Sa isang mundo kung saan ang mga bayani ay madalas na matatagpuan sa mga pelikula at komiks, may mga pagkakataong lumilitaw ang mga hindi inaasahang tagapagligtas mula sa mga ordinaryong tao. At sa pagkakataong ito, nagpakita ng pambihirang galing at lakas ng loob ang isang sampung taong gulang na batang babae. Ang kanyang kwento ay isang patunay na ang pag-asa ay maaaring magmula sa pinakamaliit na tinig, at na ang tunay na lakas ay hindi nasusukat ng edad.

Mula sa simula, ang buhay ni Angelica Flores ay hindi tulad ng sa ibang mga bata. Sa murang edad na sampu, habang ang kanyang mga kasing-edad ay abala sa mga laro at cartoons, ang kanyang atensyon ay nasa himpapawid. Ang mga eroplano ay higit pa sa basta-bastang interes—ito ay isang pagkahumaling. Ang kanyang silid ay napuno ng mga poster ng mga eroplano, ang kanyang mga libro ay puno ng flight manuals, at ang kanyang tablet ay naging isang high-end flight simulator. Kabisado niya ang mga detalye ng isang Boeing 737-800, ang kanyang puso ay tumitibok sa bawat paglipad, kahit sa virtual na mundo lang. Ngunit sa kabila ng kanyang kaalaman, hindi pa niya kailanman nasubukan ang totoong cockpit. Hanggang sa araw na ito.

Ito ay isang umaga ng Tagsibol sa Denver International Airport. Sumakay si Angelica at ang kanyang ama, si Antonio Flores, sa Flight 782, patungong Orlando, Florida. Ngunit hindi ito simpleng bakasyon. Ito ay isang misyon na may bigat ng alaala at pag-ibig. Kasama nila ang mga abo ng kanyang ina, si Kapitan Dolores Flores, isang matapang na drone pilot ng US Air Force na pumanaw sa isang training mission. Ang kanilang plano ay ikalat ang mga abo ng kanyang ina sa paborito nitong Cocoa, Florida, bilang huling pamamaalam. Sa paglalakad nila patungo sa eroplano, mahigpit na hawak ni Angelica ang kamay ng kanyang ama, ngunit ang kanyang mga mata ay gumagala, sinusuri ang bawat bahagi ng eroplano. Sa loob ng eroplano, napansin ng isang flight attendant, si Teresa, ang pagkahumaling ni Angelica sa cockpit. “Mahilig ka ba sa eroplano?” tanong nito. “Opo, sobra!” tugon ni Angelica, na may ningning sa mga mata.

Nagsimula ang biyahe, at gaya ng libo-libong iba pang biyahe, tila normal ang lahat. Ngunit ang normal na biyahe ay biglang naging isang nakakakilabot na sandali. Habang lumilipad sa 30,000 talampakan, biglang bumukas ang pinto ng cockpit. Isang mabilis na sulyap ang nakuha ni Angelica sa loob. Nakita niya ang co-pilot, si Officer Delgado, na tila hindi maayos at nakayuko. Pagkatapos, bumagsak ito, at ang boses ni Kapitan Morales ay narinig. Siya mismo ay mukhang nahihilo, at pagkatapos ay bumagsak din. Mabilis na lumabas si Teresa sa cockpit, namumutla at nanginginig. Sa intercom, umalingawngaw ang kanyang boses: “Mayroon kaming teknikal na problema. Kung sino man po sa inyo ang may karanasan sa pagpapalipad ng eroplano, pakiusap, lumapit po sa unahan!”

Nagkaroon ng gulo sa buong cabin. Ang iba ay tumawa, iniisip na biro lang ito. Ngunit ang iba, ang takot ay kitang-kita sa kanilang mga mata. Sa sandaling iyon, ang maliit na boses ni Angelica ay narinig ng kanyang ama. “Kaya ko ‘to, Tay. Kaya kong paliparin ang eroplano.” Nagulat si Antonio. “Hindi ito laro, Angelica!” tugon nito, ngunit nagpakita si Angelica ng pambihirang lakas ng loob. “Hindi, Tay. May kailangang magpalipad ng eroplano.” At sa eksaktong sandali na muling umalingawngaw ang boses ni Teresa, mabilis na tumayo si Angelica. Sa gitna ng gulat ng mga pasahero, naglakad siya patungo sa cockpit.

Sa harap ng cockpit, tinanong siya ni Teresa, “Iha, nasaan ang mga magulang mo?” Ngunit tumugon si Angelica, “Ako ang makakatulong. Marunong akong magpalipad ng eroplano. Naipalipad ko na itong eksaktong modelo sa flight simulator.” Sa loob ng cockpit, ang dalawang piloto ay halos walang malay. Walang oras para makipagtalo. Sa huli, pumayag si Teresa. Sa loob, agad na umupo si Angelica sa upuan ng co-pilot. Ang cockpit, na dati’y panaginip lang, ay ngayon ay isang krisis. Ngunit ang kaalaman niya sa bawat switch at button ay tila nagbabalik sa kanya. Kinabisado niya ang lahat, at ang kanyang isip ay tumakbo.

Agad niyang inabot ang radyo at nagpadala ng isang “Mayday” call. Walang tugon. Sinubukan niya ang emergency channel. Matapos ang ilang static, isang boses ang sumagot. “Ito ang Jacksonville center. Pakisabi muli, sino ang nagsasalita?” “Ako si Angelica Flores. Sampung taong gulang ako. Walang malay ang mga piloto. Sinusubukan kong hawakan ang eroplano.” Sa kabilang linya, si controller Camilla Mendoza ay natigilan. Isang 10-taong gulang na bata? Ngunit sa kabila ng gulat, nagpakita siya ng propesyonalismo. “Sige Angelica, ako si Camilla. Tutulungan kita. Iuuwi ka namin.”

Ang buong mundo ay parang tumigil para kay Angelica. Ang kanyang mga kamay ay matatag, ang kanyang mga mata ay nakatuon sa mga instrumento. Ang tanging boses na nagdidikta sa kanyang bawat galaw ay ang boses ni Camilla. Sa likod niya, si Teresa ay nagpakalma sa mga pasahero, iniiwasan ang katotohanan na isang bata ang nagpapalipad ng eroplano. “May humahawak na,” ang sinabi niya, na nagbigay ng bahagyang kapanatagan.

Nagsimulang gabayan ni Camilla si Angelica. Tinuruan siya kung paano ibaba ang altitude, kung paano ayusin ang fuel imbalance, at kung paano makinig sa bawat senyales ng eroplano. Ang bawat utos ay sinusunod ni Angelica nang walang alinlangan, na parang isang beteranong piloto. Sa kabila ng kanyang murang edad, ang kanyang instinto ay nasa tamang lugar. “Para kang pro,” wika ni Camilla, na may paghanga sa kanyang tinig. “Ilapag natin ang ibon na ito,” bulong ni Angelica sa sarili. Hindi siya umiiyak o natatakot. Ang kanyang isip ay naka-focus. Ang kanyang puso ay handa na gawin ang dapat gawin.

Sa cabin, ang takot ay nagsimulang kumalat. Nagsimulang magtanong ang mga pasahero. “Sino ang nagpapatakbo ng eroplano?” tanong ng isa. “Isang bata ang nakita kong pumasok,” bulong ng isa pa. Tumayo si Antonio Flores at nagbigay ng emosyonal na pahayag. “Pakiusap, manatiling kalmado. Ang taong lumilipad ng eroplano ay ang anak ko. Nagsanay siya para rito. Tama ang lahat ng ginagawa niya.” Ang kanyang mga salita ay nagdulot ng katahimikan sa cabin, at ang mga pasahero ay dahan-dahang naupo, nagdarasal at umaasa.

Sa cockpit, patuloy ang pag-uusap nina Angelica at Camilla. Ang mga huling minuto ng biyahe ay puno ng tensyon. Sa gitna ng checklist at pag-aalala, ang autopilot ay biglang nag-disengage. Isang malakas na alarm ang umalingawngaw. Ito na ang sandali. Ang sandali na pinaghandaan ni Angelica sa loob ng maraming taon sa kanyang flight simulator. Ngayon, wala nang tulong. Siya na lang at ang eroplano. “Kaya mo ‘to,” sabi ni Camilla. At si Angelica, na may matatag na puso at kamay, ay humawak sa yoke. Ang eroplano ay bahagyang umuga, ngunit nanatili itong matatag. “Nakuha ko na,” wika niya. “Lumilipad ka na, Angelica,” sagot ni Camilla.

Sa dilim ng gabi, nakita ni Angelica ang mga ilaw ng runway ng Augusta Regional Airport. Ang kanyang destinasyon. Ang kanyang huling pagsubok. Sa lupa, ang mga emergency crew ay nagmamadali, naghihintay sa kanilang pagdating. Sa bawat segundo, bumababa ang eroplano, papalapit sa runway. Ang mga ilaw ng landing gear, flaps, at speed brakes ay naging bahagi na ng kanyang mga utos. Ang bawat galaw ay tumpak, at ang kanyang buong atensyon ay nasa runway.

“Handfly ko ito hanggang dulo,” wika niya, isang pariralang natutunan niya sa kanyang simulator, ngayon ay ginagamit na niya sa totoong buhay. Sa 3,000 talampakan, sinalubong sila ng malakas na hangin. Ngunit si Angelica, na tila may pambihirang galing, ay nag-adjust. “Left crosswind,” sabi niya, at mabilis niyang kinorek ang anggulo. Sa control tower, napapikit si Camilla, na may halo ng luha sa kanyang mga mata. “Ipinagmamalaki ka ng nanay mo,” bulong niya sa sarili. Ang paglipad ni Angelica ay isang patunay na ang lakas ng loob ay maaaring magmula sa pinakamaliit na nilalang, at na ang pag-asa ay laging nandiyan.

Ang landing ng Flight 782 ay naging isa sa pinakamahusay na naitala sa kasaysayan ng abyasyon. Matapos ang matagumpay na paglapag, sumabog ang buong kabina sa palakpakan at sigawan ng mga pasahero. Si Antonio ay sumugod sa harap at niyakap ang kanyang anak. Sa cockpit, hindi makapaniwala si Teresa, at ang mga piloto ay dahan-dahang gumising, na may mga katanungan sa kanilang mga mata.

Sa labas ng eroplano, naghihintay ang mga ambulance at fire trucks. Ang mga paramedics ay mabilis na dinala ang dalawang piloto sa ospital. Habang bumababa si Angelica sa eroplano, sinalubong siya ng mga pasahero na yumayakap sa kanya, umiiyak, at nagpapasalamat. Hindi siya isang bata na naglaro lang ng simulator. Siya ay isang bayani na nagligtas ng 187 na buhay. Ang kanyang kwento ay kumalat sa buong mundo, at siya ay naging inspirasyon sa lahat. Mula sa isang simpleng hilig, nagawa niyang gawing isang pambihirang gawa ang kanyang kaalaman, at ang kanyang kwento ay patuloy na magbibigay ng inspirasyon sa mga susunod na henerasyon.