Tanghaling tapat, tirik na tirik ang araw, pero nanlalamig ang buong katawan ko. Ako si Roberto, isang construction worker. Kanina lang, habang naghahalo ako ng semento, tumunog ang luma kong cellphone. Unknown number. Kinabahan agad ako. Bihira may tumawag sa akin maliban na lang kung emergency. Pagkasagot ko, boses ng isang estranghero ang bumungad sa akin. “Hello? Kayo po ba ang tatay ni Kiko? Sir, pumunta na po kayo sa St. Jude Hospital. Naaksidente po ang anak niyo. Nabangga po. Maraming dugo.” Parang binagsakan ng langit at lupa ang mundo ko. Nabitawan ko ang pala. Hindi ko na naitanong kung anong lagay niya. Basta ang alam ko lang, kailangan kong makarating sa ospital.

Tumakbo ako palabas ng construction site nang hindi nagpapaalam sa foreman. Wala akong pakialam kung matanggal ako sa trabaho. Ang anak ko. Ang kaisa-isa kong anak na si Kiko. Labindalawang taong gulang pa lang siya. Naalala ko, bago ako umalis ng bahay kaninang umaga, nagkagalit kami. Hindi ko siya binigyan ng pera para sa field trip nila dahil kapos kami sa budget. Umiiyak siya noon. “Dada, ang damot mo!” iyon ang huling sinabi niya sa akin. Diyos ko, huwag naman sanang iyon na ang huling maririnig ko mula sa kanya. Habang nakasakay ako sa tricycle, panay ang dasal ko. “Lord, huwag muna. Ako na lang. Kunin niyo na lahat sa akin, huwag lang ang anak ko. Patawarin mo ako, Kiko. Patawarin mo si Papa.”

Pagdating ko sa ospital, amoy na amoy ko ang pinaghalong amoy ng gamot at alcohol. Ang ingay ng paligid. May mga umiiyak, may mga sumisigaw, may mga nurse na nagtatakbuhan. Dumiretso ako sa Emergency Room. Ang puso ko ay parang sasabog sa bilis ng tibok. “Nurse! Yung anak ko! Si Kiko! Saan ang anak ko?!” sigaw ko sa nurse station. Pero masyadong abala ang mga tao. Walang pumapansin sa akin. Sa gitna ng kaguluhan, nakita ko ang isang stretcher na mabilis na itinutulak papasok sa Critical Care Unit. Nakita ko ang sapatos na nakalawit sa dulo ng kama—isang itim na rubber shoes.

Parang tumigil ang oras. Iyon ang sapatos na niregalo ko kay Kiko noong Pasko. Puno ng dugo ang puting kumot na nakatakip sa katawan ng pasyente. “Kiko!” sigaw ko. Tumakbo ako palapit sa stretcher. “Anak ko ‘yan! Anak ko ‘yan! Padaanin niyo ako!” Hinarang ako ng mga guard pero nagpumiglas ako. “Bitawan niyo ako! Kailangan ako ng anak ko!” Nakalusot ako sa mga guard at akmang bubuksan ko na ang pinto ng ER nang biglang may humablot sa braso ko. Isang nurse. Maliit na babae pero napakalakas ng kapit.

“Sir! Bawal po pumasok! Sterile area po ‘yan!” sigaw ng nurse. Tinitigan ko siya nang masama. Ang mga mata ko ay puno ng luha at galit. “Nurse, anak ko ang nasa loob! Nakita ko ang sapatos niya! Puno siya ng dugo! Hayaan niyo akong hawakan ang kamay niya! Baka natatakot siya! Baka hinahanap niya ako!” Nagwawala na ako. Wala akong pakialam kung magmukha akong baliw. Ang nasa isip ko lang ay ang yakapin ang anak ko bago mahuli ang lahat. Gusto kong sabihin sa kanya na mahal na mahal ko siya at binibigyan ko na siya ng pera para sa field trip, kahit ibenta ko pa ang dugo ko.

“Sir, please! Huminahon kayo!” pilit akong pinipigilan ng nurse. “Makinig po kayo sa akin!” Pero hindi ako nakinig. “Bitawan mo ako! Wala kayong puso! Namamatay na ang anak ko, ipinagdadamot niyo pa sa akin!” Akmang itutulak ko na ang nurse nang bigla niyang isinigaw ang mga salitang nagpatigil sa akin.

“SIR! HINDI PO IYON ANG ANAK NIYO!”

Natigilan ako. Napatitig ako sa nurse. Hinihingal kaming pareho. “A-Anong sabi mo?”

Huminga nang malalim ang nurse at itinuro ang isang sulok ng waiting area, malayo sa kaguluhan ng ER. “Sir… tingnan niyo po doon.”

Dahan-dahan akong lumingon. Sa isang mahabang bangko sa sulok, nakaupo ang isang batang lalaki. May maliit na gasgas siya sa siko at tuhod, at may mantsa ng dugo ang kanyang t-shirt, pero gising siya. Buhay na buhay. Umiinom siya ng juice at may kausap na pulis.

“Kiko?” bulong ko.

Lumingon ang bata. Nang makita niya ako, agad siyang tumayo at tumakbo palapit sa akin. “Papa!”

Napaluhod ako sa sahig at sinalubong siya ng yakap. Ang higpit ng yakap ko. Naramdaman ko ang init ng katawan niya, ang tibok ng puso niya. Totoo siya. Buhay siya. “Diyos ko… salamat… salamat…” Hagulgol ako nang hagulgol sa balikat ng anak ko. “Akala ko wala ka na… akala ko iniwan mo na ako…”

“Papa, sorry po…” iyak din ni Kiko. “Sorry po kung naging makulit ako kanina. Huwag na po kayong umiyak.”

Humarap ako sa nurse na pumigil sa akin kanina. Nahihiya ako sa inasal ko. “Nurse… pasensya na po… akala ko…”

Ngumiti ang nurse, bagamat bakas ang pagod sa mukha. “Okay lang po, Sir. Naiintindihan ko po kayo. Pero ang totoo niyan, Sir, dapat po kayong maging proud sa anak niyo.”

“Po? Bakit?” naguguluhan kong tanong.

Ipinaliwanag ng nurse at ng pulis ang totoong nangyari. Kanina, habang naglalakad si Kiko papasok sa eskwela, nakita niya ang isang batang tumatawid na hindi napansin ang paparating na mabilis na sasakyan. Sa halip na tumakbo palayo, tumakbo si Kiko para itulak ang bata. Nailigtas niya ang bata, pero ang batang tinulak niya ay nahagip pa rin nang bahagya at tumilapon, habang si Kiko ay nagtamo lang ng mga galos dahil sa paggulong sa kalsada.

Ang pasyenteng isinugod sa ER na puno ng dugo—ang batang inakala kong si Kiko dahil suot nito ang sapatos na kapareho ng sa anak ko (dahil uso pala ang sapatos na iyon sa mga bata)—ay ang batang iniligtas niya.

“Yung dugo po sa damit ni Kiko,” paliwanag ng nurse, “ay dahil binuhat niya ang batang nasagasaan habang hinihintay ang ambulansya. Hindi siya umalis sa tabi nung bata hanggang makarating dito. Siya pa ang nagbigay ng phone number niyo sa amin.”

Tumingin ako sa anak ko. Ang batang iniyakan ko kaninang umaga dahil sa kakulitan, ay isa palang bayani. Ang dumi sa damit niya ay hindi dumi ng laro, kundi dumi ng kabayanihan.

“Papa, okay lang po ba ‘yung bata? Buhay po ba siya?” tanong ni Kiko, na mas inaalala pa ang kalagayan ng iba kaysa sa sarili niya.

“Ginagawa ng mga doktor ang lahat, Kiko. Ang tapang mo,” sabi ng nurse sabay gulo sa buhok ni Kiko.

Niyakap ko ulit ang anak ko. “Anak, proud na proud ako sa’yo. Pero sa susunod, mag-ingat ka ha? Hindi ko kakayanin kung mawala ka.”

“Opo, Papa. Basta po bati na tayo ha?”

“Oo naman, anak. Bati na tayo. At ‘yung field trip mo? Sasama ka. Gagawa ako ng paraan.”

Nang hapong iyon, umuwi kami ni Kiko na magkahawak-kamay. Hindi man kami mayaman sa pera, naramdaman ko na ako na ang pinakamayamang tatay sa mundo dahil buo ang pamilya ko at may anak akong may busilak na puso. Nalaman namin kinabukasan na ligtas na rin ang batang tinulungan niya.

Ang karanasang ito ay nagturo sa akin ng isang mahalagang aral: Sa gitna ng ating galit at problema, minsan ay nakakalimutan nating pahalagahan ang bawat sandali kasama ang ating mga mahal sa buhay. Mabuti na lang at pinigil ako ng nurse. Mabuti na lang at binigyan pa ako ng Diyos ng pagkakataon na yakapin ang aking munting bayani.

Kaya sa mga magulang na nakakabasa nito, huwag niyong palipasin ang araw na hindi niyo nasasabi sa mga anak niyo kung gaano niyo sila kamahal. Dahil sa isang iglap, pwedeng magbago ang lahat. At sa huli, hindi ang pera o field trip ang mahalaga, kundi ang buhay at pagmamahal na pinagsasaluhan niyo.

Kayo mga ka-Sawi, naranasan niyo na bang akalaing mawawala na sa inyo ang pinakamamahal niyo? Anong ginawa niyo? Mag-comment sa ibaba at i-share ang kwentong ito para magbigay inspirasyon sa bawat pamilyang Pilipino! 👇👇👇