Hindi lahat ng anak ng mga sikat ay ipinanganak na may gintong kutsara. Iyan ang pinatunayan ni Eman Bacosa Pacquiao, anak ni eight-division world champion at boxing legend Manny Pacquiao, na kamakailan ay ibinahagi ang masakit ngunit inspiradong kwento ng kanyang buhay sa isang panayam ni Jessica Soho sa Kapuso Mo, Jessica Soho (KMJS).

Sa unang tingin, marahil iisipin ng marami na madali ang buhay ni Eman—anak siya ng isa sa pinakatanyag na Pilipino sa buong mundo. Ngunit sa likod ng kanyang ngiti at unti-unting pagsikat bilang batang boksingero, ay isang masalimuot na kwento ng gutom, pang-aabuso, at matinding pagtitiis.

Gutom, Takot, at Pananakit

Ayon kay Eman, nagsimula ang lahat nang magtrabaho sa ibang bansa ang kanyang ina na si Johanna para makahanap ng mas magandang kinabukasan para sa kanilang pamilya. Naiwan siya, kasama ang kanyang mga kapatid, sa poder ng kanilang amain. Sa murang edad na 12 taong gulang, naranasan ni Eman ang bagay na hindi dapat maranasan ng kahit sinong bata—ang magutom at masaktan ng sariling kasama sa bahay.

“Halos wala na kaming makain noon,” pag-amin ni Eman. “Tapos pag umuuwi pa siya (ang amain) ng lasing, kami pa ang napagbubuntungan.”

Hindi raw alam ng kanyang ina ang tunay na kalagayan nila sa Pilipinas hanggang sa isang araw ay nalaman nito ang lahat. Agad silang kinuha ni Johanna, iniwan ang mapang-abusong kinakasama, at sinimulan muli ang buhay kasama ang kanyang mga anak.

Ang Pagdating ng Tunay na Ama sa Buhay

Matapos ang lahat ng hirap, isang bagong pag-asa ang dumating sa buhay ni Eman nang makilala ng kanyang ina ang lalaking nagbigay ng tunay na pagmamahal at respeto sa kanila—si Sultan. Ayon kay Eman, dito niya unang naranasan ang pakiramdam ng may tunay na ama.

“Siya ang nagparamdam sa akin kung ano talaga ang pagmamahal ng isang tatay,” ani Eman. “Hindi niya kami tinuring na iba.”

Nang manirahan sila sa Japan, doon nagsimulang magbago ang lahat. Nakapag-aral si Eman, natutong magsalita ng Japanese, at higit sa lahat, nagsimula siyang mag-training sa boxing—ang larong minsang ikinatakot ng kanyang ina. Ngunit sa tulong ni Sultan, unti-unti niyang nakamit ang kumpiyansa at determinasyong lumaban—hindi lang sa ring, kundi sa buhay.

Ang Pagkikita Nilang Muli ni Manny Pacquiao

Lumipas ang mga taon, at dumating din ang sandaling muling nagtagpo ang landas nina Eman at ng kanyang ama, si Manny Pacquiao. Ayon kay Eman, hindi niya naramdaman ang galit o tampo—tanging pananabik at pagmamahal lamang.

“Pagkakita pa lang namin, niyakap niya ako agad. Parang sabay naming naramdaman na matagal naming inantay ang sandaling iyon,” kwento ni Eman.

Ngunit nang sabihin niya sa kanyang ama na nais niyang pasukin din ang mundo ng boxing, tumutol si Manny. Alam daw ni Manny ang bigat at panganib ng larangang ito, at nais sana niyang dalhin ang anak sa Amerika para doon mag-aral.

Pero matatag si Eman. “Ito po talaga ang gusto ko. Boxing ang buhay ko,” wika niya. Sa huli, buong puso nang tinanggap ni Manny ang desisyon ng anak at ipinangakong susuportahan siya sa kanyang pangarap.

Mula sa Gutom Hanggang sa Pangarap

Ngayon, makikita si Eman sa kanilang simpleng bahay sa Antipas, North Cotabato—isang lugar na malayo sa marangyang pamumuhay ng ibang anak ng mga artista o pulitiko. Ngunit sa bawat sulok ng kanilang tahanan, ramdam ang kasimplehan at kasiyahan.

Ipinakita ni Eman ang kanyang maliit na kwarto, ang mga boxing gloves na gamit niya sa araw-araw na ensayo, at ang gym na pinundar ng kanyang stepdad na si Sultan. Araw-araw silang magkasamang nagte-training, sabay na hinaharap ang init ng araw at pagod, bitbit ang iisang pangarap—ang makilala rin si Eman sa ring bilang sarili niyang tao, hindi lang bilang anak ng “Pambansang Kamao.”

“Hindi ko kailangang maging Manny Pacquiao. Gusto ko lang maging ako—si Eman, ang batang minsan nagutom pero hindi sumuko,” emosyonal niyang pahayag.

Isang Kuwento ng Laban at Pagbangon

Ang kwento ni Eman ay higit pa sa kuwento ng isang batang gustong maging boksingero. Ito ay kwento ng isang anak na pinagdaanan ang gutom, sakit, at pagkahiwalay, ngunit piniling bumangon at magpatawad. Sa kabila ng mga sugat ng nakaraan, pinili niyang magmahal, magsikap, at magpursige.

Sa panahon kung saan madalas sukatin ang tagumpay sa pera o kasikatan, ipinakita ni Eman Bacosa Pacquiao na may mga laban sa buhay na mas mahalaga kaysa anumang championship belt—ang laban para sa sariling dangal, pag-asa, at pangarap.

At sa bawat suntok na ibinibigay niya sa ring, dala niya hindi lang ang pangalan ng Pacquiao, kundi ang pangalan ng lahat ng batang minsang nagutom, nasaktan, pero piniling lumaban.

Sa mga salita ni Eman: “Hindi ko piniling maging anak ni Manny Pacquiao. Pero pinili kong maging isang mandirigma—para sa sarili ko, para sa pamilya ko, at para sa mga batang kagaya ko.”

Isang kuwento ng tunay na knockout—hindi ng pagkatalo, kundi ng pagbangon.