Sa bawat ngiti na nakikita natin sa telebisyon, sa bawat trivia na ibinabahagi sa atin ng taong kinagigiliwan ng marami, sino ang mag-aakalang sa likod ng lahat ng sigla at karunungan ay may isang malalim na sakit na matagal nang tinatago? Si Kuya Kim Atienza, ang larawan ng inspirasyon at pagiging positibo, ay nagdala ng isang lihim na nagpabago sa kanyang buhay nang magpakailanman. Ito ay ang kwento ng isang ama na natutong humarap sa pinakamalaking unos sa kanyang buhay, isang kwentong nag-ugat sa isang mensaheng iniwan ng anak bago ang kanyang hindi inaasahang pagbabago ng landas.

Sa likod ng mga ilaw ng kamera, si Kuya Kim ay isa lamang simpleng ama, mapagmahal at laging present sa bawat mahalagang sandali ng kanyang pamilya. Kabilang sa mga pinakamalapit sa kanya ay ang anak niyang si Eman, isang binata na tahimik, malalim, at may kakaibang pagtingin sa mundo. Madalas, kapag magkasama sila, tinitingnan nila ang langit. Isang beses, tinanong ni Eman ang kanyang ama, “Bakit kaya ang bilis magbago ng hugis ng mga ulap?” Noon, simpleng pagmamasid lamang ang tingin ni Kuya Kim sa tanong na iyon, at laging may handa siyang paliwanag, may kaalamang ibabahagi. Ngunit hindi niya alam, sa likod ng simpleng tanong na iyon ay may kalungkutang unti-unting lumalalim sa puso ng kanyang anak. Habang lumalaki si Eman, napansin ni Kuya Kim ang kanyang pananahimik. Mas madalas ito sa kwarto, mas matagal sa pag-iisa, at mas bihira na ang kanyang mga tawa. Bilang ama, inisip niya na normal lamang ito, isang yugto ng pagdadalaga na lilipas din. Ngunit ang bawat pagtatangka niyang makipag-usap ay sinasalubong ng pag-iwas. Pinili niyang maghintay, umaasang darating ang araw na muli niyang maririnig ang mga kwento ng anak gaya ng dati.

Ngunit dumating ang gabing nagpabago sa lahat. Isang tahimik na gabi, napansin ni Kuya Kim na bukas pa ang ilaw sa kwarto ni Eman. Nang pumasok siya, isang kakaibang tanawin ang bumungad. Sa mesa, may bukas na notebook na puno ng mga guhit: mga ulap, mga alon, at mga hugis na tila may malalim na ibig sabihin. Sa gitna ng lahat, may mga linyang magulo at isang salitang paulit-ulit na isinulat. Hindi niya agad naunawaan, ngunit sa kanyang puso, alam niyang may mali. Gabing iyon, naramdaman niya ang uri ng katahimikan na hindi kayang pawiin ng kahit anong paliwanag—ang katahimikan ng pagkawala. Hindi nagtagal, pumutok ang balita: si Eman ay tuluyan nang lumisan. Walang inilabas na detalye ang pamilya, at ang lahat ay nabalot ng pananahimik at matinding pagluluksa.

Ngunit sa pagitan ng katahimikan, isang linya ang lumabas—isang mensahe mula kay Eman para sa kanyang ama. Ayon sa mga malalapit na kaibigan ni Kuya Kim, ilang araw matapos ang paglisan ni Eman, natagpuan niya sa notebook ng anak ang isang sulat. Ang pahinang iyon ay walang pamagat, walang lagda, ngunit malinaw na nagmula sa puso. Ang huling mga salita ni Eman ay nagbigay ng huling paalala: “Pa, huwag ka nang malungkot, Proud ako sa’yo.” At sa mas mahabang sulat, sinabi niya: “Minsan akong mahina, pero natutunan kong hindi ako nag-iisa. Kung sakaling hindi mo na ako makikita, tandaan mo lang ako pa rin ito, pero masaya na. Huwag mong kalimutan, Pa, ang lakas mo. Iyon ang dahilan kung bakit ako tumagal.” Habang binabasa ni Kuya Kim ang sulat, bumuhos ang lahat ng alaala—ang mga sandali, ang mga usapan, ang mga halakhakan. Ramdam niya ang walang hanggang pag-ibig ng anak.

Mula noon, nagbago si Kuya Kim. Hindi siya tumahimik dahil ayaw niyang magsalita, kundi dahil may mga salitang hindi na kailangang banggitin. Ang dating masayahing weatherman ay natutong manahimik dahil minsan, ang katahimikan ang tanging paraan upang maramdaman ang presensya ng mga iniwan natin. Kung dati, ang sinasabi niya ay “weather-weather lang ang buhay,” ngayon, alam na niya ang lalim ng kasabihang iyon. May mga bagyong hindi natin kayang pigilan, at may mga ulan na kailangang hayaang bumuhos, dahil doon natin matutunan kung gaano kahalaga ang liwanag. Ngayon, mas matatag na si Kuya Kim, hindi lang bilang isang host, kundi bilang ama na natutong magpatuloy.

Ang kwento ni Eman ay isang paalala sa ating lahat na ang mga tahimik, madalas, sila pa ang may pinakamatinding laban sa loob ng kanilang mga isipan. Hindi nila kailangang marinig ang malalalim na mga salita; minsan, sapat na ang simpleng “Kumusta ka?” o isang yakap mula sa magulang, kapatid, o kaibigan upang maramdaman nilang may nagmamalasakit. Sa bawat panalangin ni Kuya Kim ngayon, hindi na raw niya hinihiling na bumalik ang anak, kundi ang maging payapa na ito, na sana, kung nasaan man si Eman, ay nakangiti ito habang pinagmamasdan ang kanyang ama. Ang kwento ni Kuya Kim at ng kanyang anak ay hindi lamang kwento ng pagkawala, ito ay kwento ng walang hanggang pagmamahal—isang pag-ibig na mararamdaman sa bawat tibok ng puso.