?”

Hinawakan ni Sophia ang kamay ni Karding na puno ng kalyo. “Karding, pinag-isipan ko kagabi. Oo, mahirap dito. Hindi ako sanay. Pero mas hindi ko kakayanin kung mawawala ka sa akin. Kaya kong matutong mamuhay nang simple, basta kasama kita. Magtulungan tayo. Aahon tayo sa hirap, Karding. Hindi kita iiwan.”

Tumulo ang luha ni Karding. Niyakap niya si Sophia nang mahigpit. “Sigurado ka ba, Sophia? Walang bawian?”

“Sigurado ako. Ikaw ang pipiliin ko araw-araw, sa hirap at ginhawa,” sagot ni Sophia.

Sa sandaling iyon, may narinig silang malakas na ugong. “VROOOM!” Isang helicopter ang lumapag sa bakanteng lote malapit sa kubo. Nagulat si Sophia. “Ano ‘yan? May artista ba?”

Ngumiti si Karding. “Wala, Mahal. Sundo natin ‘yan.”

“Ha? Sundo? Kanino?” naguguluhang tanong ni Sophia.

Hinawakan ni Karding ang mukha ni Sophia at pinunasan ang uling sa pisngi nito. “Sophia, may aaminin ako sa’yo. Hindi ito ang totoo kong bahay. At hindi mahirap ang pamilya ko.”

Nanlaki ang mata ni Sophia. “Anong ibig mong sabihin?”

Biglang lumabas ang nanay at tatay ni Karding—pero hindi na sila nakasuot ng butas-butas na damit. Naka-amerikana ang tatay at naka-eleganteng dress ang nanay. May mga bodyguard na lumapit at nagpayong sa kanila.

“Anak,” sabi ng Nanay ni Karding na may wikang Ingles na, “You found a good one.”

“Sophia,” paliwanag ni Karding, “Ang pamilya ko ang may-ari ng pinakamalaking shipping lines sa Asia. Ako ang tagapagmana ng kumpanyang pinapasukan mo. Nagpanggap lang akong simpleng empleyado at dinala kita dito sa lumang kubo ng lolo ko para subukin ka.”

“Subukin?” hindi makapaniwalang tanong ni Sophia.

“Oo,” sagot ni Karding. “Dahil sa mundo namin, mahirap malaman kung sino ang nagmamahal sa’yo nang totoo at kung sino ang nagmamahal lang sa pera mo. Maraming babae na ang dumaan sa akin, Sophia. Pero noong dinala ko sila dito, lahat sila tumakbo palayo. Ikaw lang… ikaw lang ang nanatili. Ikaw lang ang handang magtiis at magluto sa ulingan para sa akin.”

Lumuhod si Karding at naglabas ng isang singsing—hindi ‘yung simpleng singsing na ibinigay niya noon, kundi isang singsing na may napakalaking diyamante.

“Sophia, pinatunayan mo na totoo ang pag-ibig mo. Kaya ngayon, ibibigay ko sa’yo ang mundo. Will you marry me again? Not as Karding the computer technician, but as Ricardo Villafuerte III, your future husband?”

Napahagulgol si Sophia. Hindi dahil sa yaman, kundi dahil sa relief at saya. Tumango siya at isinuot ni Karding ang singsing.

Sumakay sila sa helicopter kasama ang mga magulang ni Karding. Mula sa itaas, nakita ni Sophia ang isang napakalawak na hacienda at isang puting mansyon sa di kalayuan. “Doon tayo titira, Mahal,” turo ni Karding.

Napatunayan ni Sophia at Karding na ang tunay na pag-ibig ay hindi nasusukat sa yaman o hirap. Ito ay nasusukat sa kahandaang manatili sa tabi ng isa’t isa, sa gitna ng putik o sa gitna ng palasyo. Ang “basura” na inakala ni Sophia ay siya palang ginto na magbibigay sa kanya ng buhay na higit pa sa kanyang pinangarap.

Ang aral: Huwag matakot sa hirap kung ang kasama mo ay ang taong handang gawin ang lahat para sa’yo. At sa mga naghahanap ng tunay na pag-ibig, tandaan na ang pinakamagandang yaman ng tao ay wala sa bulsa, kundi nasa puso at katapatan.

Kayo mga ka-Sawi, kung kayo si Sophia, tatanggapin niyo pa rin ba si Karding kahit nalaman niyong “prank” lang ang lahat ng hirap? O magagalit kayo dahil sinubok kayo? Mag-comment sa ibaba at i-tag ang taong handa mong samahan sa hirap at ginhawa! 👇👇👇