Ilang buwan na lang bago ang kasal. Pero tuwing mag-isa si Kenneth sa kwarto, hindi niya mapigilang tingnan ang kalendaryo, parang may mali. Mula sa petsa ng simbahan hanggang sa pangalan ng floor list, hanggang sa schedule ng fitting ni Armeya—lahat nakalista, lahat nakaayos. Pero may kung anong bigat sa dibdib niya na hindi niya maipaliwanag. Hindi niya alam kung kaba iyon, babala, o baka pagod lang talaga siya. Siguro pressure din, dahil hindi naman biro ang pagpapakasal. Siguro ganun lang talaga kapag papunta ka na sa pagbuo ng pamilya.

Huminga siya ng malalim bago inaayos ang mga damit sa aparador. Kasalan lang ito, Kenneth. Relax. Normal lang na mapagod, normal lang na kabahan. Pero kahit ulit-ulitin niya sa sarili, hindi nawawala ang pakiramdam na parang may kulang—may mali o may nakabitin na hindi niya mahawakan.

Lumabas siya ng kwarto at sinalubong ang tahimik na bahay. Nasa sala ang nanay niyang si Aling Teresa, nakaupo sa recliner at may hawak na maliit na panyo. Kakatapos lang ng chemo session kahapon, kaya medyo nanlalambot pa.

“Anak, aalis ka na?” mahina ang tanong ni Aling Teresa.
“Opo, Ma’am. May pupuntahan lang ako sa supplier ng invitations.”

“Gusto mo bang sumama? May aircon naman sa sasakyan.” Umiling si Kenneth. “Dito na lang ako. Masama pa ang pakiramdam ko. Pero mamayang gabi gusto kong makausap si Armeya tungkol sa listahan ng ninong at ninang. Ang dami pang kulang,” sagot ng ina.

Tumango si Kenneth. “Opo, Ma’am. Pero aayusin namin yun ni Armeya. Huwag kang mag-alala.”

Ngunit may tila pag-aalinlangan sa mata ni Aling Teresa. “Basta huwag mo pipilitin ang sarili mo, anak. Siguraduhin mong masaya ka.”

Natawa si Kenneth. “Syempre naman,” ngiti lang ang ipinaabot niya. Ngunit sa kanyang puso, may bahagyang kirot. Minsan, kapag tinitingnan niya si Armeya, parang may parte ng puso niyang hindi umaabot.

Limang taon na silang magkasama ni Armeya, at palaging nagpaparinig ito na ikakasal na sila. Kaya iyon—gagawin niya na. Pero nitong mga nakaraang buwan, hindi niya maipaliwanag ang pagdadalawang-isip.

Paglabas ng bahay, sumalubong sa kanya ang tunog na parang may sinusundot at pinupukpok. Sa pagbukas ng gate, nakita niya si Bea, best friend at kababata, nakaupo sa motor, may hawak na spanner at may langis ang magkabilang kamay.

Napangiti si Kenneth at agad binulabog ang sumbrero nito sa ulo. “Ang pangit mo talaga.”

“Naiirita naman ka,” tiningnan siya ni Bea na parang mas lalaki pa kumilos sa kanya. “Ano ba? Ginugulo mo na naman ang araw ko. Bwisit!”

Ngunit tinawanan lang ni Kenneth. “Nagmamadali yata ang groom-to-be,” biro ni Bea, patuloy sa pag-ikot ng turnilyo. Nakataas pa ang isang tuhod, isa nakalapat sa lupa, suot ang faded cargo pants at lumang sando.

Napailing si Kenneth. “Tanghali na. Hindi ka pa rin ba tapos diyan? Kanina ka pa naririnig ni Mama.”

“Aha, sorry. Baka ma-stress pa si tita,” sagot ni Bea. “Hina kasi ng battery nitong motor. Sabi ko nga ipapaayos ko na sa shop, pero sayang din kapag kaya namang DIY.”

“Ipaayos mo na lang ‘yan. Bibigyan na lang kita ng pera,” sabat ni Kenneth.

“Ako ang nahihirapan sa’yo eh,” sabi ni Kenneth at naglakad papalapit.

“Huwag na. Ano akala mo sa akin? Marunong ako nito,” taas pa ni Bea ang wrench, parang trophy na ipagmamalaki.

“Nagmotor ako, kaya dapat marunong akong mag-ayos. O na nga lang, baby ko,” bumaon si Kenneth sa biro.

Natatawang mungkahi ni Kenneth. Kumunot naman ang noo ni Bea. “Sobrang yakian. Kilala kita, Kenneth. Boyish, pero hindi tomboy. High school pa lang alam kong nagkaroon ka ng crush sa lalaki. Maganda ka naman, pero mahirap ligawan.”

Napangiti si Kenneth. Natural kay Bea ang magbiro, mag-ingay, at magpagaan ng araw. Magkapitbahay sila, halos araw-araw magkalaro. Ngunit nitong mga nakaraang taon, nagbago ang landas nila. Si Kenneth ay abala sa trabaho at relasyon kay Armeya. Si Bea naman, abala sa workshop, pagtulong sa talyer ng tatay nito, at minsan, pagsama sa mama niya kapag walang kasama sa bahay.

“Ang aga mo naman yatang nakaayos,” puna ni Bea habang pinagmamasdan ang suot niyang long sleeves. “Mukha ka ng ninong, hindi groom. Professional meeting lang.”

“Oo, oo. Wedding staff,” tugon ni Kenneth, sinusubukang gawing masayang tono.

“Tatlong buwan na lang pala, no?” sabi ni Bea.

“Tatlong buwan,” ulit ni Kenneth. Subukang ipakita ang sigla, ngunit may kaunting pagod sa boses.

Napatingin si Bea. “Uy, parang hindi ka excited ah. Anong meron? Bakit ka ganyan?”

“Hindi ah. Kailangan ko lang tapusin lahat para hindi maging sabog. Saka alam kong ikaw ang unang basher ko kapag naging pangit ang kasal ko,” mabilis niyang sabi.

“Kenneth,” mahina ang tawag ni Bea, hindi nangasar. “Sigurado ka ba talaga sa lahat?”

Nag-init ang batok ni Kenneth. “Oh. Oo, Bea, ano ka ba? Mahal ko si Armeya.”

Hindi na nagsalita si Kenneth. May mga bagay na ayaw niyang pag-usapan kay Bea—mga damdaming hindi niya kayang ipaliwanag.

Upang basagin ang tensyon, tumikim siya ng hangin. “Beya, gusto mo bang sumama? Wala kasi akong kasama. Malapit lang naman ako sa suppliers.”

“Parang weird naman,” sagot ni Bea. “Baka sabihin ni Armeya lagi tayong magkadikit.”

“Eh hindi naman. Saka alam naman niya na hindi tayo talo,” biro ni Kenneth.

Ngunit habang nagmamaneho papunta sa parking lot, biglang tumusok sa kanya ang tanong na matagal niyang sinisikil sa sarili: Bakit nga ba? Bakit parang mas gusto niyang si Bea ang kasama kaysa ang mismong fiance niya?

Sa rearview mirror, nakatingin si Bea ulit sa motor, puno ng grasa, pawis ang noo, at hindi perfectionist—hindi feminine sa paningin ng iba, pero sa kanya, mas komportable siya rito at masaya.

Hoy Kenneth, ano na namang iniisip mo? Ikakasal ka na. Tama na ‘yan. Sako, best friend mo yan. Hindi kayo talo.

Binuksan niya ang makina. Ngunit bago tuluyang umalis, isang maikling sandali—ang bigat na naramdaman niya kanina, muling sumiksik sa dibdib niya.