Tahimik man ngayon ang buhay ni Emman Atienza, hindi alam ng marami na likod ng kanyang ngiti ay may masakit na nakaraan. Sa isang candid na panayam kamakailan, emosyonal niyang ibinahagi ang ilang bahagi ng kanyang kabataan na halos ayaw na niyang balikan—mga karanasang tumatak, nagdulot ng sugat, ngunit siya ring dahilan kung bakit siya naging matatag ngayon.

Ayon kay Emman, bata pa lamang siya nang maranasan niya ang mga sitwasyong hindi dapat dinaranas ng isang bata. Isa sa mga pinakamatinding alaala niya ay ang paulit-ulit na pagkakakulong sa loob ng isang madilim na silid tuwing nagkakamali siya o kapag hindi siya sumusunod sa utos. Aniya, “Kapag may mali akong nagawa, ikinukulong ako. Wala akong magawa kundi umiyak, manahimik, at maghintay na mapatawad.”

Ang ganitong karanasan ay nagdulot sa kanya ng matinding takot at lungkot noong kabataan niya. Pero sa kabila nito, si Emman ay hindi tumigil sa pagbangon. Sa halip na magtanim ng galit, ginamit niya ang sakit bilang inspirasyon para maging mabuting tao at tulungan ang iba. “Hindi ko ginustong manatili sa dilim. Gusto kong gamitin ang karanasan ko para ipakita sa iba na may pag-asa pa,” pahayag niya.

Lumaki siyang may mga sugat na hindi agad naghilom — hindi sa katawan, kundi sa loob. Ngunit sa pagdaan ng panahon, natutunan niyang patawarin ang mga taong nagdulot sa kanya ng sakit. Sa halip na hayaang sirain siya ng nakaraan, pinili niyang gawing sandigan ito sa kanyang pag-unlad. “Masakit, oo. Pero kung hindi ko ‘yun pinagdaanan, hindi ako magiging ganito ngayon,” dagdag ni Emman.

Ngayon, ginagamit niya ang kanyang kwento upang magbigay-inspirasyon sa mga kabataang dumaranas ng kahirapan o pang-aabuso. Madalas niyang sabihin sa mga nakakausap, “Hindi mo kasalanan kung ano ang ginawa sa’yo. Pero responsibilidad mo kung paano ka babangon.” Ang mga salitang iyon ay tila bumabalik din sa kanya bilang paalala kung gaano na kalayo ang kanyang narating mula sa dilim ng nakaraan.

Maraming tagahanga ni Emman ang hindi makapaniwalang ganito kabigat ang pinagdaanan niya. Kilala siya bilang masayahin, palabiro, at palakaibigan — ngunit sa likod ng ngiti, may batang minsang ikinulong sa takot. Ang kanyang pagiging bukas tungkol sa karanasang ito ay nagbigay ng tapang sa marami, at nagpapatunay na kahit sino man, kayang bumangon mula sa sakit.

Ang kwento ni Emman ay hindi lamang tungkol sa pagdurusa, kundi tungkol sa pagbangon, pagpapatawad, at pag-asa. Isa siyang buhay na patunay na hindi kailangang manatili sa dilim ang mga taong nagdaan sa hirap. Dahil sa bawat sugat, may aral. Sa bawat pagkakulong, may pagkakataon para muling makalaya.