Isang napakalaking balita ang umuugong ngayon sa iba’t ibang sulok ng bansa na posibleng maging isang malakas na pagyanig sa mundo ng pulitika. Umano’y ipinasilip na ni Justice Secretary Boying Remulla ang sinasabing posibleng magiging “bagong tahanan” ng ilan sa pinakamakapangyarihang mambabatas sa bansa, kabilang na sina House Speaker Martin Romualdez at Congressman Zaldy Co. Ang hakbang na ito ay kasunod ng walang tigil na mga tanong ng publiko kaugnay sa napakalaking anomalya sa mga proyektong flood control na nagkakahalaga ng bilyon-bilyong piso.

Ayon sa mga lumabas na ulat, ang tinutukoy na lugar ay hindi isang pribadong pasilidad kundi ang siksikan na Pasay City Jail. Sa isang nakakagulat na paglalarawan, ang pasilidad na orihinal na ginawa para lamang sa isang daang tao ay kasalukuyang nagsisilbi sa halos isang libong indibidwal. Ito raw ang malinaw na mensahe ng kalihim: walang sinuman ang makakatanggap ng espesyal na pagtrato, mayaman man o makapangyarihan. Ang batas, sabi pa, ay dapat ipatupad nang pantay sa lahat, lalo na sa mga taong pinagkatiwalaan ng pondo ng bayan.

Idinetalye pa sa mga ulat ang magiging kalagayan sa loob. Mahigpit na ipinagbabawal umano ang anumang uri ng luho na nakasanayan ng mga opisyal. Walang aircon, walang pribadong computer o laptop, at higit sa lahat, walang cellphone. Ang sinumang mapapatunayang may sala at mapupunta roon ay mamumuhay tulad ng isang ordinaryong bilanggo. Binigyang-diin pa na kahit ang mga personal na pribilehiyo o mga espesyal na bisita ay hindi papayagan, na nagpapakita ng seryosong intensyon na tapusin ang kultura ng “VIP treatment” sa loob ng sistema.

Ang balitang ito ay tila isang sarkastikong “magandang balita” para sa mga kritiko, na matagal nang nagsasabing ang parusa para sa nagnakaw ng isang simpleng telepono ay kapareho, kung hindi man mas mabigat, kaysa sa mga opisyal na nasasangkot sa pagkawala ng bilyon-bilyon. Sinasabing ang isang silid doon ay maaaring paghatian ng limampu hanggang isang daang tao, isang sitwasyon na malayo sa marangyang pamumuhay na kanilang tinatamasa. Ang buong sitwasyon ay inihahanda para sa malawakang pagtutok ng media, upang masaksihan ng buong sambayanan ang bawat hakbang ng proseso.

Gayunpaman, sa gitna ng mga pasabog na ito, may mga nagtatanong kung ito ba ay isang tunay na hakbang para sa hustisya o isang uri lamang ng palabas upang lituhin ang publiko. Ito ay dahil hanggang sa ngayon, wala pa umanong pormal na kasong naisasampa laban sa mga nabanggit na matataas na opisyal. Ang paghahanda ng kulungan nang walang pormal na akusasyon ay nagdudulot ng pagdududa at espekulasyon. Para sa ilan, ito ay maaaring isang estratehiya lamang upang pakalmahin ang nag-aalab na damdamin ng mga tao habang ang mga tunay na isyu ay hindi pa natutugunan.

Kasabay nito, lumutang din ang mga alegasyon ng sinasadyang pagpapabagal sa mga imbestigasyon sa Senado. May mga ulat na nagsasabing ang mga pagdinig ng Blue Ribbon Committee, na dapat sanang magbubunyag ng katotohanan sa likod ng mga anomalya, ay tila sinasadyangantala. May mga binabanggit na pangalan, tulad ni Senador Ping Lacson, na kwinestyon ang biglaang paglobo ng kanyang yaman, at maging si Senador Sotto, na iniuugnay naman umano sa isa sa mga contractor na sangkot sa mga proyekto.

Ang usapin ng flood control ay hindi lamang ang tanging isyu na bumabagabag sa bayan. Isang mas malaking problema ang nabubunyag sa Department of Public Works and Highways (DPWH) patungkol sa mga proyektong silid-aralan. Sa libo-libong klasrum na nakaplanong itayo, dalawampu’t dalawa (22) lamang umano ang natapos. Ang mas nakakagulat pa ay ang presyo: ang isang klasrum na kaya umanong gawin ng pribadong sektor sa halagang 1.5 milyong piso ay binabayaran ng gobyerno ng 3.5 milyon bawat isa.

Pati na rin ang pangakong pabahay ng administrasyon ay naging sentro ng kontrobersiya. Ang target na isang milyong bahay bawat taon ay malayo sa katotohanan, kung saan lumalabas na labindalawang libo (12,000) pa lamang ang naitatayo sa loob ng tatlong taon. Ang mga kaganapang ito ay nagpapakita ng isang malawak na sistema ng kabiguan at posibleng malawakang paggamit ng pondo sa hindi tamang paraan, na nag-iiwan ng malaking tanong sa isipan ng bawat Pilipino.

Sa harap ng lahat ng ito—mula sa mga nawawalang pondo sa flood control, sa mga kuwestiyonableng proyekto sa DPWH, hanggang sa mga alegasyon ng pagprotekta sa Senado—ang pinakamalaking tanong ay nananatili: Ang pagpapakita ba ni Secretary Remulla ng isang masikip na selda ay simula na ng tunay na pananagutan, o isa lamang itong kurtina upang pagtaguan ang mas malalaki at mas malalalim na misteryo sa likod ng kapangyarihan?